Parę lat temu poczułem potrzebę przeczytania czegoś. Wydawało to się dość zabawne ze względu na to, że prędzej nie przepadałem za tą czynnością. Moją uwagę wśród wielu książek w bibliotece przykuła właśnie “Skaza”. Intrygujący opis z tyłu sprawił, że pragnąłem poznać tą historię.. 😩 Mimo, że była to pierwsza dłuższa książka w moim życiu, nie sprawiła mi problemów. Tocząca się bez przerwy akcja, dostarczała mi motywacji do dalszego czytania. 🫣

Teraz, gdy sięgnąłem po nią ponownie, czułem to samo. Identyczna ekscytacja każdą następną stroną. Każdy rozdział bez wyjątku jest zakończony w taki sposób, że nie jesteś w stanie wytrzymać z ciekawości bez przeczytania następnego. 🥺 Z tą książką po prostu nie da się nudzić. Bynajmniej ja takie wrażenie odniosłem po dwukrotnym przeczytaniu jej.

Parę lat temu poczułem potrzebę przeczytania czegoś. Wydawało to się dość zabawne ze względu na to, że prędzej nie przepadałem za tą czynnością. Moją uwagę wśród wielu książek w bibliotece przykuła właśnie “Skaza”. Intrygujący opis z tyłu sprawił, że pragnąłem poznać tą historię.. 😩 Mimo, że była to pierwsza dłuższa książka w moim życiu, nie sprawiła mi problemów. Tocząca...

Lekko szokująca książka o podwójnej moralności. Aż chcę poznać dalsze losy bohaterki

Lekko szokująca książka o podwójnej moralności. Aż chcę poznać dalsze losy bohaterki

Przebrnęłam tylko (lub aż) 70 stron, więcej nawet nie było sensu. Pseudo kopia Niezgodnej i Igrzysk Śmierci. Książka miałaby inny wydźwięk, gdyby główna bohaterka na początku akcji trzymała się swoich poglądów, a dopiero później zaczęła je zmieniać. Tymczasem w drugim rozdziale zaczęła dostrzegać wady systemu i stała się obrończynią uciśnionych 🤨

Przebrnęłam tylko (lub aż) 70 stron, więcej nawet nie było sensu. Pseudo kopia Niezgodnej i Igrzysk Śmierci. Książka miałaby inny wydźwięk, gdyby główna bohaterka na początku akcji trzymała się swoich poglądów, a dopiero później zaczęła je zmieniać. Tymczasem w drugim rozdziale zaczęła dostrzegać wady systemu i stała się obrończynią uciśnionych 🤨

pomysl dobry, troche sie ciagnela, ale warto przeczytac, moze 2 cześć bedzie lepsza

pomysl dobry, troche sie ciagnela, ale warto przeczytac, moze 2 cześć bedzie lepsza

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

"Skaza" to jedna z powieści C. Ahern, która jednak przyzwyczaiła nas jednak do innej tematyki.
Celestine jest zwykłą nastolatką snującą wielkie plany. Ma kochającą rodzinę, chłopaka, który ją ubóstwia, przyjaciół. Żyje w idealnym świecie. Ale czy na pewno.
W "Skazie" mamy przedstawiony świat, w którym każdy jest idealny. Przepraszam - musi być idealny. Każda skaza jest piętnowana. A skazą może być wszystko - kradzież, kłamstwo, zła decyzja a nawet, jak się okazuje zbytnia wrażliwość. Naznaczeni są wyrzutkami społecznymi, niemal pozbawieni praw obywatelskich.
Celestine jest doskonała. To nie żart. Jest chodzącą encyklopedią i zawsze wie, jak ma się zachować. I to ją gubi. Wiedziona odruchem pomaga naznaczonemu. A przez to, że pragnęła zostać wierna swoim przekonaniom zostaje naznaczona. I to nie jeden raz. Upokorzona, wyrzucona poza nawias społeczeństwa próbuje jakoś dojść do siebie. I raptem okazuje się, że jest wiele osób, które chcą ją wykorzystać do własnych celów. Celestine nie wie, komu ufać.
Przyznam, że początkowo główna bohaterka zdrowo mnie wkurzała. Była zbyt idealna. A jednocześnie infantylna. Ale potem przypomniałam sobie, że przecież to jeszcze praktycznie dziecko, które zostało wrzucone w świat dorosłych. I jakoś sobie radzi.
Historia bardzo wolno się rozkręca i momentami nudziłam się. Ale gdy już nabrała tempa... Wprawdzie w trakcie czytania nieraz stwierdziłam, że to wszystko już było, to jednak sama fabuła jest ciekawa. Idea społeczeństwa doskonałego. Czy jest możliwość zastosowania tego w praktyce?
Jak się okazuje, nie.
Książę mogę polecić z czystym sumieniem. Mimo że to powieść skierowana do młodzieży to jednak i dorosłym da do myślenia. Sama chętnie sięgnę po drugi tom.

"Skaza" to jedna z powieści C. Ahern, która jednak przyzwyczaiła nas jednak do innej tematyki.
Celestine jest zwykłą nastolatką snującą wielkie plany. Ma kochającą rodzinę, chłopaka, który ją ubóstwia, przyjaciół. Żyje w idealnym świecie. Ale czy na pewno.
W "Skazie" mamy przedstawiony świat, w którym każdy jest idealny. Przepraszam - musi być idealny. Każda skaza jest...

"Skaza" to dystopijna powieść young adult, opowiadająca historię 17-letniej Celestine żyjącej dotychczas wygodnym, normalnym życiem nastolatki, która na skutek udzielenia pomocy napiętnowanemu człowiekowi sama zostaje napiętnowana. Od teraz jej życie zmienia się całkowicie, każdy jego aspekt jest kontrolowany a za złamanie zasad główną bohaterkę i jej rodzinę czeka surowa kara. Celestine zaczyna zauważać, że system, który ją skazał jest daleki od doskonałości, ocieka zaś korupcją, niesprawiedliwością, chciwością władzy.
Książka "Skaza" podobała mi się, jednak nie odnalazłam w niej nic wyjątkowego, co odróżniłoby ją od innych dystopijnych powieści young-adult. Wręcz do bólu powiela znane schematy i nie oferuje nic ponad to. Nie podobało mi się również naiwne i bezmyślne zachowanie głównej bohaterki po tym, jak została naznaczona. Czasem miałam wrażenie, że sama aż się prosi o to, żeby stać się kozłem ofiarnym, którym staje się z resztą co chwilę. Szkoda też, że prawdziwa i najciekawsza akcja dzieje się na sam koniec książki, po czym jest całkowicie urwana bez właściwie żadnego zakończenia.
Poza powyższymi niedociągnięciami, książka jest całkiem dobra, to poprawie zrealizowany fajny pomysł na historię. Na pochwałę zasługują krótkie, lecz celne opisy otoczenia i postaci oraz przyjemna i lekka konstrukcja powieści.
Niestety w "Skazie" brakowało mi świeżości, czegoś, co wywindowałoby moją ocenę do pozycji wybitnej, pozostaje więc dla mnie przyjemnym w odbiorze średniakiem.

"Skaza" to dystopijna powieść young adult, opowiadająca historię 17-letniej Celestine żyjącej dotychczas wygodnym, normalnym życiem nastolatki, która na skutek udzielenia pomocy napiętnowanemu człowiekowi sama zostaje napiętnowana. Od teraz jej życie zmienia się całkowicie, każdy jego aspekt jest kontrolowany a za złamanie zasad główną bohaterkę i jej rodzinę czeka surowa...

Trochę skojarzyła mi się z „Igrzyskami śmierci”. Wizja współczesnego, nienadmiernie nowoczesnego państwa, w którym ludzie są skazywani na naznaczenie za błędne decyzje, a jako Naznaczeni są obywatelami gorszej kategorii. Dobrze napisana. Z 17-letnią główną bohaterką, wątkiem dojrzewania, wątkiem relacji między rodzeństwem i rodzicami a dziećmi oraz wątkiem miłosnym.

Trochę skojarzyła mi się z „Igrzyskami śmierci”. Wizja współczesnego, nienadmiernie nowoczesnego państwa, w którym ludzie są skazywani na naznaczenie za błędne decyzje, a jako Naznaczeni są obywatelami gorszej kategorii. Dobrze napisana. Z 17-letnią główną bohaterką, wątkiem dojrzewania, wątkiem relacji między rodzeństwem i rodzicami a dziećmi oraz wątkiem miłosnym.

"Kiedy ponosi się tak ogromne klęski, zwycięstwa zdają się małe. Lecz mimo wszystko są. Trzeba tylko umieć je rozpoznać, małe źródełka światła i nadziei ukryte w ciemności".
Nikt nie jest idealny, chore jest udawanie, że jest inaczej. Nie bójmy się tego, że nie jesteśmy perfekcyjni, nie przypinajmy innym tak łatwo etykietek. Każdy człowiek ma swoją skazę.

"Kiedy ponosi się tak ogromne klęski, zwycięstwa zdają się małe. Lecz mimo wszystko są. Trzeba tylko umieć je rozpoznać, małe źródełka światła i nadziei ukryte w ciemności".
Nikt nie jest idealny, chore jest udawanie, że jest inaczej. Nie bójmy się tego, że nie jesteśmy perfekcyjni, nie przypinajmy innym tak łatwo etykietek. Każdy człowiek ma swoją skazę.

Jak wyglądałby świat, gdyby był idealny? Najpierw trzeba zacząć od siebie, by mieć idealne społeczeństwo, bez żadnej skazy. Takie właśnie kroki podjęto w jednym z państw. Za złamanie prawa obywatele idą do więzienia, za zachowania legalne, lecz społecznie nieakceptowalne mogą zostać skazani przez Trybunał na Naznaczenie. Skazy mogą być wypalone na skroni, języku, piersi, dłoni lub stopie, zależnie od rodzaju przewinienia. Naznaczeni mogą dalej żyć w społeczeństwie, jednak obowiązują ich bardzo restrykcyjne przepisy np. godzina policyjna, zakaz picia alkoholu przez całe życie, brak możliwości opuszczenia kraju. W idealnym świecie za pomoc Naznaczonemu można dostać karę pozbawienia wolności i oczywiście własne blizny na ciele. Siedemnastoletnia Celestine głęboko wierzy w ten system i sama przyjaźni się z głównym sędzią Trybunału- Bosco Crevanem . Po skończeniu szkoły pewnie zostanie jego synową. Wszystko zmienia się w momencie, gdy nastolatka pomaga duszącemu się staruszkowi usiąść w autobusie. Czy Naznaczony miał umrzeć na jej oczach? Dziewczyna zostaje ukarana i nieświadomie staje się symbolem rewolucji. Celestine walczy o powrót do do normalności, do bycia "niewidzialną", nie wie jednak komu może zaufać.Idealna dziewczyna w idealnym świecie, która raz zwątpiła w system. Bardzo mi się spodobał pomysł na taki antyutopijny świat. Autorka zadbała o to, by czytelnicy dobrze poznali główną bohaterkę. jej myśli, motywacje, uczucia, wątpliwości czy ból. Dzięki temu, mimo że przez pierwszą połowę książki niewiele się dzieje, ja bardzo się zżyłam z Celestine. Ta historia wywołała we mnie tak silne emocje, że doprowadziła mnie do łez, a to się często nie zdarza. Współczucie i logika. Czy każde państwo kieruje się właściwymi wartościami? Czy jednostka może coś zmienić? Czy przez błędy ludzie powinni być piętnowani, czy może dzięki nim się czegoś ważnego uczą i są bardziej perfekcyjni? Tak trudne tematy poruszyła Cecelia Ahern w książce młodzieżowej i moim zdaniem zrobiła to w doskonały, lekki sposób. Książkę czyta się bardzo przyjemnie, dosłownie płynie się przez tę historię. Co mi się nie podobało? Moim zdaniem zbyt płytko została przedstawiona relacja Celestine z rodziną, a także motywacje, którymi kieruje się Alpha. Przez to trochę zbyt szybko napiętrzyły się wydarzenia pod koniec książki. Mam jednak nadzieję, że zostaną one wyjaśnione w kolejnej części. Cieszę się, że drugi tom już na mnie czeka i nadal pełna emocji po "Skazie", już po niego sięgam :)

Jak wyglądałby świat, gdyby był idealny? Najpierw trzeba zacząć od siebie, by mieć idealne społeczeństwo, bez żadnej skazy. Takie właśnie kroki podjęto w jednym z państw. Za złamanie prawa obywatele idą do więzienia, za zachowania legalne, lecz społecznie nieakceptowalne mogą zostać skazani przez Trybunał na Naznaczenie. Skazy mogą być wypalone na skroni, języku, piersi,...