Książka "Mężczyźni którzy nienawidzą kobiet" Stiega Larssona była jedną z pierwszych powieści kryminalnych, którą przeczytałam. Było to już jakiś czas temu i odebrałam ją pozytywnie, mimo objętości i przydługich opisów. Od tego czasu przeczytałam kilkadziesiąt kryminałów i pragnę zauważyć, że pierwowzór Lisbeth pojawił się już wcześniej w literaturze- duet Preston-Child stworzyli podobną postać w Martwej naturze z krukami;). Wracając do fabuły drugiej części Millenium...700 stron ciągnie się niemiłosiernie, mniej opisów i dialogów, skrócić fabułę do max 400 stron i byłoby ok. Początek przydługi i mało wciągający tj. perypetie Lisbeth za granicą, wątek o Grenadzie i rys historyczny od czapy zupełnie. A już rozbawił mnie totalnie motyw zakupu mieszkania przez Lisbeth, mamy tutaj bowiem do czynienia z ładnie wkomponowaną reklamą IKEA, z dokładnym opisem nazw mebli w które wyposażyła swoje pokaźnej wielkości mieszkanie:).. (że już nie wspomnę o poglądach politycznych autora). Na plus...ostatnie 200 stron (jak to bywa w tego typu powieściach) czyta się na wdechu...ale na litość boską ta Lisbeth to jakiś cyborg czy inny android...mała, filigranowa kobietka, wyposażona w gaz łzawiący i paralizator a jednak niezniszczalna;)

Książka "Mężczyźni którzy nienawidzą kobiet" Stiega Larssona była jedną z pierwszych powieści kryminalnych, którą przeczytałam. Było to już jakiś czas temu i odebrałam ją pozytywnie, mimo objętości i przydługich opisów. Od tego czasu przeczytałam kilkadziesiąt kryminałów i pragnę zauważyć, że pierwowzór Lisbeth pojawił się już wcześniej w literaturze- duet Preston-Child...