Zbiór opowiadań, w którym znajdziemy zarówno te przeciętne, bardzo słabe, ale i te genialne. Część z nich uhonorowano nagrodami i te zazwyczaj odstają poziomem wysoko od innych.
Pierwsze: "Wrócieeś Sneogg, wiedziaam" wgniata w fotel ukazując smutną rzeczywistość w niedalekiej (?) przyszłości, w której ludzie są obiektem skomplikowanej selekcji i trzeba przyznać, że jak na swą datę powstania (1984 rok) to bardzo ciekawa, a zarazem mocno przejmująca wizja.
"Kara większa" jest jeszcze bardziej sugestywna i wstrząsająca, a czytelnik przez cały czas nie wie gdzie się znajduje - tak jak bohater zyskuje odrobinę nadziei, by po chwili być z niej całkowicie odartym.
Moim faworytem natomiast zostało opowiadanie "Trzeba przejść groblą", w którym poruszamy się wraz z bohaterem, (którego imienia nawet nam nie wyjawiono) w półśnie, w malignie, czy jeszcze innym stanie graniczącym z obłędem. Niesamowita w nim jest cała atmosfera splątania i psychodeli. Wgryzając się w kolejne strony nie mogłem być na sto procent pewien, co się dzieje ze światem bohatera i z nim samym. Ostatecznie sam przewidziałem mu nieco inny finał, jednak okazało się, że pointa była gdzie indziej i zakończenie zaskoczyło. Majstersztyk w czystej postaci, chociaż mam tego świadomość, że nie dla każdego.
Co do pozostałych opowiadań, niektóre były takie, co do których nawet nie silę się na opis, ponieważ w moim przekonaniu były bardzo słabe. Może trochę szkoda "Trzech kobiet Dona", bo świat i wprowadzenie naprawdę miały ogromny potencjał, który wg. mnie po prostu zmarnowano. Moja ocena to wypadkowa całego tomu.

Zbiór opowiadań, w którym znajdziemy zarówno te przeciętne, bardzo słabe, ale i te genialne. Część z nich uhonorowano nagrodami i te zazwyczaj odstają poziomem wysoko od innych.
Pierwsze: "Wrócieeś Sneogg, wiedziaam" wgniata w fotel ukazując smutną rzeczywistość w niedalekiej (?) przyszłości, w której ludzie są obiektem skomplikowanej selekcji i trzeba przyznać, że jak na...