Wiele słyszałam o tej powieści i w końcu miałam okazję ją przeczytać... a gdy już zaczęłam, nie mogłam przebrnąć przez pierwszą, zaledwie 50-stronicową część "Dziennika Pacyficznego". Jest on pisany specyficznym językiem, do którego nawet po wielu stronach nie mogłam przywyknąć, nie mówiąc już o zrozumieniu, o co właściwie chodzi, co skłoniło mnie do zarzucenia książki na rzecz filmu. ;)

Po obejrzeniu ekranizacji postanowiłam jednak powrócić do książki. Z kolejnymi opowieściami poszło już lepiej - oczywiście aż do drugiej części "Dziennika...", którego czytanie znowu okazało się katorgą. ;)

"Atlas Chmur" składa się z sześciu pozornie nie powiązanych ze sobą opowieści pisanych w sześciu zupełnie różnych stylach literackich. Akcja każdej z nich przypada na inny przedział czasowy - od XIX wieku do postapokaliptycznej przyszłości. No i jest jeszcze sześciu głównych bohaterów: Adam Ewing, Robert Frobisher, Luisa Rey, Timothy Cavendish, Sonmi~451 i Zachariasz. Do pozostałych ważnych postaci należy zaliczyć Meronym i Rufusa Sixsmitha.

Główni bohaterowie na pozór zupełnie nic nie łączy. Jednak w miarę rozwoju akcji okazuje się, że - poza tym, że prawie wszyscy mają znamiona w kształcie komety - są też oni w pewnym sensie swoimi reinkarnacjami, pamiętają pewne fakty i zjawiska z żyć bohaterów żyjących przed nimi, np. Luisa twierdzi, że gdzieś już słyszała muzykę Roberta Frobishera, choć tak naprawdę dzieje się to dopiero po raz pierwszy.

Autor bawi się stylami literackimi - od dziennika, przez powieść epistolarną, kryminał / thriller, komedię, po typowe sci-fi (w formie dialogu / przesłuchania) i powieść postapokaliptyczną.

Bawi się też językiem - Zachariasz mówi językiem kogoś niewykształconego, chciałoby się wręcz powiedzieć "wieśniaka"(;P), ma wiele dziwnych określeń na różne słowa (np. bobo - dziecko, niemowlę). Język w świecie Sonmi jest bardzo uproszczony, np. wszędzie tam, gdzie w słowie normalnie powinna być sylaba "ku", jest po prostu "q", a niektóre przedmioty mają nazwy pochodzące od popularnych marek, np. disney - film, najki - buty, starbuck - kawa, ford - samochód.

Mnie najbardziej spodobała się chyba "Upiorna udręka Timothy'ego Cavendisha" - właśnie ze względu na humor, prosty, kolokwialny język i osobliwe przygody starszego pana. ;) Najmniej zaś wspomniany na początku "Adama Ewinga Dziennik Pacyficzny". Tu również przyczynił się do tego język.

Naprawdę trudno mi ocenić tę książkę. Z jednej strony podobała mi się i mnie zaskoczyła, ale z drugiej zniechęcała miejscami ciężkim językiem czy objętością. Nie ma co ukrywać - lektura nie należy do łatwych. Na pewno nie jest to książka "na odprężenie".

Mimo wszystko polecam, bo "Atlas chmur" Davida Mitchella z pewnością zasłuży na miano jednej z najważniejszych i najlepszych książek XXI wieku! ;)

Wiele słyszałam o tej powieści i w końcu miałam okazję ją przeczytać... a gdy już zaczęłam, nie mogłam przebrnąć przez pierwszą, zaledwie 50-stronicową część "Dziennika Pacyficznego". Jest on pisany specyficznym językiem, do którego nawet po wielu stronach nie mogłam przywyknąć, nie mówiąc już o zrozumieniu, o co właściwie chodzi, co skłoniło mnie do zarzucenia książki na...