Dwie pierwsze powieści z cyklu „Teatr Heroda” (trzecia, „Nikt nie woła”, przeleżała w zamrażarce 33 lata) dokumentują krytyczne dla Polski lata 1938 oraz 1939. Bohater, Bożek, to alter ego autora. Wydarzenia pierwszych dni wojny zostały przepisane niemal słowo w słowo z „Nowolipia”, a raczej na odwrót, po przecież „Opór” powstał znacznie wcześniej, ale to nic nie szkodzi, bo to kawał soczystej prozy, prawdziwej pod każdym względem.
Hen celowo operuje przezroczystym językiem, a jego narracja pozostawia czytelnikowi pole do namysłu i interpretacji. To pisarstwo przeniknięte duchem rygoryzmu moralnego, a jednocześnie świadome występującego szczególnie w skrajnych sytuacjach rozdźwięku między teorią a praktyką, występowania sytuacji bez wyjścia.
Autor maluje obraz świata, którego już nie ma. Bardzo mocno eksponuje zmysłową stronę życia, jej wpływ na jego pozostałe sfery. Fascynacja autora kobietami jest doskonale znana choćby czytelnikom jego dzienników. I tylko Bożek jest czasem jak na szesnastolatka nader pojętny, wygłasza uwagi wymagające większego doświadczenia. Ale też te uwagi są wielkim atutem tej prozy.

Dwie pierwsze powieści z cyklu „Teatr Heroda” (trzecia, „Nikt nie woła”, przeleżała w zamrażarce 33 lata) dokumentują krytyczne dla Polski lata 1938 oraz 1939. Bohater, Bożek, to alter ego autora. Wydarzenia pierwszych dni wojny zostały przepisane niemal słowo w słowo z „Nowolipia”, a raczej na odwrót, po przecież „Opór” powstał znacznie wcześniej, ale to nic nie szkodzi,...

Na "Teatr Heroda" składają się dwie części: "Przed wielką pauzą" (http://lubimyczytac.pl/ksiazka/264597/przed-wielka-pauza/opinia/28040262#opinia28040262) oraz "Opór".

Drugi tom obejmuje pierwsze tygodnie wojny w Warszawie, aż po kapitulację, którą bohaterowie przeżywają bardzo boleśnie.
Znany z pierwszej części Bogdan, zwany przez bliskich Bożkiem, barwnie relacjonuje swoje przeżycia z tego okresu. Jest w nich strach przed śmiercią, ale są też brawurowe wyczyny, na które stać młodych ludzi - budują oni barykady, gaszą pożary, zdobywają jedzenie dla siebie i rodzin, narażając się, ale i bawiąc przy tym, jakby chcieli na zapas nacieszyć się życiem.

Momentami narracja przypomina "Pamiętnik z Powstania Warszawskiego" Mirona Białoszewskiego - krótkie, dobitne zdania i równoważniki nadają całości dynamiczny charakter. Zbliżony jest też klimat - ludzie pomagają sobie, starają się żyć normalnie, by nie zwariować, pielęgnują każdą namiastkę tej normalności, ale często popadają też w smutek, zwątpienie i obojętność.

Akcja jest niezwykle żywiołowa, język plastyczny, bogaty, świetnie współgrający z treścią. Czyta się z zapartym tchem i z dużymi emocjami.
Polecam nie tylko fanom twórczości Józefa Hena.

Na "Teatr Heroda" składają się dwie części: "Przed wielką pauzą" (http://lubimyczytac.pl/ksiazka/264597/przed-wielka-pauza/opinia/28040262#opinia28040262) oraz "Opór".

Drugi tom obejmuje pierwsze tygodnie wojny w Warszawie, aż po kapitulację, którą bohaterowie przeżywają bardzo boleśnie.
Znany z pierwszej części Bogdan, zwany przez bliskich Bożkiem, barwnie relacjonuje...