Czy można polubić głównego bohatera? Podły, arogancki, monstrualnie gruby, przekonany o swej wyższości nad światem laureat literackiej Nagrody Nobla - Pretextat Tach. Czymże jest jego inteligencja i oczytanie naprzeciw bycia złym?

Właściwie to - zastanówmy się na chwilę nad określeniem "zły". Niestety współcześnie to słowo straciło na swej pierwotnej sile (bo ciężko tu używać słowa wartość). Zły - pierwotnie określanie nazywające samego Szatana dziś można związać z wszystkim - zły pies, zły nauczyciel, zły humor, zła pogoda, zły obiad, zły dzień. Słowo piękne, a tak bardzo spłycone. Zły to nie kiepski, słaby, zdenerwowany, negatywny - to esencja podłości i demonizmu. Postanowiłam od dziś zadbać o swój język. Wyzwanie - nie nadużywać pięknych, polskich zwrotów dlatego, aby nie banalizować ich i nie sprowadzać jedynie do słów. Aby przez ciągłe niepotrzebne nadużywanie nie straciły na swej wartości i sile. Aby nie były jedynie pustymi wytworami języka, ale żeby faktycznie niosły za sobą tą konkretną treść którą chcę przekazać.

Ale wracając do książki - pisarz Pretextat Tach był istotą prawdziwie ZŁĄ. Małe grzeszki i wielki nikczemności ciągnęły się za nim już od czasów dzieciństwa, jednak to wszystko wynikało z niebywałej inteligencji i interpretacji rzeczywistości na swój własny, wariacki sposób. Zatem jeszcze raz - czy można polubić głównego bohatera? Byłoby to rzeczą co najmniej nie na miejscu, jednakże dla mnie Tach był jednostką niezmiernie fascynującą. Wszystkie jego bluźnierstwa przeciw wartościom tego świata jedynie potęgowały we mnie chęć poznania go jeszcze lepiej. W pewnym momencie złapałam się na tym, że przestałam traktować go jako genialny wymysł Amelie Nothomb. Stał się dla mnie istotą równie rzeczywistą jak ja i wy. Odwiedzający go dziennikarze ciągle byli bohaterami książki, elementem świata przedstawionego, ale nie Pretextat - on był całkowicie realny. Polubiłam go! Szczególnie jako młodzieńca do trzynastego sierpnia 1925 roku.

Ale teraz - jakim człowiekiem mnie to czyni? To pytanie zawisło nade mną jak ołowiana chmura gradowa i wlecze się za mną od rana. Ci którzy czytali pewnie popukają się w głowę, ci którzy nie czytali zupełnie nie będą wiedzieć dlaczego Pretextat nie daje się polubić. Rada jest jedna - do biblioteki marsz. :)

Końcówka nieco zawodzi - przyznam. Pozostawia niedosyt, nie zamyka akcji tak "do końca". I przede wszystkim nie odpowiada na pytania nasuwające się w trakcie czytania. Chociażby takie najprostsze i nie mające znaczenia - jaką gazetę reprezentował ostatni gość pisarza? Historia nie traci przez to na wartości, czy też nie staje się nagle kompletnie niezrozumiała, ale po prostu... chciałabym wiedzieć trochę więcej niż to co zostało napisane.

Czy można polubić głównego bohatera? Podły, arogancki, monstrualnie gruby, przekonany o swej wyższości nad światem laureat literackiej Nagrody Nobla - Pretextat Tach. Czymże jest jego inteligencja i oczytanie naprzeciw bycia złym?

Właściwie to - zastanówmy się na chwilę nad określeniem "zły". Niestety współcześnie to słowo straciło na swej pierwotnej sile (bo ciężko tu...