No więc tym się właśnie różni literatura wysoka. W innym razie nie dałoby się tego przeczytać, bo w zasadzie już w połowie czytania czułam, że drobiazgowe opowieści rozczarowanej i nieszczęśliwej kobiety, która zbliża się ku śmierci w poczuciu kresu życia bez znaczenia są niemalże nieznośne. Okazuje się, że ma jednak do spełnienia pewną misję, a sens tej misji poznajemy przy końcu, choć objawia się on stopniowo wcześniej, w trzech różnych opowieściach.
Opowieść samej Iris Chase Griffen obfituje w nieistotny szczegół, nieistotne uwagi, wręcz infantylne w swym wyrazie, zamiast już raczej geriatryczne, w nużące opisy, które nawet nie są obserwacją socjologiczną, ale to wszystko razem jest właśnie obserwacją socjologiczną, pokazującą pozycję kobiety w pierwszej połowie XX wieku, do czasu tuż po zakończeniu II Wojny Światowej. To pozycja zaciśniętych kolan, zaciśniętych ust, choć z uprzejmym uśmiechem damy z towarzystwa i zaciśniętego mózgu. To pozycja kobiety, która nic nie robi, niczego nie umie i nie ma nic do powiedzenia, czego właśnie się od niej oczekuje. Zakończenie powieści może jednakże przynieść pewne zaskoczenie cierpliwym czytelnikom.
Paradoksalnie, to co według autorki powinno być najmniej wartościową szkatułką, wszak jest to powieść szkatułkowa, opowieść fantastyczna o planecie Zykron dla mnie była dosyć interesująca z powodu niezwykle pięknego słowotwórstwa, ale może to zasługa tłumacza.
"Ślepy zabójca" nie zachwyca, ale warto przeczytać.

No więc tym się właśnie różni literatura wysoka. W innym razie nie dałoby się tego przeczytać, bo w zasadzie już w połowie czytania czułam, że drobiazgowe opowieści rozczarowanej i nieszczęśliwej kobiety, która zbliża się ku śmierci w poczuciu kresu życia bez znaczenia są niemalże nieznośne. Okazuje się, że ma jednak do spełnienia pewną misję, a sens tej misji poznajemy...