To czwarta powieść Cartera w kolejności i czwarta przeczytana przeze mnie. Chyba najciekawsza, choć początek trochę zniechęca. Po raz kolejny zastanawiam się nad kondycją psychiczną samego autora, bo wymyślanie takiego poziomu makabry, takich „wyrafinowanych” metod zadawania tortur i sposobów zabijania, jakie mamy w tej powieści, zdrowy umysł raczej nie wymyśli. Tym razem jednak mamy powieść trochę filozoficzną czy może moralizatorską. Czarny charakter nie jest klasycznym psychopatą, który sobie coś tam uroił i morduje kolejne ofiary. Tu przewodnim motywem jest zemsta. Ale nie ślepa, zacietrzewiona, oszalała. To zemsta przemyślana i na swój sposób zrozumiała. Czarny charakter jest oczywiście ze wszech miar czarny, ale jego motywy nie wzbudzają tak dużego obrzydzenia, jak czarne charaktery w innych powieściach Cartera.
Poza samą drastyczną fabułą jest też druga warstwa. Wielu czytelników zapewne przejdzie nad tym do porządku dziennego, ale na pewno paru się zastanowi. Carter pokazuje – być może w sposób skrajnie ekstremalny – wpływ na nasze życie Internetu i portali społecznościowych, które potrafią nas zupełnie odczłowieczyć. Big Brother to pikuś. Portale społecznościowe mogą wynieść na piedestały każde g…no, ale i zniszczyć życie każdego człowieka, często zupełnie niewinnego. I po części ta książka jest o tym.
UWAGA! Poniżej fragment mojej recenzji tylko dla mało wrażliwych ;-)
W takich powieściach zawsze bawi mnie przyłapywanie autorów na niekonsekwencjach czy nieścisłościach. Na początku mamy przykład bodaj najdrastyczniejszego mordu. Człowiek zostaje zanurzony w… roztworze wodorotlenku sodu. Pominę detale z oczywistych względów. I tu Carter trochę się pogubił. Hunter i jego partner Carlos oglądają internetową relację z owego mordu. Kiedy do zbiornika z wodą (i ofiarą) zaczyna wlewać się gęsty roztwór NaOH, na monitorach pojawia się symbol owego związku chemicznego. Oczywiście geniusz Hunter od razu wie o co chodzi, ale Carlos… nie rozumie tego symbolu, pyta, czy to jakiś związek chemiczny. I tu niemal spadłem z krzesła. Kogóż oni zatrudniają w Wydziale Zabójstw LA i to w sekcji specjalnej? Kompletnych debili? Carlos przecież nie jest jakimś durnym stójkowym. Symbol chemiczny NaOH to wiedza na poziomie gimnazjum, a już na pewno liceum. Podstawowa wiedza o jego właściwościach również. Ale Hunter musi to wszystko wytłumaczyć Carlosowi!! Ja rozumiem, że powieść mogą czytać totalni ignoranci i autor musiał wpleść te informacje, ale mógł to zrobić jako osoba trzecia, jako narrator. Nie jest to jedyna wpadka chemiczna. Ciało ofiary, czy raczej to, co z tego ciała pozostało, zostaje znalezione w jakiejś bocznej uliczce. Detektywi oczywiście wiedzą, kto to, ale pada stwierdzenie, że bardzo dobrze (jakoby) zachowały się włosy ofiary. I tu – zonk! – Carter zapomniał chyba, że środki do udrażniania rur składają się praktycznie z samego NaOH i są stosowane m.in. właśnie do tego, żeby… rozpuścić zalegające włosy w odpływach umywalek czy wanien. Kilkunastominutowa „kąpiel” ofiary w roztworze NaOH na pewno znacząco rozpuściła by jej włosy.

To czwarta powieść Cartera w kolejności i czwarta przeczytana przeze mnie. Chyba najciekawsza, choć początek trochę zniechęca. Po raz kolejny zastanawiam się nad kondycją psychiczną samego autora, bo wymyślanie takiego poziomu makabry, takich „wyrafinowanych” metod zadawania tortur i sposobów zabijania, jakie mamy w tej powieści, zdrowy umysł raczej nie wymyśli. Tym razem...