Cytując Agenta Smitha: "To nieuniknione!"

Neil Gaiman musiał napisać mitologię opiewającą nordyckich bogów i herosów. To było zapisane w gwiazdach, wiedziały o tym Norny, widział to z oddali sam Heimdall.

I tu zaczyna się największa ambiwalencja, mega dualizm i rozpad w historii literatury. No może w historii literatury wydanej przez wydawnictwo MAG w 2017.

1. Vanaheim (jasno) - Gaiman przyznaje że mity kocha, wychował się na nich, czytał je od zawsze. Tym samym przedstawił historię bogów, potworów, Yggdrasila i Ragnaroku w wersji czystej, nieprzedestylowanej, spójnej i przystępnej. "Mitologia nordycka" to taki podręcznik dla tych co mitologii nordyckiej nie znają, lub wiedzą o niej kilka znikomych faktów (może oglądali film "Thor"?). Autor wplótł w tradycyjne mity ciekawą narrację, zabawne dialogi a przede wszystkim zastosował styl bajarza opowiadającego o cudach przy ognisku (bezpośrednie zwroty do czytelnika, malownicze opisy). Książka nie jest długa, starczy na kilka krótkich posiedzeń, ma piękny początek i jeszcze piękniejsze zakończenie. Jest kompletna. Może być również doskonałą inspiracją do pogrzebania w tekstach źródłowych, zainteresowania się dawną Skandynawią czy przesłuchania jeszcze raz świetnego albumu "Secret of the runes" zespołu Therion.

2. Niflheim (ciemno) - Czytaliśmy "Amerykańskich bogów", "Sandmana", wszystkie zbiory opowiadań. Znamy, kochamy i podziwiamy autora. Autora który jest mistrzem słowa, królem retellingu, największym współczesnym bajarzem, pisarzem, który niczym Loki przemieniony w łososia, pływa w meandrach mitów, legend i popkultury. Tymczasem otrzymaliśmy..."Mitologię nordycką". Zwykłą, przeciętną mitologię a la Graves czy Paradowski. Starą, tradycyjną, opowiedzianą od A do Z. Nie znajdziemy tam Gaimana którego znamy, znajdziemy pisarza który napisał coś na nowo bez własnego wkładu, pazura i stylu. Czekając na tą książkę spodziewaliśmy się opowiedzenia mitów na nowo, każdego ze wstępem autora i słowami wyjaśnienia, Lokiego w czasach współczesnych, Ragnaroku w kosmosie, Yggdrasila w doniczce londyńskiej gospodyni czy przygód małego Thora. Za to otrzymaliśmy historyjki, które mógłby opowiedzieć każdy, wystarczyłoby trochę pogrzebać w Eddach. Coś na ten kształt, i to w dodatku ilustrowane, wydała kiedyś "Rzeczpospolita" w serii "Mitologie świata".

Sami zdecydujcie które światy wolicie. Czytajcie jednak wciąż i wciąż, o bogach, potworach i bohaterach. Ku pokrzepieniu serc.

Cytując Agenta Smitha: "To nieuniknione!"

Neil Gaiman musiał napisać mitologię opiewającą nordyckich bogów i herosów. To było zapisane w gwiazdach, wiedziały o tym Norny, widział to z oddali sam Heimdall.

I tu zaczyna się największa ambiwalencja, mega dualizm i rozpad w historii literatury. No może w historii literatury wydanej przez wydawnictwo MAG w 2017.

1. Vanaheim...