Pozycji tej z pewnością nie zaliczę do moich ulubionych. Mało tego, śmiało mogę powiedzieć, że książka ta nie podobała mi się w ogóle.
Przede wszystkim, choć uporczywie się starałam, nie byłam w stanie polubić głównego bohatera. Jak mam bowiem zrozumieć, że młody, zdrowy człowiek, przed którym życie stoi otworem, szykuje wiele niespodzianek i fascynujących przygód, decyduje je sobie odebrać tylko dlatego, że gdzieś na łące zobaczył dziewczynę w letniej sukience i zakochał się bez pamięci, a ona niestety już miała innego faceta. Rozumiem, że taka sytuacja może powodować chandrę (uważam, że depresja to również za mocne słowo w tej sytuacji) i poczucie beznadziejności, ale jest to chwilowe i prędzej, czy później mija (przynajmniej u osób normalnie postrzegających świat). Tutaj jest inaczej, Werter jak na bohatera romantycznego przystało, użala się nad sobą, utyskuje jaki to świat jest okrutny, że uniemożliwia mu zdobycie ukochanej kobiety (przypominam, widział ją kilka razy w życiu i nie łączyło ich NIC, żadna wspólna radość, nieszczęście albo cokolwiek innego). W mojej opinii samobójstwo głównego bohatera jest przejawem egoizmu (brak szacunku dla daru jakim jest życie), a także zwyczajnej głupoty.
Przykre jest to, że wielu ludzi, którzy w jakiś sposób pogubili się we własnym życiu, po lekturze tej książki dochodzili do wniosku, że samobójstwo jest jedynym słusznym rozwiązaniem problemów i często się na nie decydowali.

Pozycji tej z pewnością nie zaliczę do moich ulubionych. Mało tego, śmiało mogę powiedzieć, że książka ta nie podobała mi się w ogóle.
Przede wszystkim, choć uporczywie się starałam, nie byłam w stanie polubić głównego bohatera. Jak mam bowiem zrozumieć, że młody, zdrowy człowiek, przed którym życie stoi otworem, szykuje wiele niespodzianek i fascynujących przygód, decyduje...