Pierwszy tom serii „Niepowszedni” okazał się dla mnie rozczarowaniem – tym większym, że zachwyciło się nim spore grono czytelników. Mnie jednak nie zaczarowała snuta przez Justynę Drzewicką historia, a przynajmniej nie tak jak się tego spodziewałam. Wszystkiemu winna fabuła, którą można było streścić dosłownie w kilku słowach – bohaterowie zostają porwani, uciekają, znowu dostają się do niewoli, kolejny raz umykają prześladowcą, by… Właśnie, by wpaść w tarapaty. Kłopoty goniły kłopoty, a protagoniści nawet przez chwilę nie mieli czasu na zaczerpnięcie oddechu.

W tym szaleństwie jest metoda? Zapewne, jednak nie każdemu odbiorcy odpowiada takie lawirowanie od jednego dość poważnego problemu do drugiego, pech niekiedy bierze wolne, by jego ofiary mogły poczuć się bezpiecznie.

„Porwaniu” zabrakło może przemyślanej fabuły, jednak bohaterowie, przynajmniej większość z nich, okazali się dobrze nakreśleni i wyraziści, autorka nadała swoim protagonistom kolorytu. Charaktery przyćmiły nieco niedopracowaną i momentami miałką fabułę, wszystko wskazywało na to, że kolejna odsłona przygód Dalko, Flawii, Alli, Sambora i Nili okaże się ciekawsza. Czy rzeczywiście taka była?

Niezbadane są ścieżki ludzkiego losu. W jednej chwili siedzisz sobie bezpiecznie w zamkowej komnatce, w drugiej zostajesz oskarżony i zawleczony przed oblicze sędziego. Niepowszednim wydawało się, że już nic nie zagraża ich spokojowi – dostali zaproszenie, by przybyć do Ferretek, w oddali malowała się wizja ich pozbawionego niebezpieczeństw życia w stolicy Ferretum. Niestety nawet tam dosięgły ich macki Welesa. Tym razem nieprzyjaciel postanowił wykorzystać swój rozum i pokazać młodym bohaterom, że wystarczy odrobina sprytu i talent do kłamania, by zyskać w oczach stróża prawa. Czy i tym razem protagoniści stawią czoła grożącemu im niebezpieczeństwu?

Tym razem fabuła rzeczywiście okazała się o wiele bardziej wciągająca – wprawdzie pech nadal daje o sobie znajdź i nie odpuszcza, bohaterowie ciągle wpadają w nowe tarapaty, jednak przynajmniej teraz dawka emocji została urozmaicona. Nie pojawia się ten sam schemat, czyli porwania i ucieczki, autorka serwuje czytelnikom inne zwroty akcji, niektóre całkiem ciekawe, i nawet ja dałam się na chwilę uwieść magii tej książki.

Na chwilę, bo tym razem pojawił się inny problem. Przewidywalność. Może nie dotyczy to całej fabuły, jednak najważniejsze wydarzenia da się łatwo przewidzieć. Do tego należy dodać jeszcze element, który albo powinien zostać pominięty, albo inaczej przedstawiony. Mam tutaj na myśli wątek miłosny – w tej części pojawia się motyw uczuciowego trójkąta. Może nie jest typowa relacja dwóch bohaterów kocha jedną dziewczyną, a ta nie wie, jakiego z nich wybrać. Na szczęście pisarka oszczędziła nam powielania tego schematu. Niemniej miłosne perypetie Nili, Sambora i nowego bohatera, Jaksy, są po prostu nudne.

Co ciekawsze, protagoniści, gdy tylko nie wyznają sobie uczuć i nie patrzą się na siebie maślanym wzrokiem, okazują się naprawdę interesujący. Mają wady, jak każdy człowiek, uczą się świata, jednak są diabelnie inteligentni i potrafią zawalczyć o swoje. Nie czekają aż ktoś wybawi ich z kłopotów, sami starają się znaleźć wyjście z każdej sytuacji.

Powieść „W potrzasku” nie należy może do najlepszych, jednak widzę w niej potencjał. Tym razem Justyna Drzewicka popracowała nad fabułą, nad tym, by ta była o wiele bardziej wciągająca i mniej monotematyczna, jeszcze gdyby tylko nieco lepiej poprowadziła wątek miłosny, wtedy na pewno o wiele lepiej czytałoby się tę serię.

Monika „Katriona” Doerre