"Niepowszedni. Porwanie" to druga część serii Justyny Drzewickiej.
Musiałam to przeczytać, chociaż pierwsza część kończyła się, tak aby nie wymagać kontynuacji, to bardzo przywiązałam się do bohaterów i faktu, że polska fantastyka jednak istnieje i nie musi nudzić(moje poprzednie spotkania z polską fantastyką nie należały do dobrych, udanych ani nawet znośnych).

Pięcioro Niepowszednich: Nila, Alla, Sambor, Dalko i Flawia przybywają do Ferretek i w tym momencie do nich powracamy. Od razu z uśmiechem, z powodu spotkania z dziećmi, które ten raz w końcu rzeczywiście jak dzieci mogą się zachowywać, gdy wspomni się co ich uprzednio spotkało.
Sielanka prędko się jednak kończy - Welles jest już w mieście i w przebraniu posła, próbuje znów ich porwać, tym razem za przyzwoleniem sądu.
Dzieciaki muszą zmierzyć się nie tylko z Okrutnymi Złotnikami, ale i z wymiarem sprawiedliwości - który z tą sprawiedliwością ma jakby na pieńku. W dodatku wciąż na wolności jest zdrajca - osoba, która pomogła w ich porwaniu z Kamiennych Kości.
Niepowszedni nie mają na kogo liczyć, ale się nie poddają. Jak zawsze działają wspólnie i szukają rozwiązania problemów, odegnania widma niewoli i tragicznej śmierci.

Narracja powieści podobnie jak poprzednio skupia się na Nili. Ma to swoje wady i zalety. Dzięki temu czytelnik nie zagubi się w wydarzeniach, ale też jeśli dziewczyna jest nieobecna lub nieprzytomna przy ważnych wydarzeniach, to musi polegać na tym co powiedzą jej przyjaciele(jak się okazuje również o wydarzeniach pierwszej części Nila nie wie jeszcze wszystkiego), co wprowadza lekki nieład.

Jeśli czytając "Porwanie" miało się wrażenie, że akcja leci na złamanie karku - to nie wiem jak zobrazować tempo akcji "W potrzasku". W każdym razie z pewnością nie jest mniej dynamicznie, a że wszystkie wydarzenia rozgrywają się w dość małej przestrzeni(w porównaniu z pierwszą częścią, która obejmowała wielki obszar), bo tylko w mieście i jego okolicach, to na oddech czasu brak.

Największą zaletą serii nadal pozostają bohaterowie. Dzieciaki są cudowne, chociaż mają różne charaktery, to niezmiennie trzymają się razem. Nie ma między nimi zbyt dużych różnic zdań. Dążą do wspólnego celu i koncentrują się na tym co ich łączy, a nie dzieli. Wspaniała paczka przyjaciół, i tak trzymać!
Z pozostałych postaci(starych i nowych) wyróżniają się Weles i Jaksa(uch, okropnie te imiona wyglądają obok siebie).
Weles(no cóż, dalej nie wiem czemu wszyscy się z nim tak patyczkują - po prostu uch...) jest wciąż nieobliczalny i budzi we mnie mordercze instynkty, a mimo to jego kreacja, jako czarnego charakteru jest olbrzymim plusem.
Co do Jaksy to bardzo polubiłam i jego i jego ojca. Chłopak swoim sprytem podbił moje serce, chodź szybko go rozgryzłam(to było dość łatwe).
Trzeba przyznać autorce, że ma talent do tworzenia epizodycznych postaci.

W sferze fantastycznej powieści jest dla mnie pewien problem. Pominę już kwestię nazwy Niepowszedni(nad czym rozpaczałam przy pierwszej części, da się przywyknąć), ale brakuje mi jakichś informacji o świecie przedstawionym. Wprawdzie mapka jest, pisarka częściowo wprowadza nas w sferę religii i kultury Ferretek, ale nadal nie wiem skąd biorą się moce Niepowszednich, co jest ważne, a pominięte. Zauważyłam wprawdzie, że autorzy w tym gatunku rzadko lubią wyjaśniać takie rzeczy, ale by się przydało.
Podsumowując: polska fantastyka istnieje. Powieść przeznaczona jest dla młodszych czytelników, ale starsi też nie powinni narzekać na nudę. Postacie są podzielone na dobre i złe, ale czasami potrafią zaskoczyć. Sama historia jest dynamiczna, na nudę nie pozwala(i nie ma "skoczył, kopnął, uderzył...", co by mnie nudziło, bo akcji tego typu nie lubię).
Pani Drzewicka zrobiła kawał dobrej roboty i będę dalej śledzić jej pisarstwo(chodź patrząc na zakończenie tego tomu, mam nadzieję, że bohaterowie zrobią inaczej niż chyba idzie myśl autorki i nie postanowią... mam dość Welesa).

Polecam

"Niepowszedni. Porwanie" to druga część serii Justyny Drzewickiej.
Musiałam to przeczytać, chociaż pierwsza część kończyła się, tak aby nie wymagać kontynuacji, to bardzo przywiązałam się do bohaterów i faktu, że polska fantastyka jednak istnieje i nie musi nudzić(moje poprzednie spotkania z polską fantastyką nie należały do dobrych, udanych ani nawet znośnych).

Pięcioro...