Fragment recenzji z bloga Czepiam się książek. Całość pod linkiem:

http://czepiamsieksiazek.pl/?p=2921

Lubię sięgać po zbiory opowiadań. Jeśli opowiadanie jest dobre, w skondensowanej formie zawiera takie samo bogactwo treści, jak niejedna obszerna powieść. Opowiadania z tomu Floryda są dobre. Oryginalne, ale też na tyle uniwersalne, że przemówią do szerokiego grona czytelników.

Pięć tekstów o ludziach niezwykłych w swej zwyczajności i zwyczajnych w swej niezwykłości. Bo czy starzejący się „gwiazdor”, który nie może pogodzić się z brakiem zainteresowania, jest czymś nadzwyczajnym? Albo kobieta po wylewie, powtarzająca w kółko tylko jedno słowo? Nie. Ani w literaturze, ani w życiu nie jest to nic niespotykanego. Z drugiej strony postacie wykreowane przez Grzegorza Bogdała są na tyle wyjątkowe, że przykuwają uwagę i pozwalają osnuć na ich osobliwości pajęczynę opowieści.

Bogdał pisze w tak „nieliteracki” sposób, jak to tylko możliwe. Może poza opowiadaniem Oczko w głowie, które jest proste, ale zarazem finezyjne i opiera się na grach słownych. Pozostałe cztery teksty ze zbioru Floryda to gawędy, chaotyczne monologi samotników, którzy szukają słuchacza. Są prostymi ludźmi i mówią jak prości ludzie. Zero wydumania. Powrót literatury do źródeł, do czasów kiedy ludzie opowiadali sobie historie, zanim zaczęli je spisywać. Nie oznacza to jednak, że tekstom Bogdała brakuje polotu, przeciwnie. Pod tą prostotą ukrywa się ludowa mądrość, inteligencja, ironia i czarny humor. Niektóre zdania brzmią jak sentencje. Nic tylko wyszyć na makatce.

Fragment recenzji z bloga Czepiam się książek. Całość pod linkiem:

http://czepiamsieksiazek.pl/?p=2921

Lubię sięgać po zbiory opowiadań. Jeśli opowiadanie jest dobre, w skondensowanej formie zawiera takie samo bogactwo treści, jak niejedna obszerna powieść. Opowiadania z tomu Floryda są dobre. Oryginalne, ale też na tyle uniwersalne, że przemówią do szerokiego grona...