To było moje pierwsze zetknięcie się zarówno z twórczością Wojciecha Tochmana, jak i z reportażem dotyczącym konfliktu w byłej Jugosławii. Lektura tej niewielkiej objętościowo książki miała dalekosiężne skutki – z jednej strony rozbudziłam w sobie zainteresowanie tą tematyką, a z drugiej – zapałałam miłością do twórczości Tochmana, którego uważam za najlepszego polskiego reportażystę. „Jakbyś kamień jadła” to jego druga publikacja, która powstała w związku z wyjazdami autora w ramach wolontariatu Polskiej Akcji Humanitarnej do Bośni i Hercegowiny. Nie myślcie, że te niewiele stron przeczytacie szybko i przyjemnie. Zdania są krótkie i konkretne, niby oszczędne, pozbawione niepotrzebnych ozdobników, ale niosą w sobie ogromny ładunek emocji, tragizmu i bólu. Uderzają czytelnika prosto w twarz, rozkładają go na łopatki, nie biorą jeńców.

Bohaterkami reportażu są kobiety, którym wojna zabrała ojców, braci, mężów i synów. Są różne, ale łączy je jedno – ból, strata i brak wiary w człowieka. Każda z tych historii to jak kawałek szkła wbijany prosto w serce. Ale Tochman nie jest żadnym sadystą – w subtelny i wyważony sposób opowiada, jak było, nie ocenia, nikogo nie oskarża. Oddaje tym wszystkim kobietom głos. Tylko tyle i aż tyle. Przedstawia również postać dr Ewy Klonowski, polskiej antropolog, która od 1996 roku pracuje w Bośni przy ekshumacji i identyfikacji ofiar. Świetne są fragmenty, w których zdradza trudy i tajniki swojego zawodu. Mnie ta książka przejęła i wzruszyła. Takie książki chcę czytać. I polecam ją wszystkim.

To było moje pierwsze zetknięcie się zarówno z twórczością Wojciecha Tochmana, jak i z reportażem dotyczącym konfliktu w byłej Jugosławii. Lektura tej niewielkiej objętościowo książki miała dalekosiężne skutki – z jednej strony rozbudziłam w sobie zainteresowanie tą tematyką, a z drugiej – zapałałam miłością do twórczości Tochmana, którego uważam za najlepszego polskiego...