Penelopa wierna - bo dała słowo, wybaczyła „skoki w bok” - takie były czasy, cóż miała do powiedzenia? Dziś byłaby okrzyknięta cierpiętnicą, dziwaczką. Zasuszoną starzejącą się śliwą, marnującą życie, w imię czego? Chciała to ma. Taki wizerunek kobiety-pomnika się zdewaluował – można posłuchać, przytaknąć, i nic więcej - toż to skamielina. Przynajmniej w oczach samych kobiet - czy któraś dziś pozazdrościłaby jej cnoty i samozaparcia? Współcześni panowie byliby chyba bardziej zadowoleni z takiej postawy.

Ludzie są tylko ludźmi, lubimy łamać schematy, w które sami siebie wrzuciliśmy. A to oznaka inteligencji. Penelopa musi być inna, niż ta którą znamy. Odyseusz nie może być posągowy. Seria ZNAKU zrywa skostniały kostium z mitu, pozwala zobaczyć w starożytnych bohaterach zwykłych ludzi. W swojej książce Margaret Atwood dała także ujście swoim niepokojom: <Interpretacja Homerowska nie wytrzymuje krytyki, zawiera zbyt wiele niekonsekwencji. Nie dawały mi spokoju tamte powieszone dziewczęta. W „Penelopiadzie” odbierają również spokój samej Penelopie>. Stworzyła więc "Odyseję" Penelopy, składającą się z 29 rozdziałów, w których głównie stykamy się z monologiem bohaterki. Ta snuje swoją opowieść jakby poza czasem, rozliczając samą siebie i otaczających ją (także w zaświatach) ludzi (lub to, co właściwie z nich zostało). Jej wypowiedzi, jak w greckiej tragedii przerywają komentarze chóru. Tutaj stanowi go dwanaście służek, a każde ich wystąpienie przybiera inną formę: pieśni, idylli, wykładu, szanty, ballady, lamentu, wyliczanki i procesu sądowego. Różnorodność form, to gra z konwencją. Nie mamy już przecież do czynienia z klasyką i jej zatwardziałym bezruchem: ani w interpretacji, ani w formie, ani w treści.

Całość recenzji na: http://alicyawkrainieslow2.blogspot.com/2014/08/nie-ma-co-zaowac-straconych-okazji-i.html

Penelopa wierna - bo dała słowo, wybaczyła „skoki w bok” - takie były czasy, cóż miała do powiedzenia? Dziś byłaby okrzyknięta cierpiętnicą, dziwaczką. Zasuszoną starzejącą się śliwą, marnującą życie, w imię czego? Chciała to ma. Taki wizerunek kobiety-pomnika się zdewaluował – można posłuchać, przytaknąć, i nic więcej - toż to skamielina. Przynajmniej w oczach samych...