Byłam bardzo zaskoczona, gdy już sięgnęłam po drugą część „Kronik Wampirów” i zanurzyłam się w nią. Nie tego się spodziewałam. O ile „Wywiad z wampirem” był ciężki do przebrnięcia (co nie znaczy, że nieinteresujący! był dla mnie naprawdę fascynującą lekturą), to „Wampir Lestat” jest napisany w zupełnie w innej tonacji, mam nawet wrażenie, że Rice postanowiła trochę ulżyć mniej wymagającym czytelnikom. „Wampira Lestata” czyta się przyjemnie, lekko, lżej niż pierwszy tom „Kronik”.

Oczywiście, rzeczą, ktora najbardziej zdumiewa, jest sama kreacja tytułowego bohatera, wspaniale kontrastująca z jego wizją w pierwszej części serii, gdzie czytelnik miał szansę go poznać. Tutaj Lestat ukazany jest jako dobry wampir, z zasadami i ogładą, zupełnie odmienny od tego, jakiego zna się z „Wywiadu”.

Już na początku powieści, gdy dowiedziałam się o tym, iż Lestat jest gwiazdą rockowego zespołu, byłam bardzo zaskoczona, przyznaję, że tego z początku mój umysł kompletnie nie mógł powiązać z panią Rice. I być może wielcy fani mrocznej twórczości tej autorki, jaką zaprezentowała w pierwszej części, ubolewali na tym, co zrobiła, lecz ja jednak naprawdę świetnie się przy tym bawiłam.

Anne Rice pokazała, że jest naprawdę świetną pisarką, potrafiącą ująć czytelników wyrafinowaną prozą i nietuzinkową fabułą, niezależnie na jaką koncepcję się zdecyduje.

Lestat jest dla mnie postacią bardziej interesującą niż Louis, znany z „Wywiadu”.

Jedyną wadą jest jak dla mnie obszerność tej opowieści. Te 600 stron daje się we znaki. Po ponad 300 miałam tzw. „martwy punkt”... i długo to ciągnęłam. W końcu dałam za wygraną, bo „pociągnęły” mnie inne książki.

Byłam bardzo zaskoczona, gdy już sięgnęłam po drugą część „Kronik Wampirów” i zanurzyłam się w nią. Nie tego się spodziewałam. O ile „Wywiad z wampirem” był ciężki do przebrnięcia (co nie znaczy, że nieinteresujący! był dla mnie naprawdę fascynującą lekturą), to „Wampir Lestat” jest napisany w zupełnie w innej tonacji, mam nawet wrażenie, że Rice postanowiła trochę ulżyć...