"Striptiz papugi" jest utworem pod wszystkimi względami drastycznym, w głównym założeniu szyderczym, gombrowiczowskim z ducha. Witold Gombrowicz jest ważną postacią w narracji powieściowej, jemu także nie składa się hołdów, ale u niego szuka się ustawicznie intelektualnego wsparcia i wsparcie takie się znajduje.
Nie odmawia się sobie prawa do kpinek z wytwornego intelektualizmu mistrza, można intelektualizm zderzyć z cielesnością człowieka, z drastycznościami seksu i fizjologii, bez mistrza jednak niełatwo byłoby wznosić giewonty narodowego absurdu i wylewać wisły narodowego frazesu.
Góry i rzeki polskiego absurdu, polskiej bredni sygnalizują w narracji, jak tablice drogowe, częstochowskie rymy, często nobliwej proweniencji, bo z "Dziadów", z "Wesela" (z niego najwięcej),z "Ferdydurke".
Parodystyczny chwyt rymowankowy nie jest literacko wybredny i może nawet został w narracji "Striptizu papugi" nadużyty. Chyba jednak tak być musi.
Demaskatorstwo wobec bredni nie bardzo może być wybredne, zwłaszcza gdy brednia jest bezwstydna i na domiar złego jakby nie do pokonania, jakby wiecznotrwała.
Swoje nie wobec absurdu mówi Mieczysław Kurpisz bezpardonowo. Ma do tego prawo. Jak każdy - użyję stylistyki kpiarskich partii narracji - u kogo złoty róg nie wisi u nóg, nie huka po lesie, bo prawdę w świat niesie.