Drugą część "Księcia nicości" czyta się lepiej niż pierwszą. Poznajemy lepiej bohaterów i ich kulturę, przez co powieść przestaje przypominać książkę telefoniczną, a zaczyna mieć fabułę, która może zainteresować.

Plusy powieści:
rozbudowany świat fantasy,
ciekawe różnice kulturowe pomiędzy bohaterami,
przemyślana mechanika magii,
wiele innowacyjnych pomysłów,
doskonałe opisy jatki wojennej,
to że stajemy po stronie bohaterów, z którymi niekoniecznie chcielibyśmy się utożsamiać, święta armia jest tak naprawdę bandą skłóconych ze sobą prostaków, którzy atakują cywilizację, żal ściska w dołku, gdy czytamy o niszczeniu dorobku Kianów - i bardzo dobrze! Powieść stawia moralność pod znakiem zapytania.

Minusy: bohaterowie są "toporni", ciężko wczuć się w ich sytuację, bo bardziej żyją w świecie swojego umysłu niż w Earwie,ich motywy są trudne do zrozumienia, ich objawienie jest nieprzekonujące, Kellhus nie brzmi tak proroczo na papierze jak oczekuje czytelnik, brakuje też humoru i słownego, i sytuacyjnego,
ponadto książka (podobnie jak poprzednia) jest napakowana mądrościami wprost z twórczości Paulo Coelha, jest wiele treści, do których mógłby się odnieść cytat z książki: "Kellhus uznał wtedy to powiedzenie za jedno z wielu pozbawionych znaczenia uogólnień, bazujące na powszechnej skłonności do przypisywania nieistniejącej głębi niezrozumiałym wywodom".

Podsumowując: jeśli przemęczyliście się z pierwszą częścią, to drugą też możecie, jest lepsza. Mam nadzieję, że ta tendencja się utrzyma, bo zabieram sie właśnie za trzecią część.

Drugą część "Księcia nicości" czyta się lepiej niż pierwszą. Poznajemy lepiej bohaterów i ich kulturę, przez co powieść przestaje przypominać książkę telefoniczną, a zaczyna mieć fabułę, która może zainteresować.

Plusy powieści:
rozbudowany świat fantasy,
ciekawe różnice kulturowe pomiędzy bohaterami,
przemyślana mechanika magii,
wiele innowacyjnych pomysłów,
doskonałe...