Doskonała kontynuacja Szczątków pamięci. Naprawdę warto.

Doskonała kontynuacja Szczątków pamięci. Naprawdę warto.

To już kolejna, przeczytana przeze mnie książka Andersa de la Motte. I jak każda poprzednia wciągnęła mnie. Podobała mi się postawa Julli Gabrielsson, która w pracy śledczej nikomu nie odpuszcza i tropi każdy ślad. Niestety sprawa, którą prowadzi sięga najwyższych szczebli władzy i może to przypłacić nawet życiem. Zawiodła ją intuicja, zaufała niewłaściwej osobie. Jednak wygrała ale za jaką cenę. Czy sprzeniewierzyła się prawdzie, sprawiedliwości? Zakończenie mnie nie zaskoczyło. A wiecie dlaczego? Ponieważ ja postąpiłabym tak samo. Sprawna akcja i dobrze dawkowane napięcie sprawiło, że ciężko było mi odłożyć książkę gdy czytałam. Dobrze mi się czyta pozycje tego autora.

To już kolejna, przeczytana przeze mnie książka Andersa de la Motte. I jak każda poprzednia wciągnęła mnie. Podobała mi się postawa Julli Gabrielsson, która w pracy śledczej nikomu nie odpuszcza i tropi każdy ślad. Niestety sprawa, którą prowadzi sięga najwyższych szczebli władzy i może to przypłacić nawet życiem. Zawiodła ją intuicja, zaufała niewłaściwej osobie. Jednak...

Doskonała. Książka tak dalece odbiega od schematów, że nie można się od niej oderwać. Poza bardzo dobrze opracowaną intrygą kryminalną lektura zawiera bardzo ciekawe studium postaci, które czytelnika mocno wciągają. Nie ma jednego dominującego bohatera, nie ma jednej dominującej narracji bo autor postanowił wcielić się w kilka umysłów na raz. I chociaż przeczytałem "Szczątki pamięci" już jakiś czas temu to po skończeniu Ultimatum nabrałem ochoty aby ją sobie ponownie odświeżyć, szczególnie że niektóre wątki trochę się zatarły w pamięci. Polecam.

Doskonała. Książka tak dalece odbiega od schematów, że nie można się od niej oderwać. Poza bardzo dobrze opracowaną intrygą kryminalną lektura zawiera bardzo ciekawe studium postaci, które czytelnika mocno wciągają. Nie ma jednego dominującego bohatera, nie ma jednej dominującej narracji bo autor postanowił wcielić się w kilka umysłów na raz. I chociaż przeczytałem...

Mocna, dobra, trzyma w napięciu. Początek dość mocno skomplikowany, dużo osób do ogarnięcia, sporo wydarzeń, do tego inna czasoprzestrzeń. Tym bardziej, że nie czytałam pierwszej części, ale można się połapać.
Nic tu nie jest ani czarne ani białe, do tego stopnia, że kibicujesz co poniektórym policjantom, ale i bandziorom.
Ostateczne zakończenie - hmm, główne zaskoczenie, niby motyw uzasadniony, ale jakby nieco naciągane zwalając to na karb kobiety...

Mocna, dobra, trzyma w napięciu. Początek dość mocno skomplikowany, dużo osób do ogarnięcia, sporo wydarzeń, do tego inna czasoprzestrzeń. Tym bardziej, że nie czytałam pierwszej części, ale można się połapać.
Nic tu nie jest ani czarne ani białe, do tego stopnia, że kibicujesz co poniektórym policjantom, ale i bandziorom.
Ostateczne zakończenie - hmm, główne zaskoczenie,...

Dobra historia. Polecam

Dobra historia. Polecam

Kiedy cztery lata temu przeczytałem pierwszą powieść Andersa de la Motte (Geim) byłem przekonany, że oto pojawił się pisarz, który już za moment na stałe zagości w pierwszej lidze autorów powieści sensacyjno-kryminalnych.
Wprawdzie kolejne części tamtej trylogii nie do końca potwierdziły tę opinię, za to nowy cykl z Davidem Saracem pokazuje już w pełni możliwości tego pisarza.
„Ultimatum” jest niewątpliwie najlepszą powieścią de la Motte w jego dotychczasowym dorobku.
Znakomicie pomyślana fabuła wgniata w fotel od pierwszej strony, a nieustanne zwroty akcji nie pozwalają oderwać się od lektury. Jak zwykle u tego autora nie ma schematycznego podziału na białe i czarne charaktery, a czytelnik jest nieustannie wodzony za nos, co w tego typu powieściach uważam za największy walor.
Szwecja w książkach de la Motte na pewno nie jest rajem na ziemi, wręcz przeciwnie - jak na dłoni widać wszelkie możliwe patologie pojawiające się podczas walki o władzę, a policja i Sapo są tu tylko biernym narzędziem w rękach polityków nie cofających się nawet przed zbrodnią.
Świetna lektura, gorąco polecam.

Kiedy cztery lata temu przeczytałem pierwszą powieść Andersa de la Motte (Geim) byłem przekonany, że oto pojawił się pisarz, który już za moment na stałe zagości w pierwszej lidze autorów powieści sensacyjno-kryminalnych.
Wprawdzie kolejne części tamtej trylogii nie do końca potwierdziły tę opinię, za to nowy cykl z Davidem Saracem pokazuje już w pełni możliwości tego...

Auć, to było bardzo dobre.

Nic w tej książce nie jest oczywiste, żaden z bohaterów nie jest czarno-biały. Czytelnik do końca nie wie, kto jest dobry, a kto zły.

Nie czytałam pierwszej części i mam wrażenie, że wiele odniesień mi umknęło, dlatego jeśli ktoś może chyba lepiej czytać po kolei, ale nawet czytana niezależnie dostarcza mnóstwo emocji.

No i oczywiście świetna intryga i zaskakujące zakończenie. Trafiają się dłużyzny, ale po przeczytaniu całości okazuje się, że miały swój cel :) Polecam serdecznie.

Auć, to było bardzo dobre.

Nic w tej książce nie jest oczywiste, żaden z bohaterów nie jest czarno-biały. Czytelnik do końca nie wie, kto jest dobry, a kto zły.

Nie czytałam pierwszej części i mam wrażenie, że wiele odniesień mi umknęło, dlatego jeśli ktoś może chyba lepiej czytać po kolei, ale nawet czytana niezależnie dostarcza mnóstwo emocji.

No i oczywiście świetna...

Hm... Muszę zacząć od tego, że musiałam odświeżyć sobie pokrótce część pierwszą, gdyż luki w pamięci co do szczegółów utrudniały mi czytanie kontynuacji. Miałam nosa co do Atifa już wcześniej i właśnie jego zapamiętałam najbardziej, na niego czekałam i było warto.
Sarac, nie do końca pojmuję zamiar.
Mocne damskie role. Natalie, Julia.
Ponownie policjanci, przestępcy (czy mogą być ci dobrzy i źli?) i polityka, politycy bardziej, ale tak, że mi nie przeszkadza, do tego napięcie rośnie.
I jeszcze na koniec muszę rzec. TYGRYS!
Polecam. Polecam. Od początku.

Ponownie też pojawiły się moje ulubione perfumy :-)

Hm... Muszę zacząć od tego, że musiałam odświeżyć sobie pokrótce część pierwszą, gdyż luki w pamięci co do szczegółów utrudniały mi czytanie kontynuacji. Miałam nosa co do Atifa już wcześniej i właśnie jego zapamiętałam najbardziej, na niego czekałam i było warto.
Sarac, nie do końca pojmuję zamiar.
Mocne damskie role. Natalie, Julia.
Ponownie policjanci, przestępcy (czy...

Ultimatum można przeczytać pomijając „Szczątki Pamięci”,ale trzeba się liczyć z tym,że trudno będzie powiązać wątki i zależności pomiędzy postaciami a aluzje autora pozostaną niezrozumiane.Ultimatum to ciąg dalszy opowieści. Julia Gabrielsson i Amante po cichu prowadzą śledztwo,bo zostali odsunięci od sprawy ciała znalezionego przed centrum konferencyjnym Partii Władzy.Kim był ten człowiek? Podejrzewa się,że sprawa ma związek z masakrą na Scarpo. Głównym bohaterem tej opowieści jest Jesper Stenberg,ambitny kandydat Partii na premiera,który słucha rad teścia Karla Erica Cederngrena i swojego mentora Johna Thorina.Obaj doradcy naciskają a Stenberg najchętniej zrezygnowałby z tego doradztwa.Kolejna ważna postać, to uwikłany w mafijne machlojki Atif. I oczywiście,wątpliwej uczciwości,Oskar Wallin,pracownik Ministerstwa Sprwiedliwości.Kto likwiduje wszystkie przeszkody na drodze do fotela premiera?Kto zabił Sophie?Jest tylko jeden morderca?Czy Natalie uda się oszukać policję i mafię?Czy rodzina Atifa wyjdzie cało z opresji?Odpowiedzi na te wszystkie pytania da lektura Ultimatum.Polecam.

Ultimatum można przeczytać pomijając „Szczątki Pamięci”,ale trzeba się liczyć z tym,że trudno będzie powiązać wątki i zależności pomiędzy postaciami a aluzje autora pozostaną niezrozumiane.Ultimatum to ciąg dalszy opowieści. Julia Gabrielsson i Amante po cichu prowadzą śledztwo,bo zostali odsunięci od sprawy ciała znalezionego przed centrum konferencyjnym Partii...

''Nic nie jest takie jak się wydaje''
intryga ,do końca trzyma w napięciu

''Nic nie jest takie jak się wydaje''
intryga ,do końca trzyma w napięciu