To już mój drugi raz z tą książką. kiedyś trafiła przypadkiem w moje ręce. Pamiętam, że wtedy czytało mi się ją bardzo przyjemnie i szybko. Dlatego też po latach postanowiłam do niej wrócić, aby sprawdzić, czy znów mnie zachwyci. Nie znałam ani tytułu, ani autora. Pamiętałam, że na okładce były jakieś kwiaty, ale to tylko jedna z edycji wydania. Ostatecznie pomogła mi koleżanka - bibliotekarka, która przeanalizowała moją kartę wypożyczeń i w końcu doszłyśmy to tej tajemniczej publikacji.

Sednem powieści jest nieustanna pogoń za ulotnym, złudnym szczęściem. Pragnienie tego, co nieuchwytne, a przez to najbardziej atrakcyjne względem tego, co aktualnie posiadamy.
Książka dzieli się na dwie części - pierwszą, w której Filip opowiada o miłości do Odylii oraz drugą, w której narracja przechodzi do postaci Izabeli, która opisuje w niej swoje uczucia do Filipa.
Jest to w gruncie rzeczy smutna opowieść. Zawiera dużo refleksji na temat uczuć, egzystencji ludzkiej. Daje do myślenia.
Polecam wszystkim.

To już mój drugi raz z tą książką. kiedyś trafiła przypadkiem w moje ręce. Pamiętam, że wtedy czytało mi się ją bardzo przyjemnie i szybko. Dlatego też po latach postanowiłam do niej wrócić, aby sprawdzić, czy znów mnie zachwyci. Nie znałam ani tytułu, ani autora. Pamiętałam, że na okładce były jakieś kwiaty, ale to tylko jedna z edycji wydania. Ostatecznie pomogła mi...