Pierwszy tom trylogii Franceski Haig, "Ogniste oczyszczenie", ogromnie mnie wciągnął, ale druga część pochłonęła mnie całkowicie - przeczytałam ją w 2 dni, co w moim przypadku jest nie lada wyczynem. Zwłaszcza że mojemu 18-miesięcznemu synkowi obie książki również się spodobały i co chwila zabierał mi je i oglądał. W sumie nic dziwnego, okładki silnie przyciągają i ciężko się powstrzymać przed wzięciem ich do ręki. A co kryje wnętrze?

Cass, Kobziarz i Zoe przemierzają kraj, planując odbudowanie ruchu oporu. Wizjonerka nie może się otrząsnąć po ostatnich dramatycznych wydarzeniach. W dodatku wizje Wybuchu nawiedzają ją coraz częściej, każąc jej myśleć, że niewiele dzieli ją już od szaleństwa. Uświadamia sobie jednak, iż bezustanne ukrywanie się i ciągła ucieczka do niczego nie prowadzą. Rada prędzej czy później odnajdzie ją i jej towarzyszy, a wtedy wszystkie Omegi czeka straszliwy koniec, gorszy nawet od śmierci. Muszą więc zebrać jak najwięcej ludzi i zrobić to, czego Alfy się nie spodziewają - zaatakować. Wraz z rozwojem wydarzeń pojawia się coraz więcej pytań i niejasności. Czy Zamorze przetrwało katastrofę? Czym jest tajemnicza Arka i gdzie się znajduje? Na czym polegał Projekt Pandora? Do czego tak naprawdę dążą Reformator i Pani Generał? I najważniejsze - jak ich powstrzymać?

Po lekturze "Ognistego oczyszczenia" myślałam już, że wiem, czego się spodziewać po kontynuacji. I owszem, klimat pozostał ten sam. Choć miałam wrażenie, że stał się jeszcze mroczniejszy i silniej przyprawiający o dreszcze, a zło i okrucieństwo coraz ściślej otaczało bohaterów, nie dając im ani chwili wytchnienia. Niczym w wąskim, ciemnym tunelu, gdzie brakuje powietrza, a ściany zdają się napierać na człowieka, odcinając mu drogę ucieczki. Dzięki niezwykle obrazowym opisom widziałam to, co widzieli bohaterowie i czułam ich strach. Wraz z nimi brnęłam naprzód, by wreszcie wydostać się na powierzchnię i zostawić te wszystkie okropieństwa za sobą. Wizjoner Xander wciąż jednak mówił o labiryncie kości i wiecznym ogniu. Powtarzał, że to jeszcze nie koniec. I miał rację.

"Mapa kości" to opowieść przejmująca, mroczna, momentami drastyczna. Wywołała u mnie silne emocje i choć niektórych fragmentów wolałabym nigdy nie przeczytać (żeby nie mieć przed oczami tych strasznych obrazów), bez wątpienia warto po nią sięgnąć. Przedstawiona w niej wizja świata przeraża, jednocześnie intrygując nieschematyczną fabułą. Jak zakończy się ta desperacka walka z niesprawiedliwością? Sama umieram z ciekawości, czekając na ostatnią odsłonę historii Cass. Polecam!

Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Uroboros!

ogrodksiazek.blogspot.com

Pierwszy tom trylogii Franceski Haig, "Ogniste oczyszczenie", ogromnie mnie wciągnął, ale druga część pochłonęła mnie całkowicie - przeczytałam ją w 2 dni, co w moim przypadku jest nie lada wyczynem. Zwłaszcza że mojemu 18-miesięcznemu synkowi obie książki również się spodobały i co chwila zabierał mi je i oglądał. W sumie nic dziwnego, okładki silnie przyciągają i ciężko...