Ojciec Chrzestny to moja zdecydowanie ulubiona książka (jeśli w ogóle miałbym takową wybierać) i opowieść, do której lubię najczęściej wracać. Ustanowiła pewien kanon nie tylko gatunkowy, ale przede wszystkim postrzegania świata mafijnego w literaturze.
Z tych właśnie powodów sięgnąłem z dużym zaciekawieniem po książkę Pana Winegardnera.
Mistrz Puzo zawiesił tą historią bardzo wysoko poprzeczkę wręcz na nieosiągalnym poziomie (nawet dla siebie samego w innych książkach o mafii), ale z przykrością muszę stwierdzić, że Pan Mark nawet nie zbliżył się do tego poziomu, idąc dalej metaforą poprzeczki, Pan Winegardner wyskoczył, ale nawet do niej nie doleciał, wylądował przelatując pod nią, nawet jej nie muskając.
Gdyby nie fakt, że jest to jednak dalsza część Sagi o rodzinie Corleone, to POWRÓT OJCA CHRZESTNEGO byłby książką, którą owszem przeczytałem szybko i zainteresowaniem, jednak zapomniałbym zarówno jej treść i bohaterów zaraz po odłożeniu na półkę.
Nijaka, bezbarwna, średnio nawiązująca do klimatu Ojca Chrzestnego i dość dobrze uzupełniająca go fabularnie, jako posłowie.
Mam jednak wrażenie, że gdyby to Pan Winegardner sam miał napisać od podstaw Sagę Corleone, to nigdy nie stałaby się takim klasykiem.
Jednak mimo wszystko, głównie przez sentyment, uważam, że jest to pozycja, którą warto poznać, choćby po to, aby nie oderwać się o Mafijnej Famililii i jej przygód.

Ojciec Chrzestny to moja zdecydowanie ulubiona książka (jeśli w ogóle miałbym takową wybierać) i opowieść, do której lubię najczęściej wracać. Ustanowiła pewien kanon nie tylko gatunkowy, ale przede wszystkim postrzegania świata mafijnego w literaturze.
Z tych właśnie powodów sięgnąłem z dużym zaciekawieniem po książkę Pana Winegardnera.
Mistrz Puzo zawiesił tą historią...