Są tu fanki autorki, Moniki Szwaja? Dawno nie miałam okazji czytać, musiałam dorosnąć do jej książek. Z wielką przyjemnością przeczytałam DOM NA KLIFIE. To ciepła historia, nie stroniąca od słonej prawdy o domach dziecka w Polsce.

Rezolutna wychowawczyni Domu Dziecka Magnolie, Zosia Czerwonka zmaga się z trudnościami pracy w niesprzyjających warunkach. Marzy o założeniu rodzinnego domu dziecka…

Adam Grzybowski prowadzi życie lekkoducha, pracuje w telewizji. Gdy drogi tych dwojga się krzyżują pojawia się szalona inicjatywa.

To piękna historia o dobroci ludzkiej, ale także naga prawda o bezlitosnym postępowaniu co poniektórych osób.

Wszystko dzieje się w malowniczym Lubiniu nad polskim morzem, pod czujnym okiem ciociu-babci Leny.

Polecam tę powieść każdej kobiecie, która lubi się rzewnie rozmarzyć.

Są tu fanki autorki, Moniki Szwaja? Dawno nie miałam okazji czytać, musiałam dorosnąć do jej książek. Z wielką przyjemnością przeczytałam DOM NA KLIFIE. To ciepła historia, nie stroniąca od słonej prawdy o domach dziecka w Polsce.

Rezolutna wychowawczyni Domu Dziecka Magnolie, Zosia Czerwonka zmaga się z trudnościami pracy w niesprzyjających warunkach. Marzy o założeniu...

Historia prosta, wręcz trochę harlekinowa, oparta o schemat: małżeństwo z rozsądku, a przynajmniej Oni święcie w to wierzą. Można pomyśleć - XXI wiek, kobiety wyemancypowane, mężczyźni to niebieskie ptaki, dostają dreszczy na dźwięk słowa „związek” - Skąd tu małżeństwo z rozsądku?
Czytajcie więc, a się dowiecie. Pani Szwaja pisze tak: Ona, niepiękna, jak sama podkreśla, lecz o gołębim charakterze, oddana opiekunka w szczecińskim domu dziecka ma marzenie. Marzy o stworzeniu własnego rodzinnego domu dziecka, którego to pragnienia jednak poprzez swój stan panieński nie może spełnić. On piękny, jak ten konik polny o żadnej konkretnej przyszłości nawet nie chce mu się myśleć, choć za niedługo czwarty krzyżyk mu stuknie. Niespodziewanie dostaje w spadku pokaźny dom w urokliwym miejscu na wyspie Wolin, ale spadek obwarowany jest zdecydowanie niewygodnymi dlań warunkami. I tak On i Ona dochodzą do wniosku, że mogą pomóc sobie nawzajem. Wszystko zaplanowane, sam zysk, zero strat, wszyscy szczęśliwi. W którą stronę się to potoczy, to właściwie nie trzeba już dalej pisać. Kanwą w końcu tej historii jest miłość.
Powiem wam, że po pierwszych kilkunastu stronach, jak czytałam o tej opiekunce z domu dziecka, tej Matce Polce rodzonej, która na własnych barkach całe cierpienie nieszczęsnych sierot dźwiga to pomyślałam sobie: Poważnie?! Powinna jeszcze być zarażona straszliwą chorobą, tak na wszelki wypadek, żebyśmy nie mieli wątpliwości z jaką anielicą wcieloną mamy do czynienia. I wtedy trafiłam na jedno zdanie, które mnie powstrzymało przed rzuceniem tego w kąt. Mianowicie autorka, ponieważ całą historię okrasza mocno klimatem żeglarsko-szantowym (plus dodatni),puściła w pewnym momencie osobisty komentarz w charakterze: byłam i sama widziałam. I tu zapunktowała. Lubię jak autor czerpie z własnych doświadczeń, to zawsze dodaje smaku historii, niezależnie od poziomu samej narracji. Ta ostania zresztą też mi przypadła do gustu, gdyż widać, że Pani Szwaja garściami czerpała inspirację, jeśli chodzi o styl pisarstwa, z twórczości Joanny Chmielewskiej (znów plus dodatni).
Ogólnie jest to całkiem przyjemna, bezstresowa historia. Ma kilka wad, jak kreacja bohaterów, która jest harlekinowsko sztampowa niestety, ale o dziwo da się to wytrzymać o ile nie podejdziemy do całości ze zbytnim zaangażowaniem. Nie oceniam merytoryki, bo temat domów dziecka jest mi kompletnie obcy – ale zakładając, że autorka nie kłamała bezczelnie od pierwszej do ostatniej strony, to historia tworzy spójną i dość logiczną całość. Po przeczytaniu pozostało mi przyjemne uczucie poobcowania z ciepłą, trochę bajkową, a trochę życiową historią o dwóch ludziach odnajdujących wspólną drogę i cel w życiu, które, wydawać się mogło, nigdy nie zaplanowałoby przecięcia się ich ścieżek.

Historia prosta, wręcz trochę harlekinowa, oparta o schemat: małżeństwo z rozsądku, a przynajmniej Oni święcie w to wierzą. Można pomyśleć - XXI wiek, kobiety wyemancypowane, mężczyźni to niebieskie ptaki, dostają dreszczy na dźwięk słowa „związek” - Skąd tu małżeństwo z rozsądku?
Czytajcie więc, a się dowiecie. Pani Szwaja pisze tak: Ona, niepiękna, jak sama podkreśla,...

💥💥💥💥💥💥💥💥

💥💥💥💥💥💥💥💥

Książka napisana zabawnym, lekkim piórem z dużą ilością dobrego humoru ale poruszająca bardzo ważne tematy. Może niektóre osoby i wydarzenia występujące w tej historii są opisane w sposób prześmiewczy przejaskrawiony ale niestety biorąc pod uwagę całość
dużo prawdy w tym jest.
Jak zwykle w książkach pani Moniki Szwedy
Można spotkać mnóstwo uśmiechu i dobrego humoru.
Świetna pozycja na pochmurne dni. To moja kolejna przeczytana książka tej autorki i na pewno nie ostatnia.

Książka napisana zabawnym, lekkim piórem z dużą ilością dobrego humoru ale poruszająca bardzo ważne tematy. Może niektóre osoby i wydarzenia występujące w tej historii są opisane w sposób prześmiewczy przejaskrawiony ale niestety biorąc pod uwagę całość
dużo prawdy w tym jest.
Jak zwykle w książkach pani Moniki Szwedy
Można spotkać mnóstwo uśmiechu i dobrego humoru....

Dobra, napisałabym rozrywka, ale tematyka sprawia, że jest to coś więcej. Tworzenie rodzinnego domu dziecka, mnóstwo problemów, przeszkód, polskie piekiełko.

Dobra, napisałabym rozrywka, ale tematyka sprawia, że jest to coś więcej. Tworzenie rodzinnego domu dziecka, mnóstwo problemów, przeszkód, polskie piekiełko.

Monika Szwaja - moje nowe, dość późne odkrycie. Rzekłabym, że przemawia do serca, choć jej powieści trudno nazwać romansami. I dobrze.

Monika Szwaja - moje nowe, dość późne odkrycie. Rzekłabym, że przemawia do serca, choć jej powieści trudno nazwać romansami. I dobrze.

Nudnawe.

Nudnawe.

Ciepła, przyjemna, powiedziałabym nawet przesłodka, ale bez przesady. Znakomita lektura na deszczowy dzień.

Ciepła, przyjemna, powiedziałabym nawet przesłodka, ale bez przesady. Znakomita lektura na deszczowy dzień.

Lekka opowieść, ale mnie trochę rozczarowała. Niektóre wątki naciągane i niepotrzebne np. ten z Julką. Dla mnie za mało o samym domu, jego tworzeniu i życiu w nim.

Lekka opowieść, ale mnie trochę rozczarowała. Niektóre wątki naciągane i niepotrzebne np. ten z Julką. Dla mnie za mało o samym domu, jego tworzeniu i życiu w nim.

Chciałam coś lekkiego, ale nie głupiego...
Czytałam już to kiedyś, ale tak dawno, że nie pamiętam.
Przeczytałam w dwa dni, nie mogąc się oderwać.
I znowu czuję głęboki żal, że Monika Szwaja nic już więcej nie napisze.

Chciałam coś lekkiego, ale nie głupiego...
Czytałam już to kiedyś, ale tak dawno, że nie pamiętam.
Przeczytałam w dwa dni, nie mogąc się oderwać.
I znowu czuję głęboki żal, że Monika Szwaja nic już więcej nie napisze.