Moje pierwsze spotkanie z twórczością Coetzee zaliczam do udanych. Jak ktoś lubi refleksyjne i wieloznaczne książki, to jak najbardziej może się skusić. Jest to opowieść o starszym mężczyźnie, który żyje sobie we własnym świecie, odizolowany od znajomych, nie mający rodziny, właściwie wycofany z życia. I raptem dzieje się nieszczęście, nasz bohater ma wypadek, w wyniku którego staje się kaleką, co jeszcze bardziej pogrąża go w apatii, beznadziei co do przyszłości. Staje się osobą niesamodzielną, co go upokarza. Wszystko się odmienia, kiedy poznaje swoją opiekunkę, kobietę młodszą, żywotną. Fascynuje go i zaczyna jej skrycie w duchu pragnąć. Odżywa w nim chęć życia, ale i zdaje sobie sprawę ze swoich ograniczeń, czyli starości, kalectwa. Widzi u siebie tylko brzydotę. Mota się z własnymi pragnieniami... chce czuć się potrzebny, kiedy tak angażuje się w życie kobiety, chce jej pomóc, chce coś znaczyć w jej życiu. Na domiar tego pojawia się druga kobieta, błyskotliwa, żywiołowa pisarka, która nie omieszka prześwietlić go i wyłożyć mu wszystko wprost, co go irytuje i drażni niekiedy. Także mamy tu sporo przeżyć wewnętrznych, refleksji nad własnym losem, nad tym co nas ominęło, a co nam zostało, opowieść pełna rozterek starego człowieka. Mnie się podobało, myślę, że jeszcze wrócę do tego autora.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Coetzee zaliczam do udanych. Jak ktoś lubi refleksyjne i wieloznaczne książki, to jak najbardziej może się skusić. Jest to opowieść o starszym mężczyźnie, który żyje sobie we własnym świecie, odizolowany od znajomych, nie mający rodziny, właściwie wycofany z życia. I raptem dzieje się nieszczęście, nasz bohater ma wypadek, w wyniku...