http://www.nieperfekcyjnie.pl/2015/10/biae-na-czarnym-ruben-gallego.html

W życiu raz bywa lepiej, raz gorzej - to normalne. Mówi się, że gdyby nie czarne chmury nad głową, człowiek nie potrafiłby ujrzeć promieni słonecznych, wychylających się zza ciemności, zapowiadających nadejście dobrych dni. Problem pojawia się wtedy, kiedy owe smutne chwile dzieją się nieustannie, a na horyzoncie ani widu, ani słychu lepszych czasów...

"W życiu zawsze jest tak, że prędzej czy później biały okres zostaje zastąpiony przez czarny, w miejsce powodzenia przychodzą rozczarowania. Wszystko się zmienia, wszystko musi się zmieniać. Tak powinno być, taki jest porządek rzeczy." *

"Białe na czarnym" to książka, w której autor opowiada o swoim życiu, głównie dzieciństwie, zdecydowanie nieusłanym różami. Rubén jest synem Wenezuelczyka i Hiszpanki, której lekarze powiedzieli, że syn zmarł przy porodzie z powodu częściowego paraliżu. Przez to chłopiec od samego początku zmuszony był wychowywać się w sowieckich domach dziecka oraz szpitalach. W owej książce opisuje swoje zmagania z okrutnym systemem panującym w Rosji, gdzie nieistotne okazują się zdolności oraz inteligencja, ponieważ jedynym kryterium zdaje się być sprawność fizyczna - jeżeli masz nawet kilka czy kilkanaście lat, jesteś mądrym i oczytanym dzieckiem, ale jesteś niepełnosprawny, lądujesz w domu starców, gdzie Twój żywot jest jedynie wegetacją, a wszyscy czekają na Twoją śmierć.

"Przez długi czas nie mogłem wyzbyć się wyniesionego z domu dziecka złego nawyku dzielenia wszystkich ludzi na swoich i obcych, mądrych i głupich, dobrych i złych. Co zrobić? Tam się wychowałem. Tam, gdzie życie dzieliła od śmierci cienka granica, gdzie podłość i ohyda stanowiły normę." **

Autor nie użala się nad własnym losem, nie zabiega o współczucie czytelnika - w prosty i wyraźny sposób, choć niekiedy dość okrutny, pokazuje własne życie, które nigdy nie było usłane różami. Wspomnienia, jakimi dzieli się ze wszystkimi, są jak żywe, dlatego tym bardziej bolą. Wraca do chwil, kiedy wraz z kolegami pragnie doznać chociaż namiastki normalności. Pisze o dobrych i złych domach dziecka, o uprzejmych i okrutnych wychowawcach, o miłych i fatalnych niańkach. Do instytucji opiekuńczych nie trafiały jedynie sieroty - były one jedynie małą częścią społeczności, gdyż większość kolegów autora miała rodziców, a jednak nie mogli grzać się w rodzinnym cieple...

Podziwiam takich ludzi, szczególnie kiedy wiem, że świetnie poradzili sobie w życiu. Pomimo ogromu kłód rzucanych pod nogi, a także złych spojrzeń i zachowań innych ludzi - nie poddali się, ale walczyli o własną godność, którą powinni mieć już na starcie, lecz niestety na samym początku zostali jej pozbawieni przez okrutny świat...

* cytat ze str. 185
** cytat ze str. 34

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2015/10/biae-na-czarnym-ruben-gallego.html

W życiu raz bywa lepiej, raz gorzej - to normalne. Mówi się, że gdyby nie czarne chmury nad głową, człowiek nie potrafiłby ujrzeć promieni słonecznych, wychylających się zza ciemności, zapowiadających nadejście dobrych dni. Problem pojawia się wtedy, kiedy owe smutne chwile dzieją się nieustannie, a...