Drugi tom piastowskiej sagi Bunscha (opiszę obie części naraz), którego akcja rozpoczyna się dokładnie po "Dzikowym Skarbie" i obejmuje lata 972-992, kończąc się śmiercią Mieszka I.
Podobnie jak w "Skarbie" część historyczna, opisująca losy Polańskich władców, przeplata się z częścią przygodową, koncentrującą się na opowieści o synach Tarły i rodzie Auduna/Skarbka.
Zaraz po bitwie pod Cedzyną Mieszko zmuszony jest oddać, jako zakładnika, swego pierworodnego synka, małego Bolka. Ten dopiero po latach, przy pomocy Audunowego syna, Jaskotela, ucieka z niewoli, ale więzów miłości z Ojcem odbudować się już nie da....Miedzy władczym Mieszkiem a krnąbrnym Bolkiem narasta napięcie (konflikt samców Alfa :-).
Things gone really wrong, kiedy po (świetnie opisanej) śmierci Dobrawki Mieszko bierze za żonę niemiecką mniszkę (!) Odę, tyleż piękną co podstępną i żądną władzy. Rozpoczyna się konflikt o schedę po kniaziu, narastający do ostatnich stron powieści z swój finał znajdujący dopiero w kolejnej części sagi - "Roku 1000".
Czyta się wspaniale, momentami faktycznie przypomina to "Grę O Tron" (rewelacyjna scena zdobywania Przemyśla przez Czerwieńców - Lubor rządzi !), momentami bardziej klasycznie - Walter Scottem zawiewa, ale cały czas poziom literacki najwyższy.
Choć przyznać trzeba, że konstrukcyjnie książka jest od "Dzikowego Skarbu" słabsza. Szczególnie w aspekcie bohaterów, którzy powinni "ciągnąć" opowieść.
Na początku "ciągnącym" jest brat Tarły - Krzesz, obejmujący we władanie Dzikowe Siedlisko. Do pomocy Autor dopisał mu dwójkę braci bliźniaków - Miłoszę i Otłokę. Ale ni stąd ni zowąd Krzesz praktycznie znika z kart powieści (trzeba czujnie czytać, by znaleźć jego śmierć podczas zdobywania Przemyśla przez Czerwieńców). Na chwilę na pierwszy plan wysuwają się bliźniaki, a co jakiś czas oko Autora podąża za Mieszkowym drużynnikiem Asketilem (Jaskotelem), a to romansującym w Niemczech (sceny niczym u Sapkowskiego) a to uciekającym z Mieszkiem z niewoli.
Jaskotel również jednak w pewnej chwili ustępuje miejsca tytułowemu duetowi - Ojcu I Synowi. Pod koniec powieści napięcie dramatyczne pomiędzy Mieszkiem a Bolesławem rośnie tak bardzo, że nie ma już miejsca na wymyślonych bohaterów - knucia, zamachy, gniewne dysputy kłębią się - a w środku wszystkiego samotny, stary, słabnący i trochę jednak życiowo przegrany stary kniaź.

Końcówka naprawdę świetna, zdecydowanie ogarnia lekki chaos środkowej części książki.
Czytać i - oby jak najprędzej - kręcić świetny serial.

Drugi tom piastowskiej sagi Bunscha (opiszę obie części naraz), którego akcja rozpoczyna się dokładnie po "Dzikowym Skarbie" i obejmuje lata 972-992, kończąc się śmiercią Mieszka I.
Podobnie jak w "Skarbie" część historyczna, opisująca losy Polańskich władców, przeplata się z częścią przygodową, koncentrującą się na opowieści o synach Tarły i rodzie Auduna/Skarbka.
Zaraz...