Nie lubicie babskich czytadeł? Omijacie szerokim łukiem książki z notką "Literatura w spódnicy" na okładce? Robi Wam się niedobrze od uwielbianych przez koleżanki komedii romantycznych? To świetnie, bo mi też! I wiecie co? "Smażone zielone pomidory" to wyjątek potwierdzający regułę. ;)

Przesympatyczna, niesamowicie ciepła powieść idealna zarówno na długie zimowe wieczory jak i na letnie pikniki pod chmurką. Pozornie gawęda o niczym, ot, wspomnienia staruszki jedną nogą w grobie. W rzeczywistości przemyca się tu podstawowe wartości jak miłość, przyjaźń, oddanie, pracowitość i przede wszystkim równość rasowa. Niby oczywiste, ale fajnie zobaczyć to w druku. ;)

Czyta się ją szybko nie tylko ze względu na przystępny, "lekkostrawny" język, ale również dlatego, iż powieść tworzy mnóstwo króciutkich rozdziałów. Raz przenosimy się w czasie do czasów II wojny światowej, raz Wielkiego Kryzysu. Raz czytamy krótkie notki z lokalnej gazety. Innym razem odwiedzamy przyjaciółkę w domu spokojnej starości, a w następnym rozdziale żyjemy teraźniejszością. Choć każdy z elementów tej układanki do siebie pasuje, nie ukrywam, że przez pierwsze czterdzieści stron ciężko było mi wskoczyć na odpowiednie tory. Potem popędziłam jak błyskawica.

Do tej książki trzeba się jednak odpowiednio przygotować. Po pierwsze załóżcie śliniaczki. Po drugie zaopatrzcie się w mnóstwo ulubionych przekąsek i nigdy, ale to nigdy nie czytajcie na głodniaka! Poza solidną dawką wzruszeń i zabawy książka zapewnia masę opisów potraw, od których ślinotok macie jak w banku! Autorka jest brutalna i na samym końcu zamieszcza kilka stron przepisów. No i dietę diabli wzięli...

Nie lubicie babskich czytadeł? Omijacie szerokim łukiem książki z notką "Literatura w spódnicy" na okładce? Robi Wam się niedobrze od uwielbianych przez koleżanki komedii romantycznych? To świetnie, bo mi też! I wiecie co? "Smażone zielone pomidory" to wyjątek potwierdzający regułę. ;)

Przesympatyczna, niesamowicie ciepła powieść idealna zarówno na długie zimowe wieczory...