W porównaniu do wcześniejszych niż Labirynt nad morzem zbiorów Herberta, ten mnie nie zachwycił. Pierwszy z tekstów nieco podciąga notę całości. Więcej niż sztuki i architektury jest w tym tomiku historii, która nie stanowi mojego konika. Być może dlatego znudziły mnie podboje Greków i Rzymian, a w niektórych esejach z trudem wyszukiwałam drobnych informacji o sferze symbolicznej omawianych społeczeństw.
O ile "Barbarzyńca w ogrodzie" dotyczy w największej mierze średniowiecza, a "Martwa natura z wędzidłem" (flamandzkiego) renesansu, o tyle w Labiryncie… czytelnik dostaje przekrój informacji o dziejach cywilizacji rzymskiej i greckiej, ale także minojskiej i etruskiej. Jednak spajający kontekst starożytności, mam wrażenie, w niektórych miejscach zawodzi, a ostatni z tekstów, jakby niedokończony – zawiesza narrację na wieczne nigdy. Zabrakło mi w tych esejach tego, co w poprzednich dwóch zbiorach było tak znamienne – perspektywy obywatela państwa zza żelaznej kurtyny. Trochę tak, jak gdyby ten zbiór mógł napisać ktokolwiek inny, niekoniecznie TEN Herbert.

W porównaniu do wcześniejszych niż Labirynt nad morzem zbiorów Herberta, ten mnie nie zachwycił. Pierwszy z tekstów nieco podciąga notę całości. Więcej niż sztuki i architektury jest w tym tomiku historii, która nie stanowi mojego konika. Być może dlatego znudziły mnie podboje Greków i Rzymian, a w niektórych esejach z trudem wyszukiwałam drobnych informacji o sferze...