Miała to być kolejna historia o wampirze, jednak dla mnie ta książka jest przede wszystkim przykładem na to, jak fanatyzm religijny pod pozorem troski o nasze nieśmiertelne dusze zamienia życie na ziemi w piekło. To również komentarz do psychologii tłumu i ostrzeżenie, że jeden niewłaściwy człowiek u steru może zniszczyć kwitnące miasto i cofnąć je w czasy średniowiecza. A gdy płoną stosy, dotychczasowi przywódcy, którym miasto zawdzięcza swój rozwój – elity intelektualne, artyści, ludzie nieprzeciętni – stają się pierwszym celem ataków i prześladowań. Nie ma w tym żadnej logiki i nie ma w tym sensu. A mimo to ludzie popadają w ten obłęd od stuleci.

Florencja, ostatnia dekada XV wieku. Jeszcze trwają rządy Medyceuszy. Lorenzo di Piero de Medici, znany przez nas jako Wawrzyniec Wspaniały, najsłynniejszy z Medyceuszy, to poeta i mówca, niezwykle kulturalny człowiek, który hojną ręką wspiera miasto, czyniąc z Florencji stolicę uczonych i artystów. Chelsea Quinn Yarbro ukazuje go też jako bibliofila, zabiegającego o nowe pozycje dla coraz wspanialszej biblioteki medycejskiej. Przyglądamy się ostatnim chwilom rządów Medyceusza, rozwojowi sztuk, rozkwitającej Florencji. Czytamy korespondencję najgłośniejszych nazwisk tamtych czasów: Sandra Botticellego, Leonarda da Vinci, Giovaniego Pico della Mirandoli.

Wawrzyniec prowadzi wystawne życie i ściąga na siebie nienawiść ekskomunikowanego dominikanina Girolamo Savonaroli, którego porywające, bardzo napastliwe kazania przyciągają do świątyni coraz większe tłumy. W swych krasomówczych popisach Savonarola atakuje otwarcie Medyceusza i wszystko, co on reprezentuje, w tym także sztukę.

Śmierć Wawrzyńca pozwoli Savonaroli, doskonałemu manipulatorowi, zawładnąć miastem. Staje się przywódcą, którego polecenia ślepo wypełnia omamiony tłum, nawet gdy w najoczywistszy sposób są one sprzeczne z jego interesem. Ludzie tracą umiejętność bezkrytycznej oceny faktów, ulegają woli mas również ze strachu. Zaczyna plenić się donosicielstwo, Milicja Chrystusa dokonuje inspekcji we wszystkich domach, usuwając „wszystko, co bezbożne, czy będą to przedmioty dowolnego rodzaju, czy zapiski, obrazy albo ozdoby, dla których nie ma miejsca w życiu dobrego chrześcijanina.” Sandro Botticelli zostaje zmuszony do spalenia swych obrazów. Zwolennicy Medyceuszy, którzy uczynili Florencję perłą świata, są prześladowani. W tym także nasz hrabia Saint–Germain (obecnie Francesco Rakoczy da San Germano),przyjaciel Wawrzyńca.

W drugim tomie cyklu o hrabim Saint-Germain autorka rozbudowała tło historyczne (plus),lecz nie uniknęła pewnych niedorzeczności związanych z osobą głównego bohatera (minus). Francesco Rakoczy nadal jest wzorem cnót, dzielnie stającym przeciwko tłumowi po stronie prawych i skrzywdzonych (pomaga ludziom podczas zarazy, płacze nad zniszczonymi instrumentami, ratuje obrazy Botticellego przed spaleniem). Więcej w nim chrześcijańskiego miłosierdzia niż w przepełnionym nienawiścią reprezentancie Kościoła, Savonaroli.

Chelsea Quinn Yarbro nie zawiodła mnie w kwestii strojów, które opisuje z wyraźnym upodobaniem. Znajdzie się też kilka smaczków dla polskich czytelników: bohaterowie wspominają miasto w Polsce, „gdzie kobiety są piękne niczym złote lilie”, a autorem jednej z kilku relacji na temat wydarzeń we Florencji jest Polak, Antoni Kazielawa.

Do tematu wampira książka nie wnosi nic nowego, jednak odczytana jako przestroga przed rządami tłumu i ich nawiedzonymi przywódcami pozostaje niezmiennie aktualna i warta polecenia.

Miała to być kolejna historia o wampirze, jednak dla mnie ta książka jest przede wszystkim przykładem na to, jak fanatyzm religijny pod pozorem troski o nasze nieśmiertelne dusze zamienia życie na ziemi w piekło. To również komentarz do psychologii tłumu i ostrzeżenie, że jeden niewłaściwy człowiek u steru może zniszczyć kwitnące miasto i cofnąć je w czasy średniowiecza. A...

Książka o piętnastowiecznej Florencji, gęsto zasiedlona znanymi postaciami: od Boticellego, przez Medyceuszy, do papieża z rodu Borgiów. Ówczesna Florencja musiała być interesującym miejscem i pięknym miastem. Przynajmniej dopóki Savonarola nie zaczął szaleć. To także powieść o fanatyzmie bezmyślnie niszczącym wszystko, co wykracza poza wąziutki horyzont.

Odnoszę wrażenie, że książka pisana z myślą o młodzieży. Protagonista nie tylko szlachetny aż do mdłości, lecz i, mimo swojego ogromnego doświadczenia, głupio praworządny. Włamuje się do celi, w której dominikanie więżą kobietę, na której mu zależy, ale zamiast ją wynieść przez okno, próbuje uwolnić drogą urzędową. Nawet nic do jedzenia jej nie podrzucił, tylko płaszcz zostawił. Pewnie, żeby ułatwić robotę oskarżycielom w procesie o herezję. Kretyn.

Więcej szczegółów tutaj: http://finklaczyta.blogspot.com/2016/12/paac-florencja-medyceuszy.html

Książka o piętnastowiecznej Florencji, gęsto zasiedlona znanymi postaciami: od Boticellego, przez Medyceuszy, do papieża z rodu Borgiów. Ówczesna Florencja musiała być interesującym miejscem i pięknym miastem. Przynajmniej dopóki Savonarola nie zaczął szaleć. To także powieść o fanatyzmie bezmyślnie niszczącym wszystko, co wykracza poza wąziutki horyzont.

Odnoszę wrażenie,...

Po drugi tom cyklu o hrabim de Saint-Germain sięgnęłam po kilkuletniej przerwie od przeczytania pierwszego tomu. Jednak Yarbro od razu potrafi wciągnąć czytelnika w niesamowity klimat swojej powieści. Musze jednak przyznać, że poza klimatem przez pierwsze sto stron powieści nie działo się szczególnie dużo. Z całą pewnością polecam jednak wytrwać w lekturze bo warto.

Po drugi tom cyklu o hrabim de Saint-Germain sięgnęłam po kilkuletniej przerwie od przeczytania pierwszego tomu. Jednak Yarbro od razu potrafi wciągnąć czytelnika w niesamowity klimat swojej powieści. Musze jednak przyznać, że poza klimatem przez pierwsze sto stron powieści nie działo się szczególnie dużo. Z całą pewnością polecam jednak wytrwać w lekturze bo warto.

Drugi tom przygód melancholijnego wamipra Saint-Germaina.

Tym razem akcja dzieje się chronologicznie wcześniej niż w "Hotelu Transylvania", bowiem pod koniec XV wieku. Lata 1490-1498, Florencja, schyłek rządów Lorenza di Piero de' Medici (w Polsce znanego jako Wawrzyniec Wspaniały),początek rządów jego nieudolnego syna Piotra Nieszczęśliwego, czas działalności fanatycznego dominikanina Girolamo Savonaroli, okres twórczości takich sław jak Sandro Botticelli, Michelangelo Buonarroti oraz Leonardo da Vinci, a do tego na tronie papieskim zasiadał wtedy niesławny Aleksander VI (czyli Rodrigo Borgia). Jak widać bardzo niespokojny okres historyczny.

Wsród tego we Florencji pojawi się bogaty arystokrata, alchemik i mecenas sztuki, niejaki Francesco Rakoczy da San Germano. Jak zwykle z miłości do kobiety wplącze się w poważne tarapaty.

Muszę przyznać, że w tym tomie autorka naprawdę dobrze dopracowała tło społeczno-historyczne, pojawia się mnóstwo autentycznych postaci z tamtych czasów, akcja dzieje się również w rytm wydarzeń historycznych i za to duży plus. Cały czas jednak miałam wrażenie, że Saint-Germain w tej części był spychany na drugi plan, niby główny bohater, a jednak wydawało mi się, że bardziej głównym bohaterem był Savonarola i jego fanatyzm - co mi w sumie nie przeszkadzało, powieść ta bowiem, dzięki temu niesie ze sobą morał, iż fanatyzm jakikolwiek jest po prostu niebezpieczny.

Nadal nie zaklasyfikowałabym tej książki do kategorii "horror", ponieważ Saint-Germain, mimo że jest wampirem, to nadal nie okazywał za bardzo swojej prawdziwej natury. Widoczna była raczej jego samotność, wyobcowanie i zmęczenie. Wciąż zatem jest to romans z elementami powieści historycznej, przygodowej i fantastycznej.

Uważam, że ten tom autorka napisała sporo lepiej niż pierwszy, o wiele bardziej też wciągnęła mnie jego fabuła. Myślę, że jeszcze sięgnę po kolejne tomy tego cyklu, żeby zagłębić się w przygodach smutnego wampira.

Polecam.

Drugi tom przygód melancholijnego wamipra Saint-Germaina.

Tym razem akcja dzieje się chronologicznie wcześniej niż w "Hotelu Transylvania", bowiem pod koniec XV wieku. Lata 1490-1498, Florencja, schyłek rządów Lorenza di Piero de' Medici (w Polsce znanego jako Wawrzyniec Wspaniały),początek rządów jego nieudolnego syna Piotra Nieszczęśliwego, czas działalności...

Dość dawno temu czytałam Hotel Transylwania autorstwa Chelsea Quinn Yarbro, będący pierwszą częścią o hrabim - wampirze San Germain. Ostatnio przypomniałam sobie o tej serii (przeglądając czyjegoś bloga oczywiście) i wypożyczyłam z biblioteki drugi tom - Pałac.

Akcja Pałacu toczy się chronologicznie wcześniej niż w Hotelu Transylwania, bo pod koniec XV wieku w malowniczej Florencji. Francesco Rakoczy da San Germano, alchemik buduje nietypowy pałac we Florencji. Przyjaźni się z Lorenzo il Magnifico (Wawrzyńcem Wspaniałym) oraz wielkimi artystami (m.in. Boticellim). Coraz większy posłuch w znajduje przeor dominikanów, który karmi lud wizjami piekła i kary za grzechy. Po śmieci Lorenza, jego syn nieudolnie sprawuje władzę i zostaje wygnany a Savanarola umacnia swą pozycję. Potępia wszelkie przyjemności, piękne przedmioty czy zbyt wyszukany ubiór. Tępi też obcokrajowców oraz zbyt uczone osoby, m.in. Demetrice, uczennicę alchemika a wcześniej ukochaną Lorenza. Rakoczy znowu będzie musiał walczyć o tych, których kocha.

Pałac jest niespieszną lekturą. Możemy się rozkoszować życiem w XV-wiecznej Florencji, poznajemy sławne osoby. Autorka wiele czerpie z historii, choć ja nie jestem kompetentna, aby stwierdzić czy zrobiła to wiernie. Na uwagę zasługuje to, że wampiryzm hrabiego (który urodził się jako książę) nie jest tak bardzo podkreślany, zwłaszcza na początku. W porównaniu z innymi współczesnymi utworami o tej tematyce to miła odmiana. Jednak dowiadujemy się więcej niż w poprzedniej książce. Hrabia jest wielbicielem sztuki i muzyki, ubiera się ze smakiem, ma ogromną siłę wewnętrzną. Jest również silny fizycznie, ale nie epatuje nią bez potrzeby. Polubiłam Rakoczego. Jest zaskakująco ludzki i bardzo, bardzo samotny. Żyje na tym świecie już trzy tysiące lat i wiele razy tracił ludzi, na których mu zależało. I wszędzie jest obcy. Wydaje mi się, że ta książka nie każdemu przypadnie do gustu. Myślę, że ja sięgnę jeszcze po kolejne tomy przygód tego melancholijnego wampira.

http://czarneespresso.blogspot.com/2015/10/paac-chelsea-quinn-yarbro.html

Dość dawno temu czytałam Hotel Transylwania autorstwa Chelsea Quinn Yarbro, będący pierwszą częścią o hrabim - wampirze San Germain. Ostatnio przypomniałam sobie o tej serii (przeglądając czyjegoś bloga oczywiście) i wypożyczyłam z biblioteki drugi tom - Pałac.

Akcja Pałacu toczy się chronologicznie wcześniej niż w Hotelu Transylwania, bo pod koniec XV wieku w malowniczej...

Chelsea Quinn Yarbro nie wykreowała swojej głównej postaci (wampira) wystarczająco dobrze. Jest ona znana z horrorów i jeśli w akcji bierze udział taka istota, powinna stworzyć ją nieco lepiej. Ja osobiście niemal w ogóle nie czułam, że hrabia był wampirem. Tutaj z pewnością autorka się nie popisała. Tak jak w miarę polubiłam Francesca Rakoczego, tak denerwowała mnie Eastasia i Savonarola. Ta pierwsza stała się później siostrą zakonną, natomiast ten drugi był niewielkim dominikaninem, który z pewnością uważał się za wielkiego. Oboje działali mi na nerwy swoim zachowaniem. Eastasia była osobą kłamliwą. Za to m.in za nią nie przepadałam. Zaś Savonarola nie polubiłam przez jego dosyć - nie wiem czy to do końca dobre słowo - dziwne poglądy dotyczące Kościoła i za to jak przemawiał do ludzi. Pozostali bohaterowie nie wywarli na mnie ani jakiegoś szczególnie pozytywnego wrażenia, ani też specjalnie negatywnego.

Książkę tę zalicza się do horrorów i powieści grozy. Ja jednak nie zauważyłam niczego, co by na to wskazywało. Jest to po prostu dobra książka z udziałem wampira, który jest, co prawda głównym bohaterem, ale zdecydowanie za mało było jego wampiryzmu. Sama fabuła nie jest zła. Muszę nawet powiedzieć, że jest ciekawa i mało było momentów, w których powiewało nudą. Powinnam wspomnieć o tle historycznym. Akcja toczy się we włoskim renesansie. Autorka bardzo plastycznie opisała tamtą Florencję. Jest to niewątpliwie duży plus.

Pozytywnym aspektem jest zamieszczanie przez Chelsea'ę Quinn Yarbro korespondencji między postaciami. Listy te są zawsze na koniec każdego rozdziału, wyróżnione inną czcionką. Okładka też jest ładna. Mnie na pewno w jakimś stopniu zachęciła do zapoznania się z książką.

Reasumując, jest to dobra książka, z interesującą treścią. Polecam osobom, które nie szukają powieści grozy, gdyż Pałac z pewnością nie jest horrorem.

Chelsea Quinn Yarbro nie wykreowała swojej głównej postaci (wampira) wystarczająco dobrze. Jest ona znana z horrorów i jeśli w akcji bierze udział taka istota, powinna stworzyć ją nieco lepiej. Ja osobiście niemal w ogóle nie czułam, że hrabia był wampirem. Tutaj z pewnością autorka się nie popisała. Tak jak w miarę polubiłam Francesca Rakoczego, tak denerwowała mnie...

Bardzo dobra, przywraca wiarę w wampiry :P

Bardzo dobra, przywraca wiarę w wampiry :P

Świetna, przy czytaniu ma się wrażenie jakby samemu było się we Florencji w tym czasie, wszystko jest takie realistyczne, a hrabia nadal cudownie tajemniczy i wciąż czuć niedosyt i chęć by zabrać się za kolejny tom.

Świetna, przy czytaniu ma się wrażenie jakby samemu było się we Florencji w tym czasie, wszystko jest takie realistyczne, a hrabia nadal cudownie tajemniczy i wciąż czuć niedosyt i chęć by zabrać się za kolejny tom.

Średnia

Średnia