"Czas pogardy" jest tym z pięcioksięgu sagi, który zawsze pamiętam najmniej. Teraz, gdy czytam ten tomik po raz trzeci, staram się zapamiętać całą fabułę na kilka kolejnych lat.
Właściwie zgadzam się z przedmówcami, a w szczególności z frodo. Powieść kanoniczna, wspaniała, ach i och. W końcu o swojej ulubionej serii nie mógłbym powiedzieć niczego negatywnego. No bo mamy tu wszystko, czego w rasowej powieści fantasy z jajem i biglem powinniśmy się spodziewac: majestatyczne, gwarne grody (Gors Velen), wyspy (Thanned), pustynie (Korath), fantastyczne zwierzęta ("Konik", Wiwerna, Mantykora), nietuzinkowe postacie (Rayla, Aplegatt, Profesor, Vilgefortz, Fenn) intrygi i knowania (pucz na Thanedd, początek Wielkiej Wojny na Północy, podstawiona Ciri), wspaniałe spotkania po latach (Geralt-Yennefer, Geralt-Ciri) oraz tragedię, rozpacz i całkowity rozpad nakreślonej wcześniej sielanki (Ciri na Korath, Geralt vs. Vilgerortz part I, nadejście "Czasu Pogardy").
Kto czytał ten wie. Napisałem powyższe przykłady dla samego siebie, gdybym za cztery lata znowu zapomniał o co biega w drugim tomie mojej ulubionej sagi ever.
Oczywiście polecam!!!!

"Czas pogardy" jest tym z pięcioksięgu sagi, który zawsze pamiętam najmniej. Teraz, gdy czytam ten tomik po raz trzeci, staram się zapamiętać całą fabułę na kilka kolejnych lat.
Właściwie zgadzam się z przedmówcami, a w szczególności z frodo. Powieść kanoniczna, wspaniała, ach i och. W końcu o swojej ulubionej serii nie mógłbym powiedzieć niczego negatywnego. No bo mamy tu...