Katarzyna Georgiou jest wrocławską poetką, autorką książek ilustrowanych sztuką dziecięcą oraz humorystycznych wierszy w języku angielskim. Ukończyła Seneca College w Toronto, jest metodykiem wczesnowychowawczym oraz anglistką. Animatorka kultury z zamiłowania, działaczka na rzecz rozwoju środowisk zagrożonych wykluczeniem społecznym, wieloletnia wolontariuszka oraz inicjatorka „Strefy Bałaganu” (warsztatów literacko-plastycznych).

W „Komu mruczy kot” autorka zaprasza nas do świata, w którym koci duch jest przewodnikiem po życiu. Ten tomik to rzecz inna od tych, z którymi miałam do tej pory do czynienia i do których jestem przyzwyczajona, bowiem jest to pięknie wydany kolaż złożony z poezji, prozy poetyckiej, fotografii, ale przede wszystkim wypełniony uczuciami i pasją twórczą. Mój wzrok przyciągnął okładką z czarnym, jakby mówiącym, kotem siedzącym w oknie. Wygląda jakby w swoim języku zapraszał mnie do miejsca, które jest
„Światem dziwów i cudacznych wizji
i naturalnej magii codziennego życia,
gdzie pieśń i wiersz, i słowo
rzeczywistości tworzą nowe”.

Nie zastanawiając się więc długo rozgościłam się w tym niesamowitym, magicznym świecie, otuliwszy się wpierw kocem ciepłych myśli i pijąc dobrą herbatę. Pani Katarzyna oprowadziła mnie jakby po wystawie najpiękniejszych wspomnień i marzeń, tkając przy tym przemyślenia o domu, miłości, wędrowaniu, życiu. Tomik podzielony jest na trzy części: Świtanie, Południenie i Zmierzchanie – pierwsza płynnie, przechodzi w drugą, a druga w trzecią. Są to synonimy kolejnych etapów życia autorki, wypełnionych różnymi wydarzeniami, emocjami, doświadczeniami i marzeniami, bowiem to marzenia stanowią główny temat tego tomiku, a konkretnie marzenia o domu. Autorka przedstawiła mi niezwykle wzruszającą historię zabytkowej, kanadyjskiej kołyski, przypomniała o magii Nocy Kupały, opisała cały rytuał ubierania bożonarodzeniowego drzewka i w pięknych słowach wyjaśniła dlaczego dzieci są tak wspaniałymi istotami. Obserwowała pajęczą sieć porównując jej doskonałą formę do kręgów ludzkiego życia. Podziwiała polski Bałtyk, który jest jedyny w swoim rodzaju, ze swoimi mewami dominującymi nad nadmorskim pejzażem. Zadumała się nad śladami na piasku i ich efemerycznością, wyprowadzając paralelę między nimi a marzeniami człowieka. Zapatrzyła się w nietypowo poskręcany korzeń znaleziony podczas spaceru. Swoje refleksje pani Katarzyna ubrała w mądre, łagodne i ciepłe słowa, którymi stworzyła bardzo sugestywne, wręcz plastyczne obrazy trafiające prosto w uczucia odbiorcy. Te przemyślenia i obrazy, które są bardzo osobiste, mają taką specyficzną właściwość, że stają się bliskie czytelnikowi, łatwo się w nie wczuć i rodzą mosty myślowe z własnymi wspomnieniami, marzeniami, uczuciami i myślami. Gdzieś w tym wszystkim można się odnaleźć pomimo zupełnie innych doświadczeń życiowych niż te, które ma autorka. Cały tomik „Komu mruczy kot” oczywiście zawiera również pewne odniesienia i konteksty. Zatem mamy tu cytaty z Boba Dylana, Monteskiusza, Williama Butlera Yeatsa, Wolfganga von Goethego, Josepha Conrada, Dana George'a, wspomina się o Hieronimie Boschu, nawiązuje mocno do filozofii Indian północnoamerykańskich, ale również i do naszych słowiańskich wierzeń i rytuałów. Wszystkie te odwołania i cytaty mają tu rację bytu, są mądrze wplecione w rozważania autorki i dopełniają je.

Muszę także wspomnieć o fotografiach zawartych w tym tomiku. Otóż stanowią one integralną, nierozerwalną część treści, które chce przekazać nam pani Katarzyna. Nie są to profesjonalne fotografie, ale właśnie dzięki temu mają w sobie duży ładunek emocjonalny i autentyczność, są barwne, wyraziste i przede wszystkim pobudzają wyobraźnię czytelnika.

Przyznam szczerze, że zanurzenie się w opowieściach i rozważaniach autorki, było przyjemne. Dzięki temu na jakiś czas przeniosłam się w sferę marzeń, zadumałam nad codziennymi sprawami, ulotnością życia, uśmiechnęłam się do swoich myśli (i moich dwóch kotów, śpiących spokojnie i śniących o polowaniach w Krainie Wiecznych Łowów) i ponownie odkryłam w sobie zachwyt nad matką naturą. Wszystko to za sprawą tej niepozornej, choć ładnie wydanej książeczki.

Katarzyna Georgiou w „Komu mruczy kot” ze wspaniałą wrażliwością pokazuje połączenie poezji, prozy i fotografii, przy pomocy której przędzie refleksyjną, ciepłą, mądrą i na pewno subtelną tkaninę opowieści o marzeniach, życiu i naturze, z którą warto się zapoznać. W dobie rozbuchanego konsumpcjonizmu i ciągłej pogoni, ten tomik jawi się jako spokojna, ciepła przystań, do której Was drodzy czytelnicy w imieniu autorki serdecznie zapraszam.

Bardzo chciałabym podziękować Stowarzyszeniu Sztukater za udostępnienie mi egzemplarza recenzenckiego.

Recenzja znajduje się również na blogu straszliwabuchling.blox.pl.

Katarzyna Georgiou jest wrocławską poetką, autorką książek ilustrowanych sztuką dziecięcą oraz humorystycznych wierszy w języku angielskim. Ukończyła Seneca College w Toronto, jest metodykiem wczesnowychowawczym oraz anglistką. Animatorka kultury z zamiłowania, działaczka na rzecz rozwoju środowisk zagrożonych wykluczeniem społecznym, wieloletnia wolontariuszka oraz...