Gdybym miała określić powieść Stendhala pt. "Czerwone i czarne" w dosłownie dwóch zdaniach, posłużyłabym się cytatem:
"Powieść to jest zwierciadło przechadzające się po gościńcu. To odbija lazur nieba, to błoto przydrożnej kałuży."

Jak mniemamy zwierciadło samo nie przechadzało się po gościńcu, niósł je Stendhal i to przez dużą część swojego życia: przez 48 lat.

W "Czerwonym i czarnym" Stendhal przedstawia historię, ironicznie można określić, karierowicza- ambitnego chłopaka, który za wzór postawił sobie Napoleona. Julian Sorel, bo tak ma na imie młodzieniec, widziałby siebie w mundurze wojskowym, lecz ze względu na swoje niskie pochodzenie pozostaje powołanie duchowe i sutanna.
Niezwykle inteligentny, cytujący Biblię po łacinie, rozpoczyna swą życiową drogę.
Staje się opiekunem i nauczycielem dzieci, przebywa w seminarium, zostaje sekretarzem markiza, w końcu przeżywa dwa uczucia, z których pierwsze będzie prawdziwą miłością i darem, a drugie iluminacją próżności i miłości własnej.

Wiele osób mogłoby zarzucić, że książka napisana jest zbyt górnolotnie, czasem patetycznie, sentymentalnie. Ot, nazbyt archaiczny i niecodzienny język, salonowe dialogi- wypisz wymaluj powieść dla kobiet i to jeszcze takich, które preferują romanse z przeszłości niż dzisiejsze śmiałe i z goła bezpruderyjne opisy namiętności.

"Czerwone i czarne" okazuje się jednak powieścią uniwersalną, która stawia znak równości pomiędzy marzeniami o karierze młodego mężczyzny, a urokliwymi opisami zalotów i miłości.
Dochodzi się do wniosku, że powieść może być odpowiednia zarówno dla kobiet, jak i dla mężczyzn.
W końcu podboje kobiet Sorela planowane są jak kampania wojenna, a suknie i kapelusze jawią się jako "przyrządy artylerii kobiecej".
Zgadzam się, jest to powieść t y p o w o dla kobiet, ale w Julianie Sorelu jest coś takiego, że jest urodzonym strategiem i zdobywcą.
Nie jest rozpłakany jak Werter, stendhalowy bohater często działa z wyrachowania i męskiej ambicji.

Stendhal swoim stylem tyle samo wyznaje, ile milczy.
Kiedy dopiero kierujemy się w stronę ważnego wydarzenia, przyciągani jesteśmy eleganckimi opisami. Moment kulminacyjny to milczenie.

W decydującym momencie powieści, autor przyspiesza i pozostawia nas, czytelników, na szarym końcu. Kiedy go dościgniemy, czeka już literackie zaskoczenie.

Po dwukrotnej lekturze powieści, trudno mi ukryć, że czuję do niej sympatię. Przecierpiałam nudniejsze fragmenty w seminarium, dłużący się początek. Zostałam nagrodzona romansem na wysokim poziomie, zaintrygowana osobowością głównego bohatera i usatysfakcjonowana zakończeniem powieści.

Gdybym miała określić powieść Stendhala pt. "Czerwone i czarne" w dosłownie dwóch zdaniach, posłużyłabym się cytatem:
"Powieść to jest zwierciadło przechadzające się po gościńcu. To odbija lazur nieba, to błoto przydrożnej kałuży."

Jak mniemamy zwierciadło samo nie przechadzało się po gościńcu, niósł je Stendhal i to przez dużą część swojego życia: przez 48 lat.

W...