Wstrząsająca historia o chłopcu chorym na amelie (brak kończyn) w komunistycznej Rosji, syna komunistów z Ameryki Południowej. Książka wstrząsająca, ale jednocześnie rozpadająca się na poszczególne rozdziały, które są małymi historyjkami.. Stąd nie duża ocena.

Wstrząsająca historia o chłopcu chorym na amelie (brak kończyn) w komunistycznej Rosji, syna komunistów z Ameryki Południowej. Książka wstrząsająca, ale jednocześnie rozpadająca się na poszczególne rozdziały, które są małymi historyjkami.. Stąd nie duża ocena.

Autor opisuje swoje życie ZSRR/Rosji. Z powodu choroby całe dzieciństwo przeżył w domach dziecka, z których po ukończeniu 16 roku życia trafił zgodnie z przerażającym prawem do domu starców. Autor pokazuje straszne warunki życia w tych instytucjach. Książka jest dzisiaj znowu aktualna, ponieważ pokazuje jak niewiele jest warte życie ludzkie w Rosji.

Autor opisuje swoje życie ZSRR/Rosji. Z powodu choroby całe dzieciństwo przeżył w domach dziecka, z których po ukończeniu 16 roku życia trafił zgodnie z przerażającym prawem do domu starców. Autor pokazuje straszne warunki życia w tych instytucjach. Książka jest dzisiaj znowu aktualna, ponieważ pokazuje jak niewiele jest warte życie ludzkie w Rosji.

Wspomnienia autora z dzieciństwa to obrazki ze świata socjalizmu z ludzką twarzą. Niewyobrażalne i przerażające. Czy takie miejsca naprawdę istniały z ZSRR ?! Ta książka utkwi na zawsze w mej głowie.

Wspomnienia autora z dzieciństwa to obrazki ze świata socjalizmu z ludzką twarzą. Niewyobrażalne i przerażające. Czy takie miejsca naprawdę istniały z ZSRR ?! Ta książka utkwi na zawsze w mej głowie.

Smutna? Wesoła? Sama nie wiem ta książka wydawałoby się, że wywoła we mnie wyłącznie smutek ale Autor o swoich strasznych przeżyciach opowiada tak, że często czuje się coś takiego jak podczas oglądania zabawnych szczeniaczków, które się wzajemnie podgryzają. To tragedia chłopca, który został odrzucony przez dziadka komunistę, który upozorował ze wstydu śmierć swojego wnuczka. Od tak, bo miał porażenie 4-kończynowe oddał (bez wiedzy i zgody swojej córki) Rubena do domu dziecka. Nikt go nie odwiedza, co chwile przenoszą go do innych domów dziecka, do szpitali, gdzie jedno go karmią, rozmawiają z nim inni robią to ze wstrętem, gdzie koledzy są mili, a inni okrutni. Ruben mimo wszystko w jakiś niespotykany sposób to przeżywa i nie traci ducha. Przy okazji można się zaznajomić z losem kalekich dzieci w domach dziecka w ZSRR, sposobem funkcjonowania tych miejsc, moralnością niań, sanitariuszy, lekarzy ukazaną przez świadka, ofiarę systemu. Polecam chociaż nie wiem czy byłabym w stanie przeczytać ją znowu.

Smutna? Wesoła? Sama nie wiem ta książka wydawałoby się, że wywoła we mnie wyłącznie smutek ale Autor o swoich strasznych przeżyciach opowiada tak, że często czuje się coś takiego jak podczas oglądania zabawnych szczeniaczków, które się wzajemnie podgryzają. To tragedia chłopca, który został odrzucony przez dziadka komunistę, który upozorował ze wstydu śmierć swojego...

Bardzo dobra książka. Mimo,że przeczytana już jakiś czas temu, zapada w pamięć na zawsze. Koszmar dzieciństwa spędzonego w rosyjskim sierocińcu, przejmuje do szpiku kości. Warto po nią sięgnąć.

Bardzo dobra książka. Mimo,że przeczytana już jakiś czas temu, zapada w pamięć na zawsze. Koszmar dzieciństwa spędzonego w rosyjskim sierocińcu, przejmuje do szpiku kości. Warto po nią sięgnąć.

W jednej z recenzji opisano tę książkę jako 'fragmenty strzaskanego lustra' - i jest to prawda. Odbicie w tym lustrze jest wyjątkowo brutalne, od pierwszych stron towarzyszy nam strach jakie historie będzie nam dane poznać. Każdy z rozdziałów jest mocno przesycony emocjami, które towarzyszyły Autorowi i warunkowały z pewnością styl wypowiedzi - a może i trochę same wspomnienia?

Zastanawiam się jedynie czy wszystko w ksìążce jest prawdą. Wolałbym wierzyć, że nie.

Zdecydowanie warto ją przeczytać. Choć niektórzy mogą tego żałować.

W jednej z recenzji opisano tę książkę jako 'fragmenty strzaskanego lustra' - i jest to prawda. Odbicie w tym lustrze jest wyjątkowo brutalne, od pierwszych stron towarzyszy nam strach jakie historie będzie nam dane poznać. Każdy z rozdziałów jest mocno przesycony emocjami, które towarzyszyły Autorowi i warunkowały z pewnością styl wypowiedzi - a może i trochę same...

Pełne szokującego realizmu wspomnienia autora, napisane prostym, ujmującym językiem.
Klimat bardzo podobny do przepięknej historii Niewidzialne życie Iwana Isajenki.

Polecam - opowieść o sile, wytrwałości i życiu.

Pełne szokującego realizmu wspomnienia autora, napisane prostym, ujmującym językiem.
Klimat bardzo podobny do przepięknej historii Niewidzialne życie Iwana Isajenki.

Polecam - opowieść o sile, wytrwałości i życiu.

Mocna rzecz, trochę zabrakło mi chronologii oraz umiejsowienia w czasie, wątki sklecione nieco chaotycznie ale ogólnie warte przeczytania

Mocna rzecz, trochę zabrakło mi chronologii oraz umiejsowienia w czasie, wątki sklecione nieco chaotycznie ale ogólnie warte przeczytania

Książkę Rubena Gallego kupiłam będąc jeszcze na początku liceum i wtedy czytałam ją z perspektywy człowieka oglądającego dokument; obcego wpuszczonego do cudzego świata i obserwującego, jak tam jest. Wtedy uderzyła mnie przede wszystkim oschłość, którą okazują bohaterowi koledzy. Nie mogłam zrozumieć, czemu mu się to podoba. Czytając czułam złość, gniew, bunt i współczucie, ale takie jakby z zewnątrz, współczucie oglądajęgo film na Discovery. Teraz, z perspektywy lat i doświadczeń różnego rodzaju, wróciłam do tej książki i jest mi z nią zupełnie inaczej. Uczucia, o których mówi Gallego, stały się nagle zrozumiałe, bliskie, swojskie. Jest nadal we mnie współczucie, choć bardziej współrozumienie. Wiadomo, ze sytuacja niepełnosprawnych w Polsce i w sowieckim sierocińcu jest diametralnie inna, ale emocje są naprawdę podobne, zmienia się jedynie stopień ich nasilenia. Te przechylenia i szalone amplitudy, przez które ten jeden człowiek się przesuwa, od wściekłej wręcz woli życia do poczucia bycia ciężarem, śmieciem i myśli o śmierci, to jest tak niesamowicie realne, że wcale już nie wydaje mi się dziwne. Przejście od buntu do rezygnacji jest po prostu normalne przy pewnym stanie i ducha i ciała, i nie mam już wrażenia obcego wpuszczonego do muzeum, ale rozmowy z kimś, kto jest do mnie podobny.
Uważam, ze ta książka jest wyjątkowo ważna chociaż nie jest na pewno lekka, łatwa i przyjemna. Przede wszystkim Wrażenie pogłębia mocny, grubo ciosany język, którym posługuje się Gallego. Nie ma tam wymyślnych metafor, opisów światła załamującego się na listkach i emocjonalnego miętoszenia. Jak ktoś się zesika i czołga do kibla, to się zesikał i czołga, i śmierdzi. Jak kolega da w dziób, to da w dziób. Bez certolenia się, nieco więziennie, topornie, nieporadnie. I bywa, że to akceptujemy, bo mamy dość politowania czy użalania się, a bywa, że brakuje w tej całej oschłości po prostu czułego, życzliwego słowa.

Książkę Rubena Gallego kupiłam będąc jeszcze na początku liceum i wtedy czytałam ją z perspektywy człowieka oglądającego dokument; obcego wpuszczonego do cudzego świata i obserwującego, jak tam jest. Wtedy uderzyła mnie przede wszystkim oschłość, którą okazują bohaterowi koledzy. Nie mogłam zrozumieć, czemu mu się to podoba. Czytając czułam złość, gniew, bunt i współczucie,...

Postawić się na miejscu bohatera książki jest trudnym przeżyciem. Dużo czytam o ludziach nieszczęściach , ale ta książka chyba najbardziej poruszyła moją wyobraźnię i współczucie.

Postawić się na miejscu bohatera książki jest trudnym przeżyciem. Dużo czytam o ludziach nieszczęściach , ale ta książka chyba najbardziej poruszyła moją wyobraźnię i współczucie.