Drugi tom Cyklu Książę Nicości kanadyjskiego pisarza Scotta Bakkera, Wojownik - Prorok rozmachem zdecydowanie przwyższa chyba tom poprzedni.
Wielowątkowa akcja, świetnie zarysowane postacie bohaterów i to zarówno pierwszo jak i drugoplanowych, doskonałe opisy scen batalistycznych oddające grozę wojny religijnej.
Dodatkowo wplecione wątki filozoficzne, co akurat w literaturze fantasy nie zdarza się dość często, jakby dopełniają całą powieść.
Jak zaznaczył już Gothos w swojej recenzji, wyraźnie widać wpływy Stevena Eriksona i jego Malazańskiej Księgi Poległych, ale wg. mnie to akurat bardzo dobry pomysł.
Książka wymagająca skupienia i uwagi, lecz na pewno warta polecenia.

Drugi tom Cyklu Książę Nicości kanadyjskiego pisarza Scotta Bakkera, Wojownik - Prorok rozmachem zdecydowanie przwyższa chyba tom poprzedni.
Wielowątkowa akcja, świetnie zarysowane postacie bohaterów i to zarówno pierwszo jak i drugoplanowych, doskonałe opisy scen batalistycznych oddające grozę wojny religijnej.
Dodatkowo wplecione wątki filozoficzne, co akurat w...

Drugi tom trylogii bardziej niż poprzedni strukturą, wielowątkowym punktem kulminacyjnym i krótkimi podrozdziałami charakterystycznymi dla decydujących momentów zaczyna przypominać książki Stevena Eriksona; Bakker, podobnie jak to było w Malazańskiej Księdze Poległych, dużo wymaga od czytelnika i zmusza do skupienia.

Autor tym razem ujawnił swój talent do tworzenia scen batalistycznych, które jako całość są złożone, dużo się w nich dzieje i czytając można się pogubić, równocześnie jednak wszystko jest opisane w sposób przemawiający do wyobraźni, umożliwiający zrozumienie najważniejszych faktów.

Jest kilka rzeczy, na które w poprzedniej książce nie zwróciłem uwagi a tutaj jednak były widoczne. Brakowało mi dłuższego wprowadzenia w pierwszym tomie cyklu i szerszego przedstawienia postaci drugo- i trzecioplanowych, mieszają się głównie imiona dowódców poszczególnych wojsk. A szkoda, bo to materiał na ciekawe postacie, glosariusz z tyłu książki też niewiele pomaga.

Trochę mało tutaj kobiet, akcję toczącą się wokół dwóch regularnie pojawiających się bohaterek można w prosty sposób podzielić. Albo rzeczone panie dostają wieczny łomot od życia, albo chodzi o ich rozterki miłosne, albo ich niekończące się zachwyty nad Kellhusem (którego zdecydowanie nie lubię) - jak na książkę którą pisał facet, te romantyczno-religijne wątki zajmują zdecydowanie zbyt dużo miejsca, ja tego nie kupuję.

Drugi tom trylogii bardziej niż poprzedni strukturą, wielowątkowym punktem kulminacyjnym i krótkimi podrozdziałami charakterystycznymi dla decydujących momentów zaczyna przypominać książki Stevena Eriksona; Bakker, podobnie jak to było w Malazańskiej Księdze Poległych, dużo wymaga od czytelnika i zmusza do skupienia.

Autor tym razem ujawnił swój talent do tworzenia scen...

Powiem szczerze, nie wiem czy tylko ja tam mam, ale trudno mi się ją czytało, a jednocześnie nie mogłem się od niej oderwać. Tak jak pierwszy tom czytałem bardzo długo, tak po tym nie mogę się doczekać końca tej wspaniałej historii. Rada jednak jest prawdziwa? Kto to taki ten Nie-Bóg? I czy nasz książę podporządkuje sobie wszystkich, a może ktoś go zabije. Czy tylko ja umieram, aby poznać koniec tej historii i prawdziwą magię jaką w sobie kryje.
Jak miałbym sklasyfikować ją gatunkowo podpadła by pod jakiś gatunek fantasy, coś pomiędzy Heroic fantasy, z odrobiną Dark fantasy(ci spiedzy.... dziwne, creepy). Jak na razie jest to epicka walka, intrygi prawie jak w Pieśni lodu i ognia, wulgarna wymowa rodem z wiedźmina przyprószona mrokiem, z powieści Kinga. Na pewno polecam, ale ostrzegam dla mnie była trudna do przebrnięcia, ale nie żałuje. :D

Powiem szczerze, nie wiem czy tylko ja tam mam, ale trudno mi się ją czytało, a jednocześnie nie mogłem się od niej oderwać. Tak jak pierwszy tom czytałem bardzo długo, tak po tym nie mogę się doczekać końca tej wspaniałej historii. Rada jednak jest prawdziwa? Kto to taki ten Nie-Bóg? I czy nasz książę podporządkuje sobie wszystkich, a może ktoś go zabije. Czy tylko ja...

Drugą część "Księcia nicości" czyta się lepiej niż pierwszą. Poznajemy lepiej bohaterów i ich kulturę, przez co powieść przestaje przypominać książkę telefoniczną, a zaczyna mieć fabułę, która może zainteresować.

Plusy powieści:
rozbudowany świat fantasy,
ciekawe różnice kulturowe pomiędzy bohaterami,
przemyślana mechanika magii,
wiele innowacyjnych pomysłów,
doskonałe opisy jatki wojennej,
to że stajemy po stronie bohaterów, z którymi niekoniecznie chcielibyśmy się utożsamiać, święta armia jest tak naprawdę bandą skłóconych ze sobą prostaków, którzy atakują cywilizację, żal ściska w dołku, gdy czytamy o niszczeniu dorobku Kianów - i bardzo dobrze! Powieść stawia moralność pod znakiem zapytania.

Minusy: bohaterowie są "toporni", ciężko wczuć się w ich sytuację, bo bardziej żyją w świecie swojego umysłu niż w Earwie,ich motywy są trudne do zrozumienia, ich objawienie jest nieprzekonujące, Kellhus nie brzmi tak proroczo na papierze jak oczekuje czytelnik, brakuje też humoru i słownego, i sytuacyjnego,
ponadto książka (podobnie jak poprzednia) jest napakowana mądrościami wprost z twórczości Paulo Coelha, jest wiele treści, do których mógłby się odnieść cytat z książki: "Kellhus uznał wtedy to powiedzenie za jedno z wielu pozbawionych znaczenia uogólnień, bazujące na powszechnej skłonności do przypisywania nieistniejącej głębi niezrozumiałym wywodom".

Podsumowując: jeśli przemęczyliście się z pierwszą częścią, to drugą też możecie, jest lepsza. Mam nadzieję, że ta tendencja się utrzyma, bo zabieram sie właśnie za trzecią część.

Drugą część "Księcia nicości" czyta się lepiej niż pierwszą. Poznajemy lepiej bohaterów i ich kulturę, przez co powieść przestaje przypominać książkę telefoniczną, a zaczyna mieć fabułę, która może zainteresować.

Plusy powieści:
rozbudowany świat fantasy,
ciekawe różnice kulturowe pomiędzy bohaterami,
przemyślana mechanika magii,
wiele innowacyjnych pomysłów,
doskonałe...

Najsłabsza część trylogii, podobno Autor pierwszą część pisał przez 10 lat, a tę zobowiązał się napisać w rok i niestety trochę ten pośpiech jest widoczny. Warto po nią sięgnąć choćby po to, żeby nie pogubić się w trzeciej części.

Najsłabsza część trylogii, podobno Autor pierwszą część pisał przez 10 lat, a tę zobowiązał się napisać w rok i niestety trochę ten pośpiech jest widoczny. Warto po nią sięgnąć choćby po to, żeby nie pogubić się w trzeciej części.

Drugi tom trylogii "Książę Nicości" zabiera nas do krainy Fanimów przez którą przetacza się fala Ludzi Kła - Świętej Wojny. Napotykają na swojej drodze wiele niebezpieczeństw od broniących swoich ziem rdzennych mieszkańców przez problemy na pustyni oraz zarazę, a na śmierci głodowej tysięcy wojowników kończąc.

Zaczynając nowy tom byłem przygotowany na przeskok w akcji jaki możemy zobaczyć w Malazańskiej Księdze Poległych jednak mamy tu do czynienia z sytuacją podobną do tej z serii Miecz Prawdy - akcja nowej książki zaczyna się dokładnie w momencie, w którym kończyła się poprzednia.

Mnogość wątków bardzo przypadła mi do gustu - zaczynając od podstawowego tj. wojny z "niewiernymi" poprzez relacje Esemet i Achamiana, Kellusa i Serwe, Porwanie Achmiana, zdrada ... W skrócie wciągająca lektura na długie wieczory ;)

Drugi tom trylogii "Książę Nicości" zabiera nas do krainy Fanimów przez którą przetacza się fala Ludzi Kła - Świętej Wojny. Napotykają na swojej drodze wiele niebezpieczeństw od broniących swoich ziem rdzennych mieszkańców przez problemy na pustyni oraz zarazę, a na śmierci głodowej tysięcy wojowników kończąc.

Zaczynając nowy tom byłem przygotowany na przeskok w akcji...

Mrok był fantastyczny. wojownik-Prorok trzyma poziom. Napięcie cały czas rośnie, a wątki się komplikują. Warto przeczytać.

Mrok był fantastyczny. wojownik-Prorok trzyma poziom. Napięcie cały czas rośnie, a wątki się komplikują. Warto przeczytać.

O ile w "Mroku" o magii i bitew jest jak na lekarstwo, to "Wojownik Prorok" wręcz nimi ocieka. Nawet sny Achamian'a nabierają rumieńców. Gnoza ściara się z anagogią i daimos, anagogia z psûkhe. Niesamowita powieść.

O ile w "Mroku" o magii i bitew jest jak na lekarstwo, to "Wojownik Prorok" wręcz nimi ocieka. Nawet sny Achamian'a nabierają rumieńców. Gnoza ściara się z anagogią i daimos, anagogia z psûkhe. Niesamowita powieść.

Rewelacyjna kontynuacja części pierwszej. Intryga, miłość, zdrada, polityka i wszechobecna manipulacja są ze sobą nieodwrotnie związane. Co z tego wyniknie? Przekonajcie się sami :) Polecam!

Rewelacyjna kontynuacja części pierwszej. Intryga, miłość, zdrada, polityka i wszechobecna manipulacja są ze sobą nieodwrotnie związane. Co z tego wyniknie? Przekonajcie się sami :) Polecam!

Bakker utrzymuje poziom 1 książki nadal mamy do czynienia z naszym "księciem" którego można uznać za prekursora NLP i gdyby żył w naszych czasach każdego "eksperta" w tej dziedzinie pokonał by z dziecięcą łatwością. Książka pokazuje jak dobre PR pozwalają dzierżyć władzę i ją umacniać. Jak człowiek który był nikomu nieznany zdobywa coraz większą władzę i wiedzę na temat innych.

Bakker utrzymuje poziom 1 książki nadal mamy do czynienia z naszym "księciem" którego można uznać za prekursora NLP i gdyby żył w naszych czasach każdego "eksperta" w tej dziedzinie pokonał by z dziecięcą łatwością. Książka pokazuje jak dobre PR pozwalają dzierżyć władzę i ją umacniać. Jak człowiek który był nikomu nieznany zdobywa coraz większą władzę i wiedzę na temat innych.