Wyobraźcie sobie, że moglibyście być jednocześnie w dwóch miejscach na raz. Jedna część Was mogła by spać, podczas gdy druga zajmowałaby się dzieckiem, albo tak jak w moim przypadku – jedna by czytała, a druga ogarniałaby całą resztę. Jak byście to wykorzystali? Chcielibyście posiadać taki dar?

Lou Suffern jest pracoholikiem, zaniedbuje swoją rodzinę i wiecznie się gdzieś spieszy. Wykonuje dwie czynności na raz: bierze prysznic i odpisuje na maile, rozmawia z żoną i czyta gazetę, je obiad i planuje kolejny dzień. Zdaje się nie dostrzegać tego, jak wielką przykrość sprawia swoim bliskim. Pewnego dnia spotyka bezdomnego, którego postanawia zatrudnić firmie, w której pracuje. Gabe odmienia jego życie, a w zamian za wyciągniecie do niego ręki, pozwala mu być w dwóch miejscach jednocześnie.

Główny bohater, choć irytujący, jest na swój sposób również sympatyczny. Popełnił w swoim życiu dużo błędów, ale do końca nie jest zły. Jako, że każdy zasługuje na drugą szansę, dałabym mu ją, gdyby to mnie zawiódł na całej linii, choć niektóre rzeczy ciężko wybaczyć, a już na pewno nie da się ich zapomnieć. Tylko czy Lou panuje nad sytuacją? Czy coś nie wymknęło mu się spod kontroli?

„Podarunek” to wzruszająca opowieść, która ukazuje co w życiu jest najważniejsze. Praca – nie oszukujmy się jest bardzo istotna, pozwala nam opłacić rachunki, zrobić zakupy, kupić samochód, ale same pieniądze do życia nie wystarczą, bo kimże byłby człowiek bez miłości, rodziny, przyjaciół? Lepiej zarabiać mniej, ale mieć dla kogo żyć, niż być bogatym w samotności. Zapewnienie żonie i dzieciom stabilizacji finansowej jest niczym jeśli nie uczestniczy się w życiu rodzinnym.

Po przeczytaniu tej książki zmieniłam swoje zdanie co do autorki, do tej pory zetknęłam się z kilkoma jej dziełami i nie przypadły mi one zbytnio to gustu. Tym razem było inaczej, „Podarunek” swym charakterem przypomina mi dzieła stworzone przez Richarda Paula Evansa, którego z całego serce uwielbiam. Mimo, iż początek nie zapowiadał tego, że książka mi się spodoba, to już po dwudziestu stronach wciągnęłam się bez reszty. Czyta się ją bardzo szybko, ani się obejrzałam, a już śledziłam wzrokiem ostatnią stronę. Jedno na pewno trzeba przyznać Cecelii Ahern – umie oddziaływać na emocje czytelników.

Czuję się oczarowana oraz zaczarowana, ponieważ książka przepełniona jest swoistą magią. Niesie z sobą pewien morał. Doba każdego z nas trwa tyle samo, czas nie zatrzyma się w miejscu, musimy znaleźć złoty środek, między pracą, przyjemnościami, a rodziną, bo nie rozdwoimy się. Zakończenie powala na kolana. Polecam Wam serdecznie tę piękną, pouczającą opowieść.

Wyobraźcie sobie, że moglibyście być jednocześnie w dwóch miejscach na raz. Jedna część Was mogła by spać, podczas gdy druga zajmowałaby się dzieckiem, albo tak jak w moim przypadku – jedna by czytała, a druga ogarniałaby całą resztę. Jak byście to wykorzystali? Chcielibyście posiadać taki dar?

Lou Suffern jest pracoholikiem, zaniedbuje swoją rodzinę i wiecznie się gdzieś...