Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Cóż to jest choroba psychiczna? Każdy jest na swój sposób postrzelony (...). Dopiero jak człowiek zaczyna sobie wyobrażać, że jest jajkiem na twardo, czas, żeby go zamknąć." Agatha Christie – Dwanaście prac Herkulesa Nie bardzo wiem od czego zacząć, żeby przypadkiem recenzja nie stała się wiadrem pomyj wylanym na Neuropate. Główny bohater Tom, wykładowca psychologii, ojciec i obiecujący karierowicz zostaje wciągnięty w sprawy FBI, które nie może obejść się bez jego pomocy. Chodzi o schwytanie groźnego psychopaty, który lubi babrać się w ludzkich mózgach. Dla większego napięcia głównym podejrzanym jest najlepszy przyjaciel Toma, Neil. Owy mężczyzna pracuje w Narodowej Agencji Bezpieczeństwa i jest neurochirurgiem, a dokładniej specjalistą od „łamania” umysłów terrorystów. Na jaw wychodzą tajemnice skrywane przez żonę Toma i nie tylko. Na tym opiera się książka i fabuła jest fajna, tu nie mam zastrzeżeń. Pojawiają się one w momencie kiedy czytając opisy jakie umieścił autor czujemy się przytłoczeni nadmiarem tekstu, który owszem ma na celu wytłumaczenie wszystkiego, ale dla mnie często był naukowym bełkotem, którego nie rozumiałam. Nawet fajna fabuła nie jest tego w stanie pokonać. Kilka razy miałam ochotę odłożyć ją na półkę i nie kończyć. Dobrnęłam do ostatniej strony i byłam wdzięczna, że to już koniec. Ja nie wspominam miło tej lektury, a Wy czytaliście?