ZAPRASZAM
http://po-uszy-w-ksiazkach.blogspot.com/

Przez czas, w którym obcuję z recenzenckim życiem, zauważyłam pewien podział dotyczący Katarzyny Michalak. Jest on naprawdę bardzo prosty. Mianowicie: albo się tę autorkę wręcz kocha, albo doszczętnie nienawidzi. Do tej pory nie znalazłam nikogo, kto stałby pośrodku tego rozłamu... oprócz siebie samej.

Poznajemy Patrycję, która pracuje w klinice weterynaryjnej. W wolnym czasie znosi wredne podrywy Artura, nadopiekuńczość matki i głupiutką przyjaciółkę Hankę. Uparcie wierzy we wróżby oraz w to, iż kiedyś spotka mężczyznę swoich marzeń - Amre'go. Za poradą pewnej wiedźmy wyrusza w pogoń za własnym szczęściem i trafia prosto, no może nie tak całkiem prosto, do chaty ze swoich snów.

,,Bądź sobą, a zwłaszcza nie udawaj uczuć. I nie bądź cyniczna wobec miłości, albowiem w obliczu wszelkiej oschłości i rozczarowań, ona jest wieczna jak trawa."

Przed ,,Poczekajką" znałam tylko jedną książkę, która wyszła spod pióra pani Michalak - ,,Bezdomną". Byłam nią po prostu oczarowana. Emocje w niej zawarte sprawiły, iż płakałam jeszcze długo po odłożeniu lektury. Nie dziwcie mi się więc, iż sporo oczekiwałam po kolejnym dziele tej pisarki.

Niestety, gorzko się rozczarowałam. Język okazał się prymitywny, niemal prostacki. A to, co miało rozśmieszać czytelnika, budziło głównie zażenowanie i irytację. Zamiast czerpać przyjemność z poznawania lektury, modliłam się o ujrzenie ostatniej strony.

,,Lecz jedno nie myślało o wypuszczeniu z objęć tego drugiego, a drugie nie pragnęło zostać uwolnione."

Kiedy myślę o ,,Poczekajce" na myśl nasuwa mi się jedno słowo: głupiutka. Bohaterowie byli infantylni, cała fabuła wyssana z palca, a dialogi godne pożałowania. Równie dobrze mogłabym czytać opowiadania dzieci z podstawówki, choć pewnie tam słownictwo byłoby bogatsze, a wydarzenia bardziej wiarygodne.

I to nie jest tak, że ja nie lubię rzeczy out of this world, wręcz przeciwnie - kocham fantastykę i bardzo często sięgam po książki i filmy z tego gatunku. Jednak to, co znajduje się w ,,Poczekajce" jest... nijakie. Nie zaliczysz tego do fantastyki ani obyczajówki - to jakiś miszmasz. Może autorka chciała zaskoczyć oryginalnością? Nie wiem. Wiem natomiast, że wyszła jej z tego zwyczajna kupa.

Jest jedna rzecz podobająca mi się w tej książce - spełnianie swoich marzeń, pomimo przeciwności losu. Patrycja miała w nosie konsekwencje i robiła to, co podpowiadało jej serce. Choć zapewne dużą rolę odegrała tutaj świadomość posiadania bogatej matki, która w razie potrzeby zawsze poratuje swoją córkę.

,,(...) każdy ból po jakimś czasie zmienia się w dokuczliwe ćmienie, czasem zakłuje, a z czasem o nim zapominasz."

Jeśli macie ochotę na coś totalnie przeciętnego z porządną garścią zabobonów, wróżb, wiedźm i innych głupot - to zachęcam Was do przeczytania. W innym wypadku, trzymajcie się od ,,Poczekajki" z daleka.

A ja muszę sięgnąć po kolejną książkę Katarzyny Michalak, gdyż po ,,Bezdomnej" i ,,Poczekajce" wciąż tkwię pośrodku tej balustrady i nie potrafię skonstruować swojego zdania na temat polskiej pisarki. Czy naprawdę przepaść pomiędzy dziełami tej samej autorki może być aż tak głęboka?

ZAPRASZAM
http://po-uszy-w-ksiazkach.blogspot.com/

Przez czas, w którym obcuję z recenzenckim życiem, zauważyłam pewien podział dotyczący Katarzyny Michalak. Jest on naprawdę bardzo prosty. Mianowicie: albo się tę autorkę wręcz kocha, albo doszczętnie nienawidzi. Do tej pory nie znalazłam nikogo, kto stałby pośrodku tego rozłamu... oprócz siebie samej.

Poznajemy...