Szybko, lekko i przyjemnie. Na dobrą sprawę te trzy słowa by wystarczyły, jako podsumowanie po lekturze "Wiatrodzieja", ale pokuszę się jednak o kilka spostrzeżeń.
"Apetyt rośnie w miarę jedzenia", jakże to trafne również w odniesieniu do książek. Jednak rozumiem to dwuwymiarowo: z jednej strony im bardziej zagłębiam się w świat przedstawiony tym bardziej chcę żeby ta cała przygoda dłużej trwała i tu plus dla książki ale jeśli chodzi o drugi wymiar rozumienia to im więcej fantastyki czytam tym bardziej wybredny się staję i tym większe mam oczekiwania wobec nowych pozycji w mojej biblioteczce. Zatem w przypadku "Wiatrodzieja" zadziałał apetyt, który nie został do końca zaspokojony, dlaczego ?
Za dużo tu było dla mnie chaosu - bohaterowie, którzy co i rusz wpadają w opresje i za każdym razem gładko unikają śmierci - niby ok, standardowy motyw ale oczekuję od autorki trochę większej dokładności i racjonalności. Te wszystkie szaleńcze eskapady zakrawały na kandydatów do amerykańskiego kina klasy B ( ucieczka Safi z areny - biegną biegną, walczą walczą i uciekli, to samo z Iseult, Adeuanem i Sową, ciągły bieg w jedną stronę, drugą aż się w tym wszystkim gubiłem...) Brakowało w tym wszystkim pietyzmu, tak jakby autorka uznała, że nie ma co się zagłębiać w szczegóły bo najważniejsze jest to, że przedsięwzięcie się udało, ale jak i dlaczego to już marginalna kwestia...
Ci co czytali zapewne wiedzą, że Susan Dennard to przyjaciółka Sary J. Maas, zresztą ten fakt w dużym stopniu pomógł jej rozreklamować jej pierwsze dwie książki. Poruszam ten wątek ponieważ obie te autorki poza tym, że są przyjaciółkami to mają podobny styl pisania ( chodzi mi tu o lekkość pióra i prosty język ) ale też według mnie główny target ich książek to jednak młodzież, właśnie ze względu na ten lekki styl ale też bohaterów, którzy wszyscy są w młodym wieku i młodszym czytelnikom łatwiej się z nimi utożsamić ( mnie np: trochę już drażniła Safi i jej wzdychanie, tak samo jak zdarzało się, że drażniła mnie Celaena u J.Maas i jej rozterki sercowe )
Z tego powodu oceny nie obniżałem, chociaż uświadomiłem sobie, że po prostu nie jestem już czytelnikiem, na którym ta książka robi duże wrażenie.
Wciąż oceniam ją wysoko jak przymknie się oko na kilka detali, ale to po prostu dla mnie nie ten poziom co Patrick Rothfuss, Brent Weeks czy Brandon Sanderson.

Szybko, lekko i przyjemnie. Na dobrą sprawę te trzy słowa by wystarczyły, jako podsumowanie po lekturze "Wiatrodzieja", ale pokuszę się jednak o kilka spostrzeżeń.
"Apetyt rośnie w miarę jedzenia", jakże to trafne również w odniesieniu do książek. Jednak rozumiem to dwuwymiarowo: z jednej strony im bardziej zagłębiam się w świat przedstawiony tym bardziej chcę żeby ta cała...