Trudno było mi ocenić tę książkę, bo historia bardzo mi się podobała i bardzo szybko ją przeczytałam, ale raził mnie styl. Książka napisana w taki dziwnie pospieszny, chaotyczny sposób, niby wnikamy tu w umysł i emocje kobiety, która straciła pamięć ostatnich dwunastu lat, a wszystko jest jakieś takie powierzchowne, bohaterka zachowuje się, jakby przeszła do porządku dziennego nad utratą swojego życia, które znała.

Trudno było mi ocenić tę książkę, bo historia bardzo mi się podobała i bardzo szybko ją przeczytałam, ale raził mnie styl. Książka napisana w taki dziwnie pospieszny, chaotyczny sposób, niby wnikamy tu w umysł i emocje kobiety, która straciła pamięć ostatnich dwunastu lat, a wszystko jest jakieś takie powierzchowne, bohaterka zachowuje się, jakby przeszła do porządku...

Książka trafiła na moje półki już jakiś czas temu i skoro tak się stało, musiałam wcześniej przeczytać o niej jakieś pozytywne opinie bo rzadko się zdarza, że robię zakupy w ciemno nie sugerując się ocenami czytelników. Nieznana mi do tej pory francuska pisarka i oryginalny scenariusz wróżyły przyzwoitą i przyjemną w odbiorze lekturę. Tak było na początku, no może do połowy.

Marie budzi się pewnego dnia u boku mężczyzny, którego poznała dzień wcześniej, ze zdumieniem stwierdzając że czas zatrzymał się dwanaście lat temu i absolutnie nie pamięta co się przez ten okres wydarzyło. A wydarzyło się sporo; poślubiła przystojnego aktora i została matką trójki dzieci. Ta część powieści, w której główna bohaterka odkrywa na nowo otaczający ją świat była całkiem ciekawa. Marie starannie wybiera swoich powierników nie chcąc zdradzić się z tym co się jej przydarzyło i niezle jej to wychodzi. Korzysta z nowej roli kochającej (czyżby?) żony i matki jednocześnie doszukując się przyczyn tej zagadkowej utraty pamięci.

Chociaż ani przez chwilę nie uwierzyłam w tę historię, jej początek naprawdę mnie zaintrygował. Jednak moj entuzjazm malał z każdą przewracaną stroną bo pytania, które od początku zadaje sobie Marie, wałkowane są do znudzenia do samego końca. Do tego jej beztroska (pomijając amnezję) paryska egzystencja bardziej mnie irytowała niż imponowała.

Trochę szkoda, bo przecież nieliczne francuskie powieści doczekują się polskiego tłumaczenia i liczyłam na to, że będę mogła ją z czystym sumieniem polecić. Ta akurat mi nie przypadła do gustu ale całkiem możliwe, że niektórym się spodoba, tym bardziej, że napisana jest w zgrabnym i dość łatwym w odbiorze stylu.

Książka trafiła na moje półki już jakiś czas temu i skoro tak się stało, musiałam wcześniej przeczytać o niej jakieś pozytywne opinie bo rzadko się zdarza, że robię zakupy w ciemno nie sugerując się ocenami czytelników. Nieznana mi do tej pory francuska pisarka i oryginalny scenariusz wróżyły przyzwoitą i przyjemną w odbiorze lekturę. Tak było na początku, no może do...

Frederique Deghelt napisała dotychczas tylko dwie książki. Obie przeczytałam. Obie dość różnią się między sobą, chociaż pisarka ma swój styl, który charakteryzuje spora doza przemyśleń dla ludzkiego postępowania w niezbyt dużej objętości książkach.
Sam temat amnezji był już niejednokrotnie wykorzystywany w literaturze.
Pod względem napięcia książka tej autorki jest raczej słaba. Na pewno dużo lepsza pod tym względem jest powieść S.J.Watsona "Zanim zasnę", która bazuje na podobnym schemacie, ale opiera się raczej na konwencji thrillera.
W tej książce chyba jednak nie to wysuwa się na pierwszy plan.
Według mnie autorce bardziej chodziło o analizę związku pomiędzy dwiema osobami, utrzymania uczucia i jego natężenia, poszukiwaniu partnera do stałego związku i budowaniu go dzień po dniu. Odszukiwaniu się w roli męża, żony i rodziców, jednym słowem jak pogodzić rolę dobrej matki, partnerskiej żony i atrakcyjnej kochanki, by związek się nie wypalił.
Oceniając książkę w takim aspekcie jest ona dosyć interesująca i wciągająca oraz spełnia swoje zadanie. Przeczytałam ją z przyjemnością.

Frederique Deghelt napisała dotychczas tylko dwie książki. Obie przeczytałam. Obie dość różnią się między sobą, chociaż pisarka ma swój styl, który charakteryzuje spora doza przemyśleń dla ludzkiego postępowania w niezbyt dużej objętości książkach.
Sam temat amnezji był już niejednokrotnie wykorzystywany w literaturze.
Pod względem napięcia książka tej autorki jest raczej...

Bez rewelacji. Podczas czytania miałam skojarzenia z inną książką o amnezji, a mianowicie "Zanim zasnę" S.J. Watsona. Niestety, bo porównanie wypadało zdecydowanie na niekorzyść "Cudzego życia". Ani to porywające, ani ciekawe. Nie przemawiało do mnie. W powieści zdarzają się niekonsekwencje i niedomówienia, czego bardzo nie lubię. (Cierpiąca na amnezję bohaterka dokładnie ogląda własne mieszkanie, a następnego dnia dowiaduje się, że oprócz dwójki dzieci ma jeszcze trzecie, które było u babci. A ja się pytam: czy to trzecie dziecko nie miało w swoim domu miejsca do spania, zabawek, niczego? Jakież to było naciągane!)
Autorka wykreowała mało wiarygodne postacie i niezbyt wciągającą fabułę. Przeczytałam, bo szybko szło ;)

Bez rewelacji. Podczas czytania miałam skojarzenia z inną książką o amnezji, a mianowicie "Zanim zasnę" S.J. Watsona. Niestety, bo porównanie wypadało zdecydowanie na niekorzyść "Cudzego życia". Ani to porywające, ani ciekawe. Nie przemawiało do mnie. W powieści zdarzają się niekonsekwencje i niedomówienia, czego bardzo nie lubię. (Cierpiąca na amnezję bohaterka dokładnie...

Marie budzi się rano i stwierdza że obok leży mężczyzna którego poznała poprzedniego dnia w restauracji , gdzie świętowała w gronie znajomych rozpoczęcie nowej pracy w TV Lokalnej . Wszystko byłoby oki , bo dla Marie takie przebudzenie nie jest niczym nowym , gdyby nie okazało się że ów facet (ma na imię Pablo) jest jej mężem , że ma z nim trójkę dzieci , dwie dziewczynki i chłopca i że od '' wczoraj '' minęło dwanaście lat . Kiedy główna bohaterka trochę wyszła z szoku zaczęła szukać i sprawdzać kim właściwie jest , dowiadując się co chwila wielu ciekawych rzeczy o sobie , a to że uczy się grać na pianinie i doskonale jej to wychodzi , a to że grywa też w teatrze amatorskim i też wszyscy są pod wrażeniem jak wspaniale to robi , a to że pokłóciła się z najlepszą przyjaciółką , bo tamta chciała jej poderwać męża itd . W sumie cała książka jest o poszukiwaniu samej siebie sprzed lat w kobiecie dwanaście lat starszej i obarczonej rodziną . Moim zdaniem , pomysł bardzo dobry , bo sama się często zastanawiałam czytając tę książkę , jak ja bym się zachowywała i czy nie wpadłabym w rodzaj jakiejś paniki , doświadczając tego co Marie , ale z drugiej strony , czegoś mi tu zabrakło , a czegoś było za dużo . Zabrakło mi napięcia , którego w ogóle nie czułam '' towarzysząc '' bohaterce w tym poszukiwaniu i odkrywaniu . A przecież to musi być pasjonujące i generować mnóstwo emocji kiedy dzieje się coś takiego , natomiast za dużo w tej książce było wywodów filozoficznych , które mnie okropnie nużyły.

Marie budzi się rano i stwierdza że obok leży mężczyzna którego poznała poprzedniego dnia w restauracji , gdzie świętowała w gronie znajomych rozpoczęcie nowej pracy w TV Lokalnej . Wszystko byłoby oki , bo dla Marie takie przebudzenie nie jest niczym nowym , gdyby nie okazało się że ów facet (ma na imię Pablo) jest jej mężem , że ma z nim trójkę dzieci , dwie dziewczynki i...

Bardzo wciągająca, dobrze pisana historia o poszukiwaniu starego ja - "tamtej ja", straconych lat, wspomnień, uczeniu się na nowo. Historia miłości - namiętnej, zdradzonej, na nowo rozbudzonej. Książka idealna do czytania w chłodniejsze wieczory, pod kocem i przy kubku ciepłej herbaty.

Całe zakończenie książki jest jednak nieco słabe. Chciałoby się powiedzieć "i co było dalej?". Warto jednak zastanowić się nad poruszonym tematem. Amnezja jako... oczyszczenie? Przebaczenie? Zapomnienie?

Bardzo wciągająca, dobrze pisana historia o poszukiwaniu starego ja - "tamtej ja", straconych lat, wspomnień, uczeniu się na nowo. Historia miłości - namiętnej, zdradzonej, na nowo rozbudzonej. Książka idealna do czytania w chłodniejsze wieczory, pod kocem i przy kubku ciepłej herbaty.

Całe zakończenie książki jest jednak nieco słabe. Chciałoby się powiedzieć "i co było...

Przeczytałam tylko połowę i odłożyłam. Zupełnie nie podobała mi się ta książka, nie wciągnęła mnie no cóż.

Przeczytałam tylko połowę i odłożyłam. Zupełnie nie podobała mi się ta książka, nie wciągnęła mnie no cóż.

Świetna książka. Bardzo szybko się czyta. Trzyma w napięciu. Polecam!

Świetna książka. Bardzo szybko się czyta. Trzyma w napięciu. Polecam!

W porządku. Ciekawa historia, ale zakończenie mnie zawiodło. Bardzo szybko się czyta.

W porządku. Ciekawa historia, ale zakończenie mnie zawiodło. Bardzo szybko się czyta.

Poruszająca i przerażająca jednocześnie lecz ciekawa i napisana lekkim piórem.

Poruszająca i przerażająca jednocześnie lecz ciekawa i napisana lekkim piórem.