Mnóstwo logiki,nieprzewidywalnych zdarzeń,"dumbledorowego geniuszu", postacie nie są przerysowane-mają swoje lepsze i gorsze dni;bardzo życiowe podejście do sytuacji(nawet jak do życia czarodzieja), objawienie się"prawdziwego Snape'a",dokładne,barwne i"zmuszające"do uruchomienia wyobraźni opisy,dramatyczne akcje i zwroty,szczypta magii oraz... po prostu Harry Potter(a właściwie jego ujmująca osobowość i charakter)!Poruszane są także wzruszające kwestie na temat że miłość to najpotężniejsza magia,ale to udowodnił mi Dumbledore już w poprzednim tomie.Poza tym aż chciało mi się od czasu do czasu śmiać do łez,wyć z bólu i paść z zaskoczenie(ale na szczęście nie czytam na stojąco).Poza tym zachwycił mnie Neville,który już dawno udowodnił,że jest w Gryffindorze wcale nie przez pomyłkę(aż krzyczałem w duszy'Wiedziałem,że dasz radę!)!Na dodatek ten wesoły i wyjątkowo ciepły i optymistyczny epilog i tak wzruszające przekazanie imion dzieciom.Oczywiście nie mogę zapomnieć o interesujący słowniku dla ciekawskich,który po prostu mnie urzekł.Żałuję,że nie mam tego na własność. Co do pojedynku to wyjaśniam tym którzy przeczytali co się stało.Otóż Harry obrał ciekawą taktykę,aby jak sam powiedział,uświadomić jakie błędy popełniał i jednocześnie udowadniał mu potęgę miłości.Jakim cudem pokonał Voldemorta?Jak zresztą Harry powiedział,miał wielką moc-miłość-i broń-to do niego należała Czarna Różdżka,więc ciągle nie była posłuszna Voldemortowi. Myślę,że pomogłem.

Mnóstwo logiki,nieprzewidywalnych zdarzeń,"dumbledorowego geniuszu", postacie nie są przerysowane-mają swoje lepsze i gorsze dni;bardzo życiowe podejście do sytuacji(nawet jak do życia czarodzieja), objawienie się"prawdziwego Snape'a",dokładne,barwne i"zmuszające"do uruchomienia wyobraźni opisy,dramatyczne akcje i zwroty,szczypta magii oraz... po prostu Harry Potter(a...