"Jeśli tylko potrafiłyby mówić" to pierwszy tom wspomnieniowego cyklu Jamesa Herriota. Każdą część można jednak czytać jako odrębną całość (ja tak zrobiłam i w żaden sposób nie popsuło mi to lektury).

W otwierającym serię zbiorze poznajemy głównego bohatera, który jest świeżo upieczonym weterynarzem i zaczyna swoją pierwszą praktykę pod okiem sympatycznego, ale i nieco zdziwaczałego pryncypała.
Barwną postacią okazuje się również młodszy brat szefa, Tristan, który jest wyjątkowo rozrywkowym mężczyzną, ale i leniwym pracownikiem. Ma też skłonność do żartów, co w połączeniu z jego charakterkiem rodzi wiele zabawnych sytuacji.

Najśmieszniejsze okazują się jednak spotkania z czworonożnymi pacjentami i ich właścicielami. Prym wiodą tu narowiste byki, nieobliczalne krowy i owce, które nieraz doprowadzają młodego Herriota do rozpaczy. Znacznie bardziej jednak uciążliwi bywają starzy farmerzy, którzy podchodzą nieufnie do młodego lekarza.

Nie brak w książce i wzruszających zdarzeń, które przeplatają się z inteligentnym poczuciem humoru autora, tworząc opowieści, od których trudno się oderwać.

To świetna, odstresowująca lektura, w której nie brak mądrości i przejawów głębokiego humanitaryzmu.

"Jeśli tylko potrafiłyby mówić" to pierwszy tom wspomnieniowego cyklu Jamesa Herriota. Każdą część można jednak czytać jako odrębną całość (ja tak zrobiłam i w żaden sposób nie popsuło mi to lektury).

W otwierającym serię zbiorze poznajemy głównego bohatera, który jest świeżo upieczonym weterynarzem i zaczyna swoją pierwszą praktykę pod okiem sympatycznego, ale i nieco...