Twardo dobrnęłam do końca, za co powinnam dostać jakąś nagrodę dla najbardziej cierpliwego czytelnika czy coś, bo nie wiem, jak to możliwe, że na blisko tysiącu stron akcji jest tyle co w podręczniku do greki. To już nawet nie to, że historia ciągnie się jak flaki z olejem, a połowa intryg wcale nie jest intrygująca, bo bywa, że powieść nie wciąga, a czyta się ją z przyjemnością.

Freches ma cudowny wręcz dar do pisania w jednakowo nużący, monotonny sposób, wszystko jedno, czy opisuje miłosne zmagania jakiejś pary, ich kłótnie, rozstania, tęsknoty czy co tam jeszcze. Postacie nie przekonują mnie w żaden sposób, ponieważ niezależnie od intencji autora wyglądają, z zachowują się i mówią jednakowo sztucznie. Poza tym trzęsie mnie na anachronizmy w stylu młodej robotnicy z przędzalni jedwabiu wyłuszczającą z manierą Rousseau i Marksa teorię niesprawiedliwości społecznej i wyzysku klas pracujących przez administrację i cesarza. Jakoś… nie bardzo chce mi się wierzyć, że Chińczycy, skądinąd naród światły i cywilizacyjnie zaawansowany, w VIII wieku naszej ery pozwalał sobie na takie uwagi, kiedy mentalnie rządził nimi Konfucjusz.

Twardo dobrnęłam do końca, za co powinnam dostać jakąś nagrodę dla najbardziej cierpliwego czytelnika czy coś, bo nie wiem, jak to możliwe, że na blisko tysiącu stron akcji jest tyle co w podręczniku do greki. To już nawet nie to, że historia ciągnie się jak flaki z olejem, a połowa intryg wcale nie jest intrygująca, bo bywa, że powieść nie wciąga, a czyta się ją z...