"Nieświadomość jest słodka.
Wiedza to często odpowiedzialność, której nikt nie chce."


Nie wiem w ogóle jak to możliwe, ale mam ogromna słabość to powieści dystopijnych. Jeszcze puki co się taka nie trafiła, która by mnie nie porwała. Przy każdej przepadam z kretesem. Odpływam w nowo wykreowany świat i nie chcę z niego wracać. Tym razem nie było inaczej. "Skaza" jednak jest pod jednym względem dla mnie bardziej drastyczna, a to właśnie za sprawą tytułowej skazy na charakterze. Chęć osiągnięcia idealnego świata, w którym każdy kto popełni najmniejszy błąd będzie napiętnowany do końca życia. Porażało mnie to za każdym razem, to przekonanie, że jest ktoś, kto ma prawo oceniać drugiego człowieka za pomyłki, choć do dawna wiadomo, ze nie ma ludzi idealnych, nie ma ludzi nieomylnych. 
Na początku nie potrafiłam do końca rozgryźć tematu, bo główna bohaterka wydawała mi się nijaka, ale bardzo szybko wszystko się zmieniło i w mgnieniu oka skończyłam tom pierwszy. Oceniając obiektywnie powieść Cecelii Ahern - nie jest to książka, która wybija się szczególnie przed szereg, ani taka, która może konkurować z takimi jak "Igrzyska Śmierci" czy "Niezgodna", ale nie zmieni to faktu, że bardzo mi się podobała i szczerze polecam fanom tej tematyki - zdecydowanie warta przeczytania.

"Nieświadomość jest słodka.
Wiedza to często odpowiedzialność, której nikt nie chce."


Nie wiem w ogóle jak to możliwe, ale mam ogromna słabość to powieści dystopijnych. Jeszcze puki co się taka nie trafiła, która by mnie nie porwała. Przy każdej przepadam z kretesem. Odpływam w nowo wykreowany świat i nie chcę z niego wracać. Tym razem nie było inaczej. "Skaza"...