Książka co prawda młodzieżowa, ale ze względu na brak nadmiernej treści można ją szybko przeczytać i to w każdym wieku. Dla młodzieży ta książka to przestroga i wołanie o myślenie odnośnie tego co robią i jakie to może mieć skutki, ale także i pokazanie, że osoba chora nie jest odmieńcem, więc też w pewien sposób ta książka oswaja z chorobą.

Książka co prawda młodzieżowa, ale ze względu na brak nadmiernej treści można ją szybko przeczytać i to w każdym wieku. Dla młodzieży ta książka to przestroga i wołanie o myślenie odnośnie tego co robią i jakie to może mieć skutki, ale także i pokazanie, że osoba chora nie jest odmieńcem, więc też w pewien sposób ta książka oswaja z chorobą.

Krótka historia o nastolatce która dowiaduje się że została zarażona nieuleczalnym wirusem. Mam jakieś nieodparte wrażenie że ta książka bardzo po macoszemu traktuje temat HIV/AIDS który jest bardzo ważny i zdecydowanie za mało poruszany w literaturze. Ta pozycja mogłaby bardziej pełnić role broszury informacyjnej niż książki dla młodzieży Jest mało fabuły a dużo suchych informacji. Niby wszystko co związane z tym wirusem zostało tu ukazane, ale czyje ogromny niedosyt. Ocena 4/10 tylko dlatego że porusza ważny temat i jest krótka.

Krótka historia o nastolatce która dowiaduje się że została zarażona nieuleczalnym wirusem. Mam jakieś nieodparte wrażenie że ta książka bardzo po macoszemu traktuje temat HIV/AIDS który jest bardzo ważny i zdecydowanie za mało poruszany w literaturze. Ta pozycja mogłaby bardziej pełnić role broszury informacyjnej niż książki dla młodzieży Jest mało fabuły a dużo suchych...

Mam niestety bardzo mieszane uczucia. Wiedziałam,że ,, Chcę żyć” to powieść młodzieżowa. Gdy byłam młodsza czytałam wiele książek o podobnej tematyce. Nigdy nie dyskryminuję literatury młodzieżowej, mimo,że nie mam już tych piętnastu lat. Dobra młodzieżówka nie jest zła. No właśnie – Dobra… Zawsze zwracam uwagę na przekaz i styl. W tym przypadku przekaz może i jest, ale to chyba niestety jedyny jako taki plus tej książki. Cieszę się,że liczyła zaledwie 100 stron.

Nastoletnia Nadin wiedzie spokojne życie. Chodzi do szkoły, ma koleżanki, a jakiś czas temu przeżyła swój pierwszy raz z Florianem. Świat wali się w fasadach, gdy chłopak informuje ją,że choruje na AIDS. A niedługo potem Nadin odkrywa,że ją zaraził i ona sama jest nosicielką wirusa HIV.

Jak nastolatka odnajdzie się w nowej sytuacji? Czy sobie poradzi?

Powieść jest rzetelnym źródłem wiedzy na temat AIDS oraz HIV dla nastoletnich czytelników. To ważne, by uświadamiać młodych ludzi czym jest ten wirus, jak się można zarazić, co czuje osoba chora, dlaczego nie powinno się dyskryminować ludzi zakażonych.

Natomiast fabuła sama w sobie mi się nie podobała. Język powieści zbyt banalny, dużo błędów stylistycznych. Starałam się wczuć w sytuację głównej bohaterki, co byłoby najlepszym dowodem na to,że to dobra książka. Niestety, nie udało mi się. Dziewczyna ciągle powtarzała to samo. Rozumiem,że się bała, ale miałam poczucie jakby autorką książki było dziecko, kopiujące co jakiś czas te same zdania.
A zbiegi okoliczności były po prostu... żałosne.

Akurat wtedy, gdy zaczęła podejrzewać,że jest chora na lekcji biologii omawiali wirusy ( w tym rzecz jasna HIV/ AIDS),przerażona odpycha koleżankę, a ona ni stąd, ni z owąd mówi ( ,, Co ty się boisz,że mam AIDS czy co”? ),a kiedy w końcu chce się zrelaksować i idzie ze znajomymi na dyskotekę, w klubie dziwnym trafem puszczają piosenkę ,, Streets of Philadelphia” z filmu ,, Filadelfia” ( zgadnijcie o czym jest ten film.. hm… ).

Za dużo przypadków. Za mało wiarygodności. Jeśli rzeczywiście poszukujesz informacji na temat wirusa HIV czy AIDS, lepiej zajrzyj do internetu lub innych źródeł.

Tej książki nie polecam.

Mam niestety bardzo mieszane uczucia. Wiedziałam,że ,, Chcę żyć” to powieść młodzieżowa. Gdy byłam młodsza czytałam wiele książek o podobnej tematyce. Nigdy nie dyskryminuję literatury młodzieżowej, mimo,że nie mam już tych piętnastu lat. Dobra młodzieżówka nie jest zła. No właśnie – Dobra… Zawsze zwracam uwagę na przekaz i styl. W tym przypadku przekaz może i jest, ale to...

Nadine gra w siatkówkę. Ma przyjaciół, nieco nadopiekuńczych rodziców, chłopaka, w którym się zakochuje. Jej życie jest natchnione nastoletnim optymizmem i radością. Cały świat zawala się po liście otrzymanym od Floriana. Pierwszego chłopaka, z którym rozstała się po wielu bezsensownych kłótniach. Florian pisze jej, że podczas transfuzji krwi, do jego organizmu dostał się wirus HIV, nastolatek choruje na AIDS, boi się, że Nadine mogła się zarazić. Dziewczyna uznaje wiadomość za jakiś żart, ale kiedy dowiaduje się, że sama jest nosicielką HIV-a, nie może pogodzić się, że życie toczy się dalej, ludzie są szczęśliwi. Spotyka się z niezrozumieniem oraz strachem, musi na nowo nauczyć się ufać sobie i znajomym.
Historia Nadine, nosicielki wirusa HIV jest przerażająco prawdziwa. Autorka pisze o stereotypach, które wciąż krążą wokół AIDS. Mądra książka o rzeczach trudnych, ale jak najbardziej rzeczywistych.

Nadine gra w siatkówkę. Ma przyjaciół, nieco nadopiekuńczych rodziców, chłopaka, w którym się zakochuje. Jej życie jest natchnione nastoletnim optymizmem i radością. Cały świat zawala się po liście otrzymanym od Floriana. Pierwszego chłopaka, z którym rozstała się po wielu bezsensownych kłótniach. Florian pisze jej, że podczas transfuzji krwi, do jego organizmu dostał się...

Wirus HIV jest jak bomba zegarowa - gdy pojawią się pierwsze objawy osłabienia odporności, odliczanie rozpoczęte. Wyrok śmierci z odroczeniem to jeszcze nie wszystko! Masz do wyboru życie w kłamstwie lub odrzucenie i wyobcowanie; napiętnowanie przez otoczenie. Strach w oczach najbliższych - boja się o ciebie czy... ciebie?
Tematyka bardzo ważna i w Polsce wciąż rzadko poruszana. Niestety, książka skierowana typowo dla nastolatek, do tego napisana z subtelnością pijanego słonia. Mądrości "łopatą kładzione do głowy".

Wirus HIV jest jak bomba zegarowa - gdy pojawią się pierwsze objawy osłabienia odporności, odliczanie rozpoczęte. Wyrok śmierci z odroczeniem to jeszcze nie wszystko! Masz do wyboru życie w kłamstwie lub odrzucenie i wyobcowanie; napiętnowanie przez otoczenie. Strach w oczach najbliższych - boja się o ciebie czy... ciebie?
Tematyka bardzo ważna i w Polsce wciąż rzadko...

Pierwsza wielka miłość, to uczucie jakże piękne, przepełnione radością i ciepłem. Każdy z nas przeżył kiedyś pierwszą miłość i wydawało się nam, że to uczucie nigdy się nie wypali. Niewiele osób może powiedzieć, że ta pierwsza miłość jest tą ostatnią. Ale czy to pierwsze głębokie uczucie może zaważyć na całym naszym życiu?
Nadine Gebert odpowiedziałaby nam - tak może i to nawet bardzo. Ta niespełna siedemnastoletnia dziewczyna zakochuje się jak większość nastolatek w jej wieku, nic wielkiego, przecież każda z nas ma chłopaka – powiedziałaby Nadine.
Dla Nadine, Flawon, był tym pierwszym chłopakiem…, konsekwencje tego pierwszego razu, to zarażenie wirusem HIV.
Arold pokazuje nam na przykładzie Nadine, że łyknięcie tabletki nie chroni nas przed konsekwencjami naszych czynów. A walka ze śmiertelną chorobą jest o wiele bardziej skomplikowana niż możemy to sobie wyobrazić. Brak akceptacji oraz uprzedzenia wynikające z niewiedzy otaczających, tych którzy twierdzą, że „kto ma AIDS jest sam sobie winny” sprawiają, że w młodej dziewczynie pojawiają się myśli samobójcze.
„Chcę żyć" – trudno mi nazwać powieścią, dla mnie to takie opowiadanie, które znalazłem na stoliku córki, uczennicy Gimnazjum. Domyślam się, że celem Marliese Arold było przedstawienie głównej bohaterki jako osoby załamanej, zdruzgotanej i zrozpaczonej. Biorąc pod uwagę, że książka pochodzi ze szkolonej biblioteki i skierowana jest właśnie do młodszego pokolenia (co widać po sposobie jej napisania) myślę, że autorce udało się zagrać na emocjach i uczuciach nastolatek.
Jednak wbrew opiniom innych książkoholików nie uważam aby czas, który przeznaczyłem na czytanie właśnie tej pozycji był czasem straconym, czy też zmarnowanym. Każda książka czegoś uczy, jakaś jej cząstka zostaje w mej pamięci. Wiem, jaka jest różnica między HIV a AIDS, jak ważna jest pomoc wyspecjalizowanych poradni i wsparcie osób najbliższych. Wiem też, że osoby chore na AIDS mogą normalnie żyć, mają do tego prawo czego przykładem jest postać Floriana chłopaka Nadine, ale o tym już sami musicie przeczytać.

Pierwsza wielka miłość, to uczucie jakże piękne, przepełnione radością i ciepłem. Każdy z nas przeżył kiedyś pierwszą miłość i wydawało się nam, że to uczucie nigdy się nie wypali. Niewiele osób może powiedzieć, że ta pierwsza miłość jest tą ostatnią. Ale czy to pierwsze głębokie uczucie może zaważyć na całym naszym życiu?
Nadine Gebert odpowiedziałaby nam - tak może i to...

Nadine w wieku 17 lat dowiaduje się, że jest nosicielką wirusa HIV. Cały jej dotychczasowy świat legnie w gruzach. Załamania emocjonalne, poczucie napiętnowania, niezrozumienie, rzutują na jej pogarszający się kontakt ze środowiskiem, i przede wszystkim, z samą sobą.
Czytając tę książkę można odnieść wrażenie, że celem autorki nie była tylko próba przedstawienia psychiki osoby seropozytywnej. Marliese Arold rozprawia się z uprzedzeniami, wynikającymi z niewiedzy otoczenia, a także sugeruje osobom, dotkniętym tym schorzeniem, gdzie mogą znaleźć wsparcie i pomoc.
Bardzo fajnie napisana powieść dla młodzieży i nie tylko.

Nadine w wieku 17 lat dowiaduje się, że jest nosicielką wirusa HIV. Cały jej dotychczasowy świat legnie w gruzach. Załamania emocjonalne, poczucie napiętnowania, niezrozumienie, rzutują na jej pogarszający się kontakt ze środowiskiem, i przede wszystkim, z samą sobą.
Czytając tę książkę można odnieść wrażenie, że celem autorki nie była tylko próba przedstawienia psychiki...

Słaba i nieciekawa. Książka poruszająca taki temat powinna wzruszyć czy chociaż poruszyć czytelnika. A tu było nudno jakbym czytała swój własny pamiętnik, bez zaskoczeń ;-)
Jedyny plus, że szybko się czytało.
Nie polecam.

Słaba i nieciekawa. Książka poruszająca taki temat powinna wzruszyć czy chociaż poruszyć czytelnika. A tu było nudno jakbym czytała swój własny pamiętnik, bez zaskoczeń ;-)
Jedyny plus, że szybko się czytało.
Nie polecam.

Bardzo szybko się czyta, jest napisana bardzo prostym językiem, dla nastolatek myślałam że coś się w niej rozkręci... a to już był koniec książki. Jako poszerzenie w bardzo ogólnych ramach o HIV i AIDS ok, choć i tak nie polecam.

Bardzo szybko się czyta, jest napisana bardzo prostym językiem, dla nastolatek myślałam że coś się w niej rozkręci... a to już był koniec książki. Jako poszerzenie w bardzo ogólnych ramach o HIV i AIDS ok, choć i tak nie polecam.

Świetna seria, zawierająca prawdziwe historie. Niektóre smutne, niektóre wstrząsające, niekiedy podnoszące na duchu. Krótkie, ale bardzo treściwe.

Świetna seria, zawierająca prawdziwe historie. Niektóre smutne, niektóre wstrząsające, niekiedy podnoszące na duchu. Krótkie, ale bardzo treściwe.