DOBRA, lubię średniowieczne klimaty - a ta książka takowe prezentuje. Romain Sardou intryguje czytelnika od pierwszej do ostatniej strony, utrzymując stały, wysoki poziom napięcia, budując wartką akcję o nieoczekiwanych zwrotach oraz zręcznie wplatając pochłoniętego lekturą człowieka w samodzielne śledztwo, prowadzone w domowym zaciszu. Pomimo tych wielu, niewątpliwych zalet mam wszelako jedno "ale"...

Autor, z racji młodego wieku, stanął wobec konieczności napisania swej powieści już po "Imieniu róży", a co za tym idzie, został zmuszony, nawet jeśli nieświadomie, to jednak do konfrontacji z mistrzostwem Umberto Eco. Z tego trudnego zadania Sardou wyszedł w ogólnym wrażeniu obronną ręką i stworzył powieść w pełni zasługującą na miano literatury przez duże „L”. Z tego też względu pisarstwo Sardou zasługuje na niekłamane uznanie. Moje „ale”, które wyniosłam z lektury "I odpuść nam nasze winy", dotyczy właściwie jednego szczegółu, wywołującego u mnie nieco mieszane uczucia.

Chociaż trudno u Sardou wskazać jednego głównego bohatera, tak bowiem rozległe jest pole akcji, iż wszyscy z początku zdają się być jednakowo ważni, to jednakże, w moim odczuciu, powieść stopniowo koncentruje się na postaci księdza Henno Gui. Jego bystrość umysłu, niezwykle szeroka wiedza, jak na niespełna trzydziestoletniego kapłana i to w średniowiecznych mrokach Kościoła, nasuwa analogię do Wilhelma z Baskerville, głównego bohatera "Imienia róży". To, co budzi mój niesmak, to fakt, iż sędziwemu Wilhelmowi niejako z natury pasowała mądrość, natomiast nasz bohater zdaje się być jakby nierealny ze swoimi spostrzeżeniami i wnikliwością, które nijak nie wynikają z jego wieku. Gdyby Autor bardziej przybliżył jego przeszłość, to może osadziłoby to Henna na ziemskim padole. Jednakże bez wyraźnych korzeni pozostaje postacią oderwaną od mroków średniowiecza i to bynajmniej nie poprzez usilne zracjonalizowanie go w porównaniu z przesądnym światem XIII wieku, ale właśnie poprzez sam fakt postawienia go ponad ogłupianym przez Kościół motłochem bez podania przyczyn, dla których należy mu się to miejsce ani bez wytłumaczenia, jakim cudem ów młody człowiek nie nasiąkł zepsuciem jego duchowych zwierzchników.

Niemniej ten właśnie element tajemnicy dodaje pikanterii całości dzieła, stając się jednym z wielu powodów, dla których warto sięgnąć po tę pozycję.

DOBRA, lubię średniowieczne klimaty - a ta książka takowe prezentuje. Romain Sardou intryguje czytelnika od pierwszej do ostatniej strony, utrzymując stały, wysoki poziom napięcia, budując wartką akcję o nieoczekiwanych zwrotach oraz zręcznie wplatając pochłoniętego lekturą człowieka w samodzielne śledztwo, prowadzone w domowym zaciszu. Pomimo tych wielu, niewątpliwych...