To nie tak, że "Pieprzony los kataryniarza" jest niewybaczalnie zły albo niekompetentnie napisany. A jednak książka jest moim zdaniem skonstruowana raczej pokracznie - pierwsze 3/4 to przerzucanie się wątkami prowadzącymi donikąd, wprowadzanie postaci tylko i wyłącznie celem dostarczenia kolejnej dawki ekspozycji, i wałkowanie poglądów politycznych autora; ostatnia 1/4 to pospiesznie sklecone cyberpunkowe mambo dżambo z morałem. To też nie tak, że satysfakcję z lektury przysłoniła mi reputacja Rafała "Kto-nie-wykorzystał-nietrzeźwej" Ziemkiewicza, bo sztukę oddzielania autora od jego dzieła posiadłem w stopniu zadowalającym. Potrafię wskazać trzy główne bolączki. Po pierwsze, cyberpunkowe wyobrażenie o Internecie z roku 1995 było niestety skazane na paskudne zestarzenie się. Po drugie, za mało pamiętam z niepokojów politycznych lat 90-tych, więc umknęła mi masa aluzji. Nie chciało mi się zaś z okazji lektury robić historycznego researchu, żeby to nadrobić, bo - po trzecie - zwyczajnie śmiertelnie mnie znudziła. Cóż poradzić.

To nie tak, że "Pieprzony los kataryniarza" jest niewybaczalnie zły albo niekompetentnie napisany. A jednak książka jest moim zdaniem skonstruowana raczej pokracznie - pierwsze 3/4 to przerzucanie się wątkami prowadzącymi donikąd, wprowadzanie postaci tylko i wyłącznie celem dostarczenia kolejnej dawki ekspozycji, i wałkowanie poglądów politycznych autora; ostatnia 1/4 to...