„Jesteśmy zapomnianym, niewidzialnym, zakopanym w piachu fragmentem historii Izraela i Palestyny. Nie obchodzimy nikogo, nawet arabskich braci” – mówi jeden z bohaterów najnowszej książki Pawła Smoleńskiego „Wieje Szarkijja. Beduini z pustyni Negew”. Bohater jest Beduinem, bo to właśnie Beduinom poświęcona jest ta książka.

Kiedy w 1948 roku po walkach żydowsko-egipskich Izrael wygnał 90% Beduinów, na pustyni zostało ich już tylko 10 tysięcy. Najpierw zostali zamknięci między Beer Szawą, Dimoną i Aradem, a następnie otoczeni zasiekami. Nałożono na nich prawo stanu wojennego z obowiązkiem przepustek, kontrolami wojskowymi, rewizjami i aresztami. Po wielu latach, kiedy zniknęły zasieki i skończył się stan wojenny, pojawił się problem ziemi. Beduini wiedzieli, że ziemia na której się znajdują należy do nich od wieków. Niektórzy mieli nawet na to odpowiednie dokumenty. A jednak okazało się, że teraz pustynia należy do państwa żydowskiego.
Zaczęły się więc przesiedlenia. Beduinów przeganiano do powstałych specjalnie dla nich miasteczek zwanych townships. Dla ludzi pustyni mieszkanie w mieście to jednak zaprzeczenie ich kultury. Część, która się przeniosła, tęskni za przestrzenią, za wiatrem i pustynną ziemią. Część, która została, raz po raz doświadcza wyburzania jej domów. Niektóre pustynne wsie, jak Al-Arakib, spotkało to już ponad sto razy.
Państwo ma plany urbanizacyjne, przemysłowe i ekologiczne. Nieuznane wsie i pojedyncze namioty przeszkadzają w ich realizacji. Jednocześnie niektórzy funkcjonariusze tego samego państwa są przekonani, że mają wobec Beduinów obowiązki. Na uniwersytecie w Beer Szewie powstały specjalne programy, żeby zachęcić ich do nauki. Tak zrodziła się trzecia generacja Beduinów. Młodych ludzi, którzy znają języki, mają wiedzę i dyplomy. Na razie to wciąż niewielka grupa, ale aktywna. Tworzą organizacje pozarządowe, walczą o prawa człowieka. Należące do tej generacji dziewczyny prą pod prąd wielowiekowej beduińskiej tradycji. Nadal jednak upominają się o swoją kulturę, która jest ich dziedzictwem. Pragną jednak to dziedzictwo zmodernizować, dopasować do XXI wieku. Państwo im tego nie ułatwia. Postrzegają je jako opresję.

Cała recenzja na blogu: http://projektksiazki.blogspot.com/2017/02/wieje-szarkijja-beduini-z-pustyni-negew.html

„Jesteśmy zapomnianym, niewidzialnym, zakopanym w piachu fragmentem historii Izraela i Palestyny. Nie obchodzimy nikogo, nawet arabskich braci” – mówi jeden z bohaterów najnowszej książki Pawła Smoleńskiego „Wieje Szarkijja. Beduini z pustyni Negew”. Bohater jest Beduinem, bo to właśnie Beduinom poświęcona jest ta książka.

Kiedy w 1948 roku po walkach żydowsko-egipskich...