Przeczytałam już dość dużo powieści pani Michalak, więc wiem czego można po niej się spodziewać. Pisze powieści zabawne albo smutne, dobre albo złe.
Nie spodziewałam się jednak, że napisze coś tak beznadziejnego.
Jestem po prostu rozczarowana. Do jednej powieści powrzucała magię, czarownicę, zoo, rywali i marzenia. Ale w sposób tak prymitywny, że czasami zastanawiałam się czy to powieść dla dorosłych czy dla dzieci.
Na każdej stronie autorka stara się nas rozbawić, ale robi to na silę i w sposób tak naiwny, że aż żałosny. Brak tu też jakieś konkretnej akcji, bo za taką nie można uważać listów które pisze do nieznanego ukochanego.
Humor zamiast bawić , tylko mnie irytował bo co za dużo to niezdrowe
Autoironiczne poczucie humoru autorki zostało niestety przedawkowane przez co postać bohaterki została pokazana karykaturalnie.
Patrycja to przecież kobieta dorosła a zachowuje się jak małe, głupie, rozkapryszone i zwariowane dziecko bo musi spełnić swoje marzenia o małym domku i księciu na czarnym koniu. Niby pani weterynarz a jej postępowanie ze zwierzętami w Zoo woła o pomstę do nieba.
Nie tego się spodziewałam po tej książce, bo sam pomysł na powieść jest dobry, tylko wykonanie fatalne. I jeszcze porównanie "Poczekajki" do "Ani z Zielonego Wzgórza"na okładce książki całkiem bez sensu.
Jestem pewna, ze gdybym zaczęła czytać powieści pani Michalak właśnie od tej książki, na pewno nie się sięgnęłabym po następne.

Przeczytałam już dość dużo powieści pani Michalak, więc wiem czego można po niej się spodziewać. Pisze powieści zabawne albo smutne, dobre albo złe.
Nie spodziewałam się jednak, że napisze coś tak beznadziejnego.
Jestem po prostu rozczarowana. Do jednej powieści powrzucała magię, czarownicę, zoo, rywali i marzenia. Ale w sposób tak prymitywny, że czasami zastanawiałam się...