Wiersze przyjemne, chociaż trochę pozbawione wyrazu. Esej odzwierciedla wszystko, co najgorsze w drugofalowym feminizmie z jego tendencją do esencjalizowania i proponowania zbyt łatwych rozwiązań.

Wiersze przyjemne, chociaż trochę pozbawione wyrazu. Esej odzwierciedla wszystko, co najgorsze w drugofalowym feminizmie z jego tendencją do esencjalizowania i proponowania zbyt łatwych rozwiązań.

Wydawco! Jeśli to czytasz, wiedz, że jest potrzeba zwiększenia ilości tłumaczeń tej autorki (poezja, przemówienia, publicystyka). Czytelniku! Sięgnij po tę książkę, niech towarzyszy ci na szafce nocnej i głaszcze wierzchem dłoni po kolejnym dniu pełnym lęków, lecz pełnym też miłości.
To nie jest recenzja; to próba zachęty do jakże aktualnej poezji Adrienne.

Wydawco! Jeśli to czytasz, wiedz, że jest potrzeba zwiększenia ilości tłumaczeń tej autorki (poezja, przemówienia, publicystyka). Czytelniku! Sięgnij po tę książkę, niech towarzyszy ci na szafce nocnej i głaszcze wierzchem dłoni po kolejnym dniu pełnym lęków, lecz pełnym też miłości.
To nie jest recenzja; to próba zachęty do jakże aktualnej poezji Adrienne.

Niesłychanie uniwersalne i zmysłowe wiersze o lesbijskiej egzystencji i bardzo ważny tekst na końcu, który okazał się ponadczasowy - bardzo zaskoczyła mnie data powstania.

Niesłychanie uniwersalne i zmysłowe wiersze o lesbijskiej egzystencji i bardzo ważny tekst na końcu, który okazał się ponadczasowy - bardzo zaskoczyła mnie data powstania.

Nie jest to łatwa poezja, chociaż daleka jest nawet od tego, co zwykle kojarzy mi się z awangardą. "21 wierszy miłosnych" było dla mnie prztyczek w nos, ponieważ na myśl o kobiecej poezji miłosnej przychodzą mi na myśl zgoła inne stylistyki, nie zaangażowane politycznie i społecznie, nie bezkompromisowe, nie w przewrotny sposób manifestujące wolność niedającą się ujarzmić prawami i normami społecznymi. Miłość Adrienne Rich nie jest zawieszona w próżni, nie trwa w oderwaniu od świata, w którym istnieje krzywda i nierówność - nawet jeśli to nie sama poetka jest ich ofiarą. te wiersze miłosne pokazują, że intymne wyznanie może być kwestią społeczną. Że czasem powinno nią być. Że warto, aby nią było.
Tomik uzupełniają również fragmenty eseju traktującego o przymusie heteroseksualności. Każdy, komu się wydaje, że to "feministyczne bzdury", "babskie wymysły" i inne podobne, powinien dla sportu zerknąć na pierwsze pięć stron. To piękna lekcja, jak patrzeć na kulturę, w jakiej się żyje, w sposób krytyczny i analityczny (chciałam powiedzieć "dekonstruktywistyczny", ale nie przesadzajmy). Nie sposób odmówić Adrienne Rich słuszności w tym, co zauważa, co obserwuje. I jakie wnioski z tego wyciąga.

Nie jest to łatwa poezja, chociaż daleka jest nawet od tego, co zwykle kojarzy mi się z awangardą. "21 wierszy miłosnych" było dla mnie prztyczek w nos, ponieważ na myśl o kobiecej poezji miłosnej przychodzą mi na myśl zgoła inne stylistyki, nie zaangażowane politycznie i społecznie, nie bezkompromisowe, nie w przewrotny sposób manifestujące wolność niedającą się ujarzmić...