Eulalia jest 48-o letnią kobietą ("Kobieta w wieku czterdziestu ośmiu lat to już raczej nie kwiatek, tylko jabłuszko, i to dość przejrzałe. Albo gruszeczka ulęgałka"). Ma "kryzys średniego wieku", na który znajomy lekarz doradza... romans. Ona jednak nie ma ochoty na żaden romans. Jest zapracowaną dziennikarką z dwójką dorosłych i bardzo inteligentnych dzieci, którą mąż zostawił dla innej ("– Po Arturku pocieszyłam się sto lat temu! – Co mówisz! I jak mu na imię? – Święty spokój!"). Jedzie w Karkonosze zrealizować reportaż o górach. Tam poznaje wielu ciekawych ludzi. Między innymi "Gbura" ("Kamienie na drodze tłuc byłoby łatwiej, niż rozmawiać z tym człowiekiem!"). W domu dzieci opuszczają dom wyjeżdżają na studia. Eulalia czuje się opuszczona, ale dostaje od losu w zamian nowego sąsiada ("– A może byś się, mama, udała na wstępne rozpoznanie? (…) Wiesz, na zasadzie: jestem sąsiadką, przyszłam spytać, czy czegoś nie trzeba, a w ogóle nazywam się Manowska Eulalia, a państwo tu mieszkają prywatnie czy służbowo? – A jak służbowo, to z mafii rosyjskiej czy ukraińskiej?").
Książka należy do lekkich, napisanych z dużą dawką humoru, czyta się szybko i przyjemnie.

Eulalia jest 48-o letnią kobietą ("Kobieta w wieku czterdziestu ośmiu lat to już raczej nie kwiatek, tylko jabłuszko, i to dość przejrzałe. Albo gruszeczka ulęgałka"). Ma "kryzys średniego wieku", na który znajomy lekarz doradza... romans. Ona jednak nie ma ochoty na żaden romans. Jest zapracowaną dziennikarką z dwójką dorosłych i bardzo inteligentnych dzieci, którą mąż...